Of je nu voor of tegen de onafhankelijkheid van Catalonië bent, voor of tegen de organisatie van een referendum daarover, wat vandaag in Catalonië gebeurde is een schanddaad die herinneringen aan het Francoregime wakker maakt. Een politiek conflict werd met bruut politiegeweld en rubberkogels beantwoord, en daarbij vielen honderden gewonden onder vreedzame stembusgangers. Als er een ruit van een bank of warenhuis sneuvelt tijdens een vakbondsbetoging spreekt men van vandalisme; vandaag kon men zien hoe de Spaanse politie de ruiten van scholen verbrijzelde. Niet om terroristen onschadelijk te maken, maar … om stembussen mee te nemen. Het is een goede les voor al wie lichtzinnig de oude linkse analyse van de burgerlijke staat wegwuift: de staat is in laatste instantie een bende gewapende mannen.

De Europese leiders houden zich op de vlakte, want het zou gaan om een interne aangelegenheid van een lidstaat waarin de EU niet kan/mag tussenkomen. Hola, maar als er in Griekenland een referendum aangekondigd werd over een nieuw Trojka-memorandum, kwam de EU onmiddellijk tussen. De Europese Centrale Bank legde het geldverkeer lam en stuurde binnen het paar uur aan op de organisatie van de chaos in het land. Maar daar ging het natuurlijk tegen de (toen nog) ietwat  tegendraadse regering Tsipras, niet over de o zo trouwe ‘Europeaan’ Rajoy, die met zijn gewelddadig optreden zijn corrupt regime wil promoten.

Van de Europese instellingen moeten burgers weinig steun verwachten als het op hun democratische rechten aankomt. Het is daarom een wijze beslissing van de Catalaanse vakbond CGT om  op 3 oktober een algemene staking te organiseren voor de vrijwaring van die rechten. 

Dit  artikel verscheen eerder op Ander Europa.