Het hele kamp draaide op vrijwilligers en de voorbereidingen werden gedaan door de Italiaanse organisatie Sinistra Critica.

De sfeer in Perugia was een week lang prettig licht chaotisch. Het programma was volgepland met bijeenkomsten tussen deelnemers uit verschillende landen en workshops met een keuze uit tal van onderwerpen. Zoveel zelfs dat een keuze maken uit verschillende workshops vaak een lastige taak bleek.

Elke dag hadden de workshops een overkoepelend thema: bijvoorbeeld internationalisme, de economische crisis of feminisme. Natuurlijk was er gedurende de dag ook genoeg tijd om in de zon een boekje te gaan lezen.

Aangezien niet iedereen over een grote talenknobbel beschikt werden de grotere bijeenkomsten simultaan vertaald in verschillende talen zodat iedereen alles kon verstaan. Ondanks de technische mankementjes die soms optraden een prima systeem.

Tegen de tijd dat het kamp ten einde kwam waren er tal van goede gesprekken gevoerd en had ik naar indrukwekkende verhalen geluisterd van mensen uit landen waar de sociale strijd vaak een heel andere, vaak heftigere, vorm heeft dan in Nederland. Zoals de strijdbare Zuid-Koreaanse vakbeweging, van Griekse studenten of Filippijnse activisten die ingeklemd zitten tussen islamitische fundamentalisten en het leger.

Volgende zomer weer, dan in Frankrijk.