De schrijver, Stieg Larsson, was in de jaren zeventig lid van de ‘Kommunistiska Arbetarförbundet’, toen de naam van de Zweedse sectie van de Vierde Internationale. Hoewel hij deze later wegens politieke meningsverschillen verliet bleef hij zijn hele leven lang een linkse activist en sympathisant van de Vierde.

Vooral actief in de strijd tegen extreem-rechts, schreef hij als tijdverdrijf misdaadromans. Deze werden na zijn onverwachte dood in 2004 bestsellers. Omdat hij nooit een officieel testament had geschreven ging vrijwel alles naar zijn familie – ook al was hij van hen vervreemd. Zijn partner Eva Gabrielsson, in 1972 ontmoette hij haar in een Vietnam-solidariteitsgroep, bleef met vrijwel lege handen achter.

Opschudding ontstond toen Larsson’s testament uit 1977 opdook. Hij had het opgesteld voor zijn vertrek naar Eritrea waar Larsson, tijdens zijns diensttijd opgeleid tot scherpschutter, linkse guerrilla’s wilde helpen trainen. In het testament laat hij al zijn geld na aan de KAF. Alhoewel het testament wettelijk ongeldig was kwam het volop in de publiciteit en raakte de familie onder zware druk. Deze deed uiteindelijk een voorstel; het weinige dat Eva gegund was zou haar worden afgenomen en aan ‘de communisten’ geven worden. Deze, tegenwoordig de ‘Socialistiska Partiet’ geheten, wilden daar niks van weten: ‘Wij houden vast aan onze idealen van gerechtigheid en gelijke behandeling, die ook Stieg Larsson’s idealen waren. Wij vinden dat Stieg’s levenslange relatie met Eva Gabrielsson gerespecteerd moet worden’; de Zweedse wet die een officieel huwelijk meer waard acht dan andere relatievormen moet totaal veranderd worden. Stieg’s herinnering wordt het beste bewaard als we verder strijden voor ‘een maatschappij die de gelijke waarde en gelijke rechten van alle mensen respecteert’.