1 mei is geen feestdag in de Verenigde Staten. In de meeste staten en steden wordt het niet gevierd. Op sommige plekken, zoals op scholen of in parken, zetten mensen een meiboom op en dansen ze eromheen om de komst van de lente te vieren. Dat deden we op mijn basisschool in Chicago toen ik klein was. De officiële Dag van de Arbeid in de Verenigde Staten, een nationale feestdag, wordt gevierd op de eerste maandag van september en markeert het einde van de zomer en de terugkeer van de studenten naar school. Maar misschien is er dit jaar eindelijk iets veranderd.

Op 1 mei, de Internationale Dag van de Arbeid, hebben honderdduizenden Amerikanen in alle 50 staten meegedaan aan allerlei bijeenkomsten en demonstraties om te protesteren tegen de eerste 100 dagen van het rampzalige presidentschap van Donald Trump. Ze protesteerden tegen de sluiting van overheidsdiensten, het ontslag van honderdduizenden werknemers, het stopzetten van voedselprogramma's voor kinderen, gehandicapten en ouderen, bezuinigingen op de gezondheidszorg, de illegale deportatie van immigranten, de invoering van invoerheffingen en handelsoorlogen, en de vele andere vreselijke dingen die Trump heeft gedaan.

Dit was de laatste in een reeks nationale protesten tegen Trump en die had een ander karakter. Toen ik me bij het protest in New York City aansloot, waren er veel vakbonden aanwezig: de Transportation Workers Union die de metro's van de stad runt, de Retail, Wholesale, Department Store Union, de United Food and Commercial Workers Union, de Communication Workers, de Professional Staff Council van de City University en anderen. Door de aanwezigheid van de vakbonden waren er meer zwarten en latino's bij dit protest dan bij eerdere protesten. Daardoor had de demonstratie een ander gevoel, een arbeiderskarakter.

Demonstraties van vakbonden op 1 mei zijn zeldzaam in de Verenigde Staten en in de meeste plaatsen relatief nieuw. In 1882, vóór de Haymarket-gebeurtenissen in Chicago, organiseerden vakbonden in New York die streden voor de achturige werkdag een demonstratie op 1 september. Vervolgens riep de nationale vakbondsfederatie op tot stakingen in mei om de achturige werkdag te bereiken.

Op 1 mei 1886 organiseerden Duitse anarchisten in Chicago langdurige stakingen en protesten voor de achturige werkdag, maar op 3 mei viel de politie de demonstratie aan. De volgende dag was er een protestbijeenkomst op Haymarket Square, maar ook die werd door de politie aangevallen. Toen werd er een bom gegooid, op de politie of op de arbeiders, en acht radicalen werden gearresteerd, berecht en veroordeeld voor de bomaanslag, en vier werden uiteindelijk opgehangen. Ter ere van de martelaren van Chicago riep de Internationale Socialistische Conferentie van 1889 1 mei uit tot internationale feestdag voor de arbeiders.

Amerikaanse arbeiders hadden toen twee opties: Labor Day in september, die in 1894 een nationale feestdag werd, of 1 mei. Waar socialistische of communistische partijen aanwezig waren, werden 1 mei-vieringen gehouden, maar op de meeste plaatsen won de feestdag in september. Toen na de Tweede Wereldoorlog de Koude Oorlog uitbrak, met een anticommunistische kruistocht en de vervolging van communisten door senator Joseph McCarthy, nam de belangstelling voor 1 mei af. President Dwight D. Eisenhower riep 1 mei uit tot Law Day. Tegelijkertijd veranderde de Sovjet-Unie de feestdag in een demonstratie van haar militaire macht met parades van tanks en raketten op het Rode Plein in Moskou.

In de jaren zestig en zeventig waren het latino-immigranten, Puerto Ricanen in New York City en Mexicanen in San Francisco en Los Angeles die de arbeidersbijeenkomsten en demonstraties op 1 mei in hun gemeenschappen opnieuw introduceerden. In 2006 demonstreerden honderdduizenden latino's in Los Angeles en Chicago op 1 mei in een strijd voor immigratiehervormingen, waardoor het evenement het karakter kreeg van een algemene staking. Maar toch sloeg de feestdag niet aan bij de rest van de bevolking.

De protesten van dit jaar tegen Trump, tegen zijn autoritaire optreden en zijn reactionaire agenda hebben deze feestdag misschien weer op de nationale kalender gezet, nu Amerikaanse arbeiders zich op 1 mei bij de rest van het wereldproletariaat op straat voegden. We zullen het zien op 1 mei volgend jaar.

Dit artikel stond op International Viewpoint. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.