Op 20 november publiceerden we een verklaring van een vijftigtal organisaties waarin geprotesteerd werd tegen de hetze tegen Kauthar Bouchallikht. Deze hoofddoek dragende moslima staat nummer negen op de kandidatenlijst van GroenLinks. Zij werd ervan beschuldigd lid van de Moslimbroeders te zijn. Nu er voor die beschuldiging geen spoor van bewijs is gekomen en ook GroenLinks van geen wijken weet, is de hetzecampagne een tweede fase ingegaan. Een onthutsende bijdrage daaraan wordt geleverd door  Selma Leydesdorff.

De opening van de nieuwe fase in de campagne werd gedaan door de website GeenStijl. Die publiceerde een foto van een demonstratie in Den Haag op 12 juli 2014 tegen Israëlisch geweld in Gaza. Op die foto staat Kauthar Bouchallikht en op de achtergrond zijn twee borden te zien met de Israëlische vlag en de hakenkruisvlag met daartussen een = teken. Ook is er een spandoek waarvan nog net te zien is dat er staat: ‘Stop doing what Hitler did to you’. Door GeenStijl en Co werd dat natuurlijk als antisemitisch afgeschilderd. En daarmee was voor de uiterst rechtse goegemeente het oordeel geveld: Kauthar Bouchallikht is een antisemiet. So far, so good. Daar is het GeenStijl voor, je moet je onderkop: ‘Tendentieus, ongefundeerd & nodeloos kwetsend’, natuurlijk wel eer aan doen.

In de Volkskrant schreef Arno Haijtema terecht ‘Wie de foto nauwkeurig bekijkt, ziet dat de nazikwalificatie kant noch wal raakt. De hakenkruizen staan naast de Israëlische vlag omdat de demonstranten de bombardementen op Gaza op één lijn stellen met nazimethoden. ‘Zionism = nazism’, staat er ten overvloede boven. Nee, weinig subtiel, maar geen vereenzelviging met nazisme. En hoewel de slogan ‘stop doing what Hitler did to you’ evenmin van veel historisch besef getuigt – alsof de nazivervolging exclusief Joden trof – zou je het als een emotionele (en inderdaad ongepaste) oprisping kunnen zien van de niet onbegrijpelijk verontwaardigde demonstranten.’

Maar behalve de usual suspects op uiterst rechts heeft nu ook een gezaghebbende en naar eigen zeggen linkse en feministische stem zich bij hen gevoegd. Selma Leydesdorff voluit:  Mw. prof. dr. S Leydesdorff hoogleraar in de Oral history en cultuur aan de Faculteit der Geesteswetenschappen van de Universiteit van Amsterdam. Op haar pagina op Wikipedia wordt vermeld: ‘Ze geldt internationaal als vooraanstaand onderzoeker en theorievormer op het gebied van de oral history (mondelinge geschiedenis).’ In een brief in NRC Handelsblad onder kop ‘Antisemitisme deugt nooit’, mengt ze zich in de discussie, op een onthutsende manier.

In de eerste zin schrijft ze dat Kauthar Bouchallikht in 2014 meeliep met een protest tegen de Israëlische politiek en het geweld in Gaza. Daarna gaat ze verder met: ‘Ik had de pech een soortgelijke demonstratie in de binnenstad van Amsterdam tegen te komen. ‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas’, riep een uitzinnige menigte. Mensen liepen met borden die Israël gelijkstelden aan nazi-Duitsland. Er waren vlaggen met hakenkruizen en nazisymbolen.’ Mevrouw Leydesdorff was dus niet op de demonstratie in Den Haag op 12 juni, maar weet wel te melden dat de demonstratie die zij (wanneer vermeldt ze niet) in Amsterdam tegenkwam ‘soortgelijk’ was. Dat is knap, om niet te zeggen helderziend. Ze vermeldt borden die Israël gelijkstelden aan Nazi-Duitsland. Dat zouden heel goed het zelfde soort borden - en wie weet wel precies dezelfde borden – kunnen zijn als in Den Haag. Maar daarnaast waren er volgens haar vlaggen met hakenkruizen en nazisymbolen. Dat lijkt me heel onwaarschijnlijk. Aan die demonstraties tegen de oorlog in Gaza is indertijd in de media veel aandacht besteed, vooral ook omdat ook toen de beschuldigen van antisemitisme niet van de lucht waren. Daarbij werd steevast verwezen naar borden waarin in tekst en beeld Israël gelijk gesteld werd met nazi-Duitsland. Nergens is toen melding gemaakt van aparte hakenkruisvlaggen en andere nazi-symbolen. Het zou uiterst vreemd zijn als bij een mars door de binnenstad van Amsterdam die verderfelijke symbolen niemand, behalve mevr. Leyesdorff zouden zijn opgevallen. Ook heeft ze het over een uitzinnige menigte die ‘Hamas, Hamas, Joden aan het gas’, riep. Ook daarvan is indertijd door niemand melding gemaakt.

Het kan heel goed zijn dat mevr. Leydesdorff ooit een uitzinnige menigte die leuze in de binnenstad van Amsterdam heeft horen roepen. Dat was helaas een populaire leuze bij supporters van voetbalclubs die tegen Ajax speelden en voor en na de wedstrijd de Amsterdamse binnenstad onveilig maakten. Als hoogleraar oral history, zal mevr. Leydesdorff ongetwijfeld bekend zijn met het feit dat mensen zich traumatische gebeurtenissen jaren later nog uitstekend kunnen herinneren, maar dat wat ze melden over het wanneer en waar van die gebeurtenissen zeer onbetrouwbaar is. Het zou dus heel goed kunnen dat de traumatische gebeurtenis van een felle demonstratie tegen haar geliefde Israël en de traumatische gebeurtenis van de antisemitische leuzen van voetbalsupporters in de loop van de jaren in haar geheugen samen zijn gevloeid.

Aan het eind van haar brief vraagt mevr. Leydesdorff aan Kauthar Bouchallikht ‘Of zij zich publiekelijk wil verzetten tegen dit soort vermenging van antisemitisme met anti-Israël politiek.’ Om daar aan toe te voegen. ‘Pas bij een bevredigend antwoord zal ik gerust zijn.’ Het is triest dat mevr. Leydesdorff zich niet realiseert dat die vermenging van antisemitisme met anti-Israël politiek in haar hoofd plaatsvind en niet in dat van Kauthar Bouchallikht, en dat ze pas gerust kan zijn als ze zich dat realiseert.