De Syrische stad Kobani, voor het grootste gedeelte bewoond door Koerden, wordt al een aantal  weken direct bedreigd door Islamitische Staat (IS). Sinds het begin van het offensief van IS op 16 september 2014 zijn er al meer dan 550 mensen omgekomen, waaronder 298 IS-militanten, 236 Koerdische strijders en ongeveer 20 burgers. Er verblijven nog meer dan 12.000 burgers in bepaalde delen van de stad. Het IS-offensief tegen Kobani en de omliggende dorpen heeft geleid tot de gedwongen verplaatsing van meer dan 200.000 mensen. 

De stad zou al heel lang geleden gevallen zijn als er niet verzet werd geboden door de Koerdische Democratische Unie Partij (YPD, die verbonden is met de PKK (Koerdische Arbeiderspartij) en haar militaire krachten, de volksbeschermingseenheden (YPG), alsmede de actieve deelname van minstens drie eenheden Arabische strijders in de stad: het revolutionaire bataljon Al Raqqa, het bataljon  'Noorderzon' en het bataljon 'Jirablis'. Op 4 oktober besloot het Vrije Syrische Leger (Free Syrian Army, FSA) ook duizend strijders te zenden om Kobani te helpen verdedigen.

De stad Kobani is een strategische locatie voor IS. Om te beginnen ligt de stad tussen de steden Cerablus en Tell Abyad, die beide al door IS bezet worden, en de inname van de stad zou IS een aaneengesloten gebied opleveren. Ten tweede is de stad ook een toegang tot Turkije.

Kobani, een sleutelplaats in de autonome regio Rojava 

De stad Kobani is de op twee na grootste Koerdische stad van Syrië, en was de eerste Koerdische stad die bevrijd werd van het regime van Assad op 19 juli 2012. 

Kobani is ook het centrum van een van de drie kantons (de andere zijn Afrin en Cizre) die zich  tot ‘democratische autonome regio's’ hebben uitgeroepen, een confederatie van ‘Koerden, Arabieren, Assyriërs, Chaldeanen, Turkmenen, Armeniërs en Tchetchenen’, zoals het wordt gesteld in de Preambule van het Charter van Rojava (de naam van westelijk of Syrisch Koerdistan). De ervaringen met zelfbestuur in deze regio's zijn zeer interessant, vooral waar het gaat om de rechten van vrouwen en van religieuze en etnische minderheden. Toch zijn er ook nog tegenstellingen, vooral wat betreft de autoritaire opstelling van de PYD, die niet aarzelde om repressie uit te oefenen tegen andere activisten, of instellingen voor hen gesloten te houden.

We mogen niet vergeten dat de PYD, net als haar moederorganisatie PKK, een gebrek aan democratische geloofwaardigheid heeft waar het gaat over haar intern functioneren en haar verhouding tegenover andere organisaties die ze beschouwt als rivalen of die kritisch tegenover hen staan. Zo waren er bijvoorbeeld eind juni 2013 protestbewegingen in een aantal steden in Rojava, zoals Amouda en Derabissyat, tegen de repressie en arrestaties van Koerdische revolutionaire activisten door de PYD  1). De PYD is echter verre van de enige organisatie in dit geval in Syrië, en binnen de Syrische oppositie.

Dat mag ons niet verhinderen de Koerdische nationale bevrijdingsbeweging volledig te steunen in haar strijd voor zelfbeschikking in Irak, Syrië, Turkije en Iran tegen de autoritaire regimes die hen onderdrukken en/of hen verhinderen hun zelfbeschikking te realiseren. Daarom moeten we ook de verwijdering van de PKK van de lijsten van terroristische organisaties eisen, in Europa en elders.

We kunnen inderdaad de leidingen van de PKK of PYD bekritiseren voor bepaalde aspecten van hun politiek, maar zoals voorheen al gesteld, is het een fundamenteel principe voor revolutionairen dat we eerst alle vormen van bevrijdende en emancipatorische strijd onvoorwaardelijk steunen, voor we het recht hebben om kritiek uit te oefenen op de manier waarop ze geleid worden.

De coalitie, Turkije en de strijd tegen de Koerden

De bombardementen van de internationale coalitie geleid door de VS en gesteund door de reactionaire monarchieën van de Golf hebben het offensief van IS sinds 23 september niet kunnen stoppen. Op dat moment was IS 60 km van Kobani... Vandaag is IS verschillende wijken van de stad binnengedrongen. IS heeft ook al verschillende huizen en administratieve gebouwen vernietigd.

Deze militaire interventie toont eens te meer aan dat ze er niet op gericht is om de lokale bevolking te helpen in hun strijd voor vrijheid en waardigheid, maar de doelen van het Westers imperialisme dient, met instemming van het Russisch imperialisme en de verschillende regionale sub-imperialisten, of ze nu direct (Saoedi-Arabië en Qatar) of indirect (Turkije) deelnemen aan de coalitie, of zich er niet tegen verzetten zoals Iran. Al deze actoren willen een einde maken aan de revolutionaire processen in de regio en de 'stabiliteit' herstellen, met autoritaire regimes die hun belangen dienen en niet die van de volksmassa's van de regio.

Van haar kant heeft de Turkse regering van de AKP eens te meer haar verzet getoond tegen elk project van Koerdische zelfbeschikking dat haar politieke belangen zou bedreigen. De Turkse regering beschuldigde de PKK er ook van terroristen te zijn op gelijke voet met IS. De Turkse regering wil met zulke beschuldigingen de Koerdische organisaties die op haar grondgebied of aan haar grenzen actief zijn, beschadigen, of ten minste sommige onder hen coöpteren.

Het belangrijkste doel van de Turkse regering is in feite te verhinderen dat er een Koerdische autonome zone ontstaat aan haar grens met Syrië. Dat is de reden waarom de regering in Ankara van de creatie van een bufferzone in Syrië een van haar belangrijkste eisen aan de coalitie en de internationale gemeenschap heeft gemaakt, en niet om zoals de regering Erdogan beweert om de gebieden te beschermen die door het Vrije Syrische Leger worden gecontroleerd, dat nu samen met de Koerdische krachten strijdt tegen IS.

In dezelfde context verhindert de Turkse regering nog steeds dat strijders van de PYD de grens oversteken naar Kobani om hun Koerdische kameraden te helpen in hun strijd tegen IS. De Turkse autoriteiten kondigden voor het eerst sinds 1992 de staat van beleg af in zes provincies van het land die grotendeels bewoond worden door Koerden na grote betogingen door leden van de Koerdische gemeenschap tegen de regeringspolitiek. Zij verwijten de Turkse regering de stad Kobani niet te willen helpen en het oversteken van de grens met Syrië door Koerdische strijders te verbieden.

Na vier dagen van rellen maakte de Minister van Binnenlandse Zaken Efkan Ala in een zeer zwaar officieel rapport bekend dat er 31 doden en 360 gewonden waren gevallen, naast meer dan duizend arrestaties en indrukwekkende materiële schade, vooral in het zuidoosten van het land waar voornamelijk Koerden wonen. De dodelijke en gewonde slachtoffers en de arrestanten waren in overweldigende meerderheid Koerden.

De leider van de PYD, Salih Muslim, riep Turkije op om strijders en wapens voor Kobani te laten passeren. Tegelijk verzet hij zich heftig tegen een interventie van het Turkse leger in de stad, wat volgens hem gelijk zou staan aan een bezetting.Van zijn kant waarschuwde de gevangen leider van de PKK Abdullah Öcalan ook dat de val van Kobani het einde zou betekenen van alle gesprekken om tot een vredesakkoord te komen die afgelopen twee jaar tussen Turkije en de PKK werden gevoerd. Ter herinnering: er zijn nog steeds meer dan 8.000 Koerdische politieke gevangenen in Turkije, beschuldigd van terrorisme.

Kobani en de Syrische revolutie

De val van Kobani en haar bezetting door IS zou een dubbele nederlaag betekenen: voor het zelfbeschikkingsrecht van het Koerdische volk en voor de Syrische revolutie. Maar om duidelijk te zijn: niet het einde van beide processen.

Het autonome zelfbeheer van Rojava is een onmiddellijk en positief resultaat van de Syrische revolutie. Het zou nooit hebben kunnen bestaan zonder de massale volksbeweging van onderuit van de Syrische bevolking (van Arabieren, Koerden en Assyriërs samen) tegen het criminele en autoritaire regime van Assad. Dezelfde volksbewegingen staan schouder aan schouder tegen de reactionaire Islamistische krachten die hen in het verleden al aanvielen en hen vandaag in de Rojava-regio's aanvallen. Vandaag vechten het FSA en de Koerdische krachten zij aan zij tegen IS in Kobani, en er waren ook solidariteitsdemonstraties met Kobani in andere bevrijde gebieden in Syrië.

De revolutie van onderuit van de volksmassa's van Syriërs, Arabieren en Koerden, is de enige oplossing tegen sectarisme, racisme en nationaal chauvinisme. De zelfbeschikking van het Koerdische volk werd versterkt door de Syrische revolutie, en dit moet verder gezet worden. Het is een dialectische relatie, beiden zijn verbonden.

Een nederlaag van het Syrische revolutionaire proces en haar doelstellingen zou zeer waarschijnlijk ook het einde betekenen van de ervaring van de autonome regio's van Rojava en de hoop van het Koerdische volk om over haar eigen toekomst te beschikken tegenover heel wat vijandige actoren: het Westers- en Russisch imperialisme, Arabisch- en Turks nationalistisch chauvinisme, reactionaire islamistische krachten. Anderzijds zal het Syrische revolutionaire proces niet compleet zijn zonder de mogelijkheid voor het Koerdische volk om vrij over haar eigen lot te beslissen: afscheiding of gezamenlijke strijd met de democratische en progressieve krachten voor een democratisch, sociaal en seculier Syrië waarbinnen haar nationale rechten worden gewaarborgd.

Daarom moeten we ons verzetten tegen alle pogingen om zowel de Koerdische zelfbeschikking als het Syrische revolutionaire proces te ondermijnen, of ze nu van het Assad regime, de islamistische reactionairen, de diverse imperialisten (VS en Rusland) en subimperialisten (Iran, Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar) komen. Hun lot is immers nauw verbonden.

We moeten ons tegen al deze contra-revolutionaire krachten verzetten, ze willen de volksbeweging verdelen door sektarisme en racisme.

Leve de Syrische Revolutie!

Leve de zelfbeschikking van het Koerdische volk!

Leve de solidariteit van de volkeren in strijd voor bevrijding en emancipatie!

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op Syria Freedom Forever. Nederlandse vertaling door Thomas Weyts.