Brexit: fijn dat er een akkoord is

Op de valreep bereikten de EU en het Verenigd Koninkrijk dan toch een akkoord over de Brexit.

Dat is goed nieuws. Een no deal scenario zou jarenlang de relaties tussen het continent en het eiland vergiftigd hebben, en dat gif zou niet alleen de leidende elites hebben aangetast. Fijn dat ook Labour de deal gaat goedkeuren, met als argument dat zo een no deal vermeden wordt.

Je kan natuurlijk kanttekeningen maken bij het democratisch gehalte van de hele procedure: de onderhandelingen waren geheim, en het Europees Parlement krijgt de volledige tekst pas te zien nadat het akkoord al een fact of life is. Maar de draagwijdte van de gesprekken was bekend, en dissidente geluiden waren in de parlementaire wandelgangen niet te horen. Dat de mensen in Europa geen flauw benul hebben van wat in hun naam wordt bekokstoofd is dan weer business as usual.

Uiteindelijk kiest de EU er niet voor de stoute Britten voor hun Brexit te straffen, wat onmiddellijk na het Brexitreferendum wel degelijk in de lucht hing. De Europese leiders zijn niet meer bang dat het Britse voorbeeld anderen op ideeën gaat brengen: de populariteit van de EU is behoorlijk gestegen, na de afgang van Tsipras, ook met dank aan het klimaat en het virus; heel wat Europese bedrijven hebben belangen aan beide kanten van het Kanaal; de EU heeft er geen baat bij dat een belangrijke en nabije buur op drift slaat.

In Brussel zullen ze denken: laat Johnson in de wereld van vandaag maar aan de slag gaan met zijn illusie van een Global Britain. Trump is weg, Biden komt er aan. Het is de EU die de handelsrelaties met China aantrekt. De EU is een van de drie grote machtsblokken in de wereld, en wij werken aan onze strategische zelfstandigheid, de Global EU so to speak. Dus we zien wel wat de Britten ervan bakken. Wij hebben de economische macht om de toekomstige relaties te managen, ook met een wispelturige buur.

Oh Jeremy

Het akkoord toont glashelder aan dat de People’s Brexit waar Jeremy Corbyn in betere tijden voor pleitte geen illusie was.

Het akkoord houdt in dat er geen tarieven of quota komen voor de handel in goederen. Er komt enkel meer papierwerk. Wat de handel in diensten betreft, het gros van de Britse export naar de EU, liggen de zaken anders. De Britse financiële sector heeft geen automatische toegang meer tot de EU. De discussie over de wederzijdse erkenning van vrije beroepen moet nog beginnen. Het zal dus nog veel voeten in de aarde hebben voor we bestookt worden door Britse loodgieters.

De Britten moeten zich houden aan de bestaande Europese standaarden wat betreft arbeidsvoorwaarden, milieunormen en overheidssubsidies. In de toekomst kunnen ze echter hun eigen weg gaan. Als de EU vindt dat dit leidt tot oneerlijke concurrentie heeft de EU dan weer het recht te reageren met sancties in de vorm van tarieven. Deze hoeven dan niet gericht te zijn op de betrokken sectoren, maar mogen de Britse economie waar dan ook treffen, om de Britse regering op andere gedachten te brengen.

Dit zou toch perspectieven hebben geopend voor een linkse Britse regering. Stel dat die regering openbare initiatieven neemt met het oog op de volksgezondheid, het onderwijs, het klimaat, de werkgelegenheid, en daarbij de financiële slagkracht inzet van de overheid… Laat de EU dan maar reageren dat dit overheidsbeleid leidt tot oneerlijke concurrentie, en de marktverhoudingen verstoort. Een Labourregering kon zich dan met succes richten tot de bevolking in de EU om dit aan de kaak te stellen, en oproepen tot solidariteit.

Je zou kunnen opwerpen dat de EU Corbyn niet dezelfde deal had gegund als Johnson. Dat klopt. Maar dat is dan de inzet van politieke strijd. Als we enkel uitgaan van wat ons ‘gegund’ wordt kunnen we even goed meteen inpakken.

De bittere ironie is dat Corbyn kapot werd gemaakt door de eurofielen in Labour, die de eis van een nieuw referendum hebben opgedrongen, zodat Johnson de verkiezingen met glans kon winnen onder de vlag van get Brexit done. Corbyn had vast andere zwakheden, maar dit was de doorslaggevende factor in zijn verlies. Nu gaan dezelfde eurofielen van Labour de Brexitdeal goedkeuren, maar is het Johnson die de Brexit mag inkleuren. 

Dossier
Soort artikel
Reactie van:

Michael Joosten

ma, 12/28/2020 - 14:40

De linkse Brexit organisaties SWP en Counterfire zijn tegen dit Tory Brexit akkoord. De twee revolutionaire organisaties, waarvan Counterfire door Frank regelmatig wordt aangehaald, voorzien dat het Tory Brexit akkoord tegen de belangen van het Britse volk zal zijn en daarom moet worden afgewezen.
 
Charlie Kimber schreefop 14 december in Socialist Worker: “Gewone mensen worden gedwongen te betalen voor het Brexit-gedoe van politici. De behandeling van Brexit door de Tories is rampzalig geweest. Er zijn goede redenen om te breken met de EU, die fungeert als een mechanisme om de eisen van het grootkapitaal in dit werelddeel op te leggen. Maar gedurende de hele periode na het referendum van 2016 hebben de Tories prioriteit gegeven aan het helpen van het bedrijfsleven en het opleggen van racistische migratiewetten (wat een verrassing, MJ). De arbeidersklasse zal worden gevraagd de prijs te betalen voor de resultaten.” Eerder op 7 december schreef  Sophie Squire op dezelfde site: “Het is terecht om zich te verzetten tegen de EU, maar ook om de Tory-versie van Brexit te verwerpen.” En Martin Hallschreef op 24 december op de site van Counterfire: “Het – Tory Brexit akkoord – moet socialisten niet bevallen, ongeacht hoe ze in 2016 hebben gestemd. De socialisten in de PLP (Parlementaie Labour Party) zouden tegen moeten stemmen. Het is geen Brexit in het belang van de arbeidersklasse.”
Het is dan ook helemaal niet fijn zoals Frank opmerkt dat Labour dit akkoord wel steunt. Hoewel Labour? De rechtse partijleider Keir Starmer, degene die zich tegen Jeremy Corbyn keert en de linkervleugel uit de partij probeert te werken, heeft op bureaucratische wijze de parlementaire Labour fractie een zogenoemde three-line whip opgelegd. Dat is een strikte instructie om bij de stemming aanwezig te zijn en te stemmen in overeenstemming met het standpunt van de partij; schending daarvan zal normaal gesproken ernstige gevolgen hebben. Aan het standpunt van de rechtse partijleider Keir Starmer is geen discussie in de fractie voorafgegaan, ook niet in het Nationaal Uitvoerend Comité van Labour en ook zijn de Labour leden, die in grote meerderheid tegen Brezit zijn, niet gehoord. Starmer, een van de architecten van het desastreuze Brexit standpunt voor de verkiezingen, vindt nu dat Labour dit rechtse Tory Brexit akkoord moet steunen om een No Deal te voorkomen.
Het is vreemd dat Frank dit argument zonder kritische beoordeling overneemt, want een No Deal is helemaal niet aan de orde. De Tories hebben een meerderheid van 80 zetels en er is geen sprake van een rebellie binnen de gelederen van de Conservatieven tegen hun eigen Brexit akkoord, dat zelfs door Nigel Farage van de vroegere Brexit partij en de grote aanjager van het referendum, wordt gesteund. Er is dus op dit moment geen enkele reden voor Labour om dit rechtse Tory Brexit akkoord te steunen. Door dat wel te doen kan Labour in de toekomst de Tories niet bekritiseren voor de negatieve gevolgen ervan voor het Britse volk. De linkervleugel van Labour fractie beseft dat en de verwachting is dat zij de three-line whip van Starmer zullen trotseren en tegen zullen stemmen. En terecht. 

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop