China: een orwelliaanse staat

Achter de nominale machtscontinuïteit in China (bekend als de Volksrepubliek), belichaamd door de Chinese Communistische Partij (CCP), gaan diepgaande transformaties schuil. De partijleiding staat nu onder de controle van zeer grote vermogens en de sociale ongelijkheidis  geëxplodeerd in een land dat een grote kapitalistische macht is geworden.

Tot het begin van de 19e eeuw werd China beschouwd als het machtigste rijk ter wereld. Toen verloor het die positie onder de klappen van het westerse kapitalisme. Xi Jinping's obsessie is dat China weer het 'Rijk van het Midden' moet worden. Deze strijd om de hegemonie is de achtergrond van het huidige bekvechten tussen de  presidenten van de VS en China.

Nu China een grote economische macht is geworden, [1] voelen de Chinese leiders niet langer de behoefte om te buigen voor de vergrijzende geïndustrialiseerde landen. Zij aarzelen niet om de geruststellende teksten die hun voorgangers in 1984, in ruil voor de overdracht van Hongkong hebben ondertekend, met voeten te treden.

Socialisme met Chinese kenmerken?

Westerse neo-liberalen betoogden dat de omschakeling van China naar een markteconomie gepaard zou gaan met een uitbreiding van de vrijheden. Het tegenovergestelde is gebeurd, vooral sinds 2012 en de komst van Xi Jinping. Een grondwetswijziging moet hem in staat stellen om ononderbroken levenslang te regeren en om zijn opvolgelingen uit zijn kliek te kiezen. Het repressieve karakter van het regime is aanzienlijk versterkt, met name wat betreft de vrijheid van meningsuiting en organisatie, waaronder die van werknemers en vrouwen.

In Tibet, Xinjiang en Binnen-Mongolië neemt het proces van gedwongen assimilatie toe. Peking heeft dit beleid in Hongkong op brute wijze versneld en droomt ervan om het uit te breiden naar Taiwan.

De CCP presenteert het bestaande regime eenvoudigweg als 'socialisme met Chinese kenmerken'. Wat dit regime als 'Chinese kenmerken' presenteert, bevat elementen van de politieke cultuur van vóór het keizerlijke China, zoals blijkt uit de toespraak van Xi Jinping in 2017 over de noodzaak om macht over te dragen aan degenen met 'rode genen' (dat wil zeggen de tweede generatie kinderen van de heersers). [2] De CCP is ook gebrand op het idee van 'Chinese kenmerken' als een middel om het socialisme te bevorderen.

Zoals kameraad Au Loong Yu schreef: ‘Achter het geloof van de machthebbers in deze premoderne waarden schuilt ook een heel moderne, zeer materiële zaak, namelijk het fundamentele belang van dit regime’. Het regime aan de macht ‘combineert zowel de dwingende macht van de staat, met de modernste wapens en technologie, als de macht van het industriële en financiële kapitalisme. Het bereikt zijn doel door zich tegelijkertijd te baseren op twee sets van regels: de wet en de verborgen regels van de bureaucratie, die altijd prevaleren boven de wet.

‘De leiders vinden dat dit regime hun belangen goed dient. Van de top tot aan de basis zijn partijfunctionarissen er enorm rijk door geworden. Hoe meer het systeem op die manier werkt, hoe meer vuile geheimen zich ophopen die de partijfunctionarissen moeten verbergen. Dat is op zich al een van de redenen waarom ze geen afwijkende meningen kunnen tolereren.

‘De partij heeft behoefte aan de opbouw van een Orwelliaanse staat op het vasteland en dat moet absoluut ook gelden voor Hongkong’ [3].

Voetnoten

[1]. De zwakke punten van China betekenen dat het op de lange termijn meer een probleem is om de 'leidende' macht van de wereld te worden dan dat het een gegeven is.

[2]. In het keizerlijke China was er geen 'bloed' legitimatie van de macht. Het Chinese feodalisme dateert van voor het Rijk.

[3]. Interview met Au Loong Yu.

Dit artikel stond op l’Anticapitaliste. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.

Soort artikel
Reactie van:

Frank Slegers

za, 10/17/2020 - 13:51

Het woordje 'opvolgelingen' vond ik een mooi neologisme. Of is dit Nederlands met Chinese kenmerken?

Reactie van:

Gerrit Zeilemaker

di, 10/20/2020 - 19:42

Wat een ontstellend zwak artikel vol ongefundeerde beschuldigingen, waarbij concrete feiten totaal ontbreken. Bijvoorbeeld dat het blijkbaar mogelijk is om in China jaarlijks tientallen tot misschien wel honderden stakingen te houden. Er zijn talloze plaatselijke potentaatjes op hun plaats gezte of afgezet. Bijvoorbeeld dat China een Duitse deskundige in arbeidsrecht heeft geraadpleegd en op zijn advies, uitvoerig besproken met tal van arbeidsvertegenwoordigers, regels heeft ingevoerd, waar managers zich aan moeten houden. Bijvoorbeeld dat Hongkong na 80 jaar automatisch bij China zou komen en die tijd gebruikt zou moeten worden om nader tot elkaar te komen, maar dat door de VS en UK gesteunde demonstranten zwaaiend met de koloniale Britse vlag om hulp van Popeo en Trump roepend dit proces bewust frustreren. De onrust heeft ook een duidelijk sociaal-economisch karakter; het vasteland groeit Hongkong voorbij en neemt ook financiële diensten die altijd via Hong Kong geleverd werden over (lees geld wegsluizen naar het buitenland enz.). Hongkongs parisitaire positie raakt voorbij en dat komt hard aan. 
Zelf noemen ze hun systeem 'kapitalisme onder leiding van de communistische leiding' en op die basis moet het geanalyseerd worden op basis van concrete feiten. Bijvoorbeeld dat ze hun investeringen in de wereld niet begeleiden met aggressieve oorlogen, nergens militaire bassissen aanleggen en economische sancties alleen in reactie en dan nog uiterst beperkt uitvaardigen.
Niets maar dan ook niets, over de enorme Amerikaanse troepenmacht rond China, in de Chinese Zee en in Japan en Zuid-Korea en de voortdurende dreiging met een oorlog door Trump. Overal wordt geprobeerd ethnische spanningen te vergroten. Maar 800 miljoen mensen uit de armoede halen betekent niets?

Reactie van:

Grenzeloos

di, 11/24/2020 - 12:43

Van Pierre Rousset ontvingen wij de volgende reactie: “China is een grote kapitalistische macht geworden, daar zijn we het over eens. Deze ’status heeft een onverbiddelijke logica. Als nieuwe ’opkomende’ macht  strijdt het om invloed met de Verenigde Staten, de gevestigde macht. Ze verdedigt haar strategische belangen en haar internationale investeringen op een onverbiddelijke manier. Peking heeft besloten dat de hele zogenoemde Chinese Zee Chinees is en heeft bezit genomen van eilanden en riffen die zich in de territoriale wateren van de buurlanden bevinden, door een reeks militaire bases te bouwen die een netwerk vormen. Het versterkt op kwalitatieve wijze zijn controle over de Oeigoerse en Tibetaanse bevolking. In China zelf zet Beijing een van de meest ontwikkelde sociale controlesystemen ter wereld in.

Beijing profileert zichzelf internationaal met in het bijzonder een grote militaire basis in Djibouti, het heeft overeenkomsten ondertekend om zijn marine in staat te stellen gebruik te maken van de havens van verschillende landen en het zet vliegdekschepen in die, met hun vloot, echte mobiele militaire bases vormen. Zij is een belangrijke speler in de nieuwe wapenwedloop geworden.

Beijing kan het zich niet veroorloven om zeer grote investeringen te verliezen, met name in de infrastructuur, die door een politieke verandering in het gastland’’  worden bedreigd. Het wapen van de schuld en de concessies voor 90 jaar (wat de koloniale status van Hongkong Was!) behoren tot de hefbomen die het kan gebruiken om ze te beschermen. Het ontwikkelt grote projecten in conflictgebieden waar de nationale legers niet in staat zijn de veiligheid van haar investeringen te garanderen, het moet het zelf doen. In het geval van ’corridors’ zoals in Pakistan en Birma zijn economische, geopolitieke en militaire belangen met elkaar verbonden. Het is een machtspolitiek, vandaar bijvoorbeeld de openlijke crisis in Pakistan over de Chinese invloed.

China heeft niet het koloniale verleden van de westerse mogendheden. Zijn sociale vorming is heel specifiek. Het is geen kloon van de Verenigde Staten. Het is echter wel een grote kapitalistische macht geworden. Het verdedigt niet het volk, maar zijn eigen belangen. De CCP wordt gerund door miljardairfamilies. Xi Jinping heeft van zijn kant een verandering van politiek regime opgelegd door de grondwet te wijzigen die hem in staat stelt om levenslang (!) president te blijven, de rivaliserende facties uit te schakelen (de zuiveringen) en ervoor te zorgen dat zijn eigen kliek een zo strak mogelijke greep heeft op de partij. Onze internationalistische rol is om ons aan de kant van de volkeren te plaatsen, van alle volkeren. Deelnemen aan de interstatelijke concurrentie en het kiezen van een ’kamp’ (China, het Irak van Saddam Hoessein, enz.) betekent altijd dat we de volkeren die door deze staten worden onderdrukt en verdrongen, aan hun lot overlaten. “

Vertaling redactie Grenzeloos.

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop