Bij FNV Bondgenoten lijkt weer wat te leven. Kaderleden worden meer betrokken bij het beleid door het bondsbestuur, en ze hebben ook zelf het gevoel dat de bond weer meer van hen is. Geldt dat ook voor de ABVAKABO?
Ik heb de indruk dat Bondgenoten wat verder is. Binnen de ABVAKABO groeit wel het besef dat het anders moet, want afdelingsbesturen en de bondsraad vergrijzen. De VUTters en gepensioneerden bepalen de koers. Op dit moment organiseert het bondsbestuur dicussies in de regio´s over een andere manier van werken. Leden willen terecht dat de bond jongeren en vrouwen meer aanspreekt. Ik hoop alleen niet dat het kind met het badwater wordt weggegooid. Dat internet en enquêtes de plaats gaan innemen van een democratischer besluitvormingsstructuur.
Het gebrek aan nieuw en jong kader is wel een probleem. Ook in de Ondernemingsraden zie je dat de ABVAKABO FNV ruimte verliest. De mensen die daar actief worden, doen dit steeds minder in bondsverband, zelfs als ze wel lid zijn. Aan de andere kant is het zo dat na de herfstprotesten van 2004 mensen makkelijker het woord in de mond nemen. Zonder de gebeurtenissen van het vorige jaar was er nu niet zoveel beweging geweest rond de gemeente-CAO.

Over die gemeente-CAO gesproken: voor de zomer was er volop actie op dat gebied. Onlangs lag daar ineens een akkoord. Hoe kan dat?
De onderhandelingen zaten muurvast. Er is breed ingezet op reparatie van alle kabinetsmaatregelen. Maar vooral de FLO – dat is de regeling die het mogelijk maakt om extra vroeg te stoppen met werken bij zware beroepen als brandweerman - was een probleem. Daar zaten ook de mensen die het hardst in actie kwamen, die het meeste te verliezen hadden. Die FLO is nu uit het CAO-akkoord gehaald. Er wordt apart op gestudeerd, en als in december geen oplossing voorhanden is, volgt een bemiddelingspoging. Het is zeer de vraag of er nog meer acties komen. Veel mensen zijn tevreden met het resultaat. Het is niet bijzonder, maar ook niet slechter dan wat elders bereikt is.´

En de privatisering van overheidsdiensten, dat moet de gemoederen toch wel bezig houden?
Bij de RET, het stadsvervoer van Rotterdam, lijken de werknemers zich neer te leggen bij het besluit tot verzelfstandiging dat de gemeenteraad onlangs na lang dralen nam. Die raadsmeerderheid kon er alleen maar komen doordat de Leefbaren hun verkiezingsbelofte braken. Rotterdam kan niet anders, omdat de Tweede Kamer heeft gezegd dat het moet, was hun argument. Ik vindt die houding - dat je genomen besluiten niet terug zou kunnen draaien - jammer. Je moet niet te snel opgeven. In Amsterdam is de gemeenteraad ook nog steeds tegen privatisering. Daarom ben ik blij met het initiatief van de SP, die in het kader van de actie ‘Red de RET’ samen met andere partijen, milieuorganisaties en RET-personeel 20.000 handtekeningen ophaalde voor een referendum tegen de verzelfstandiging. Met een uitspraak van de bevolking in de hand kan de nieuwe gemeenteraad een uitzonderingsbehandeling bepleiten voor de twee grote steden.

Om mee af te sluiten: die recente protesten van jonge ambtenaren tegen het pensioenakkoord. Is dat alleen een door de Volkskrant opgezweepte hype van een paar D´66´ers tegen de bond, of steekt er toch enige waarheid in? Komt de bond echt zo slecht op voor jongeren?
Zo´n pensioenakkoord moet je altijd in zijn totaliteit beoordelen. Deze yuppen pikken er één onderdeel uit. Het klopt dat veel jongeren gaan betalen voor iets waar ze waarschijnlijk niet van zullen profiteren, maar dat heb ik twintig jaar geleden ook gedaan. En werknemers van boven de 45 jaar hebben ook bestaande rechten ingeleverd. Het belangrijkste probleem dat ik met deze nieuwe regeling heb, is dat vrouwen weer eens het kind van de rekening worden. Zij zullen vaak hun opgespaarde verlof al lang voor hun oude dag opmaken aan zorgtaken. Vervolgens hebben ze geen mogelijkheid meer opnieuw iets op te bouwen om voor hun 65e te stoppen.