In een persbericht over een te verschijnen boek onthulde Duyvendak zijn betrokkenheid bij die actie en omschreef hij de actie als een groot succes.
In werkelijkheid was het natuurlijk vooral een domme actie. Dom, omdat iedereen kan begrijpen dat een dergelijke actie een groot risico van criminalisering en marginalisering van de hele antikernenergiebeweging in zich droeg en op geen enkele manier een bijdrage leverde aan het creëren van een groter draagvlak voor de strijd tegen kernenergie.
Het gaat er natuurlijk niet om dat een dergelijke actie in strijd is met de burgerlijke legaliteit. Er zijn allerlei andere actievormen, zoals stakingen, bezettingen, blokkades, kraakacties e.d. die dat ook zijn en die toch – en soms juist omdat ze de burgerlijke legaliteit en de hypocrisie daarvan aan de kaak stellen – een belangrijke bijdrage leveren aan het tegengaan van maatschappelijk onrecht.
De bedoeling van zijn boek is, zo verklaarde Duyvendak, om rekenschap af te leggen van zijn activistische verleden. Want Duyvendak is inmiddels tot het inzicht gekomen dat “acties zich moeten richten op de parlementaire besluitvorming en binnen de grenzen van de wet moeten blijven.” Alleen via de politiek kunnen zaken veranderd worden, vindt Duyvendak nu. Daarmee gooit hij met zijn eigen vuile badwater ook het kind van de buitenparlementaire actie en maatschappelijke beweging weg.

Wat heeft Duyvendak er toe gebracht om 23 jaar na dato met de onthulling van zijn betrokkenheid bij de inbraak te komen? Moed kan het niet geweest zijn, want dan had hij het wel gedaan voordat de verjaringstermijn van zijn daad was ingegaan. Angst dat anderen het zouden onthullen? IJdelheid? Toch een beetje trots dat hij vroeger zo’n radicale jongen was? Politiek onbenul, waardoor hij niet voorzag dat dit aangegrepen zou worden om links, zijn partij, de milieubeweging en iedere vorm van activisme in de hoek van terrorisme en criminaliteit te drukken? Verblind door het commerciële belang van zijn boek? Waarschijnlijk een combinatie van deze factoren.
Inmiddels heeft Duyvendak deze fout ook ingezien. Na twee dagen opschudding over zijn uitspraken heeft hij in diverse interviews duidelijk gemaakt dat hij de uitlating in het persbericht als een heel grote fout ziet. Hij kan zich de haren wel uit het hoofd trekken. Hij neemt nog nadrukkelijker afstand van de actie en verklaart dat activisten geen eigen rechter mogen spelen.
Dat hij met zijn optreden een flinke bijdrage heeft geleverd aan het criminaliseren en verdachtmaken van de hele actiebeweging, dat wil zeggen van iedereen die buiten het parlement strijdt tegen maatschappelijk onrecht en voor een betere wereld, daarover hebben we van hem geen woord vernomen.

Dit stuk verscheen eerder op de Konfrontatie site