'De dood van een Israëlisch slachtoffer rechtvaardigt de moord op honderd Palestijnen. Een Israëlisch leven is honderd Palestijnse levens waard. Dit is wat de Israëlische staat en de internationale media - die slechts zelden vraagtekens zetten - gedachteloos herhalen. En deze claim, die de langste bezetting van buitenlandse gebieden in de 20e- eeuwse Europese geschiedenis moet rechtvaardigen, is diepgeworteld racistisch. Dat het joodse volk dit accepteert, dat de wereld akkoord gaat, dat de Palestijnen zich zouden moeten onderwerpen, is een van de ironische grappen van de geschiedenis. Niemand lacht...' (John Berger)

De hele wereld mag in shock zijn vanwege de afschuwelijke beelden uit Gaza, de Israëlische publieke opinie steunt het bloedige offensief van de Barak-Olmert-regering massaal. Die steun geldt ook voor de links-parlementaire oppositiepartij Meretz. Hoewel Meretz-leider Haim Oron zijn bezorgdheid over de burgerslachtoffers uitsprak, sloot hij zich in een interview op de Israëlische televisie aan bij de officiële propaganda door Hamas verantwoordelijk te stellen voor het bloedvergieten. Deze mystificatie is overgenomen door de meeste westerse leiders. Het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken haalde zelfs de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Rice, rechts in. Maar laten we feiten eens op een rijtje zetten:

* Gaza is sinds de verkiezingsoverwinning van Hamas voortdurend belegerd door het Israëlische leger. Die belegering van anderhalf miljoen burgers - door Israël, maar ook door de zogenaamde internationale gemeenschap - is alleen al een daad van geweld en een oorlogsmisdaad.

* De Israëlische aanval is een daad van geplande agressie, zo blijkt uit het Israëlische nieuws. Ehud Barak plande de aanval op Gaza al in augustus.

* De raketten die werden afgevuurd op Israëlische stadjes waren vergelding voor Israëlische militaire agressie en werden NIET afgevuurd door Hamas maar door de kleine Islamitische Jihad.

* De aanval op Gaza is een integraal onderdeel van de neoconservatieve heilige oorlog tegen de Islamitische wereld. De vertrekkende Amerikaanse neoconservatieve regering heeft, net als Egypte en Arabische reactionaire regimes, de Israëlische autoriteiten aangemoedigd een offensief te starten voordat Obama het Witte Huis betreedt.

* Barak Obama's intentie om open gesprekken aan te gaan met de Iraanse Islamitische Republiek is een van belangrijkste zorgen van de vertrekkende regeringen in Tel Aviv en Washington. Het offensief tegen Gaza moet gezien worden als een poging om een Iraanse reactie te provoceren die een Israëlisch-Amerikaanse vergelding mogelijk moet maken. De afgelopen dagen heeft de Israëlische onderminister van defensie, Ephraim Sneh, die bekend staat om zijn anti-Iraanse obsessie, de zogenaamde Hamas-raketten (sic!) aan Iran gekoppeld. Een bewering waarvoor natuurlijk geen enkel bewijs bestaat.

Deze algemene strategie, gebaseerd op de mystificatie dat er sprake is van een 'botsing der beschavingen' en op de globale oorlog tegen de Islam, wordt gesteund door alle zionistische Israëlische politieke partijen en verklaart de steun van Meretz voor de voortdurende agressie. Hoewel een snelle verandering van het Amerikaanse beleid in West-Azië niet in de lijn der verwachtingen ligt zijn Israëlische leiders en hun neoconservatieve sponsors in Washington niettemin bezorgd over de komst van de regering Obama. Men vreest een nieuwe strategie die breekt met die van de globale, nooit-eindigende, 'preventieve' oorlog. De aanval op Gaza is een 'last-minute'-poging om de machtsverhoudingen in het Midden-Oosten te beïnvloeden vóór het einde van het neoconservatieve tijdperk.

Laten we overigens de obscene dimensie niet vergeten: de honderden slachtoffers van Israëlische bombardementen zijn 'collateral damage' - bijkomende schade - van de Isralische verkiezingscampagne; om de steun van het Israëlische electoraat te krijgen strijden alle Israëlische leiders om de vraag wie het stoerst is en wie bereid is meer mensen te vermoorden. Ehud Barak heeft echter een zeer kort geheugen en Shimon Peres kan hem eraan herinneren dat deze cynische calculatie niet per se de juiste is: het bloedbad van Qana, dat tot de overwinning van Shimon Perez had moeten leiden, had tot gevolg dat honderdduizenden Palestijnse burgers zich van de Arbeiderspartij afkeerden.

Ondanks zijn brutaliteit blijft Ehud Barak een van de minst populaire leiders in Israel en de duizenden demonstraten die dit weekend kwamen opdagen zijn mogelijk een indicatie dat de politici die de aanval op Gaza steunen, inclusief Meretz, niet op hun stem moeten rekenen. Het is mogelijk dat de internationale woede en het relatief brede anti-oorlogssentiment ervoor zorgt dat Meretz haar standpunt herziet. Meretz zou zich de zeer oude waarheid moeten herinneren dat kiezers altijd het origineel prefereren: als de 'linkse' partij Netanyahu's oorlogsstrategie en leugens steunt, zal het electoraat voor Netanyahu kiezen in plaats van voor een van zijn bleke en smakeloze kopieën.

Dit artikel van de Israëlische activist en directeur van het Alternative Information Center verscheen eerder op www.alternativenews.org. Vertaling: Paul Mepschen