Dont’ Look Up is het verhaal van een doctoraatsstudente, Kate Dibiasky (Jennifer Lawrence), die een komeet ontdekt die op de aarde afkomt. Samen met Professor Randall Mindy (Leonardo DiCaprio), berekent zij dat de komeet binnen 6 maanden op de Aarde zal belanden en de Aarde en alles wat erop leeft zal vernietigen.
Hoewel het gevaar dreigt (en door de wetenschappelijke consensus wordt bevestigd), maar de komeet nog van zijn pad kan worden afgebogen, neemt de presidente van de Verenigde Staten (Meryl Streep) de dreiging niet serieus omdat haar onmiddellijke aandacht uitgaat naar haar politieke toekomst en die van haar partij. Met media die zich meer bezighouden met ‘goed nieuws’ en kijkcijfers, komt de boodschap ook niet over.
In een maatschappij waar een vrouw die op emotionele wijze een op handen zijnde (maar vermijdbare) ramp aankondigt, wordt afgewezen en bespot; waar degenen die eindelijk in wetenschappelijke voorspellingen geloven, liever zichzelf filmen om het hun abonnees te vertellen dan zich te organiseren om te strijden, waar extreemrechts van de situatie gebruik maakt om zijn positie op te bouwen met samenzweringstheorieën en wetenschappelijke ontkenning; waar artiesten bewustmakingsconcerten organiseren louter voor hun imago; waar multinationale bedrijfsbazen de ramp zien als een kans op enorme winsten; waar deze winsten kunnen leiden tot gewapende conflicten tussen landen (zelfs als dit betekent dat het gevaar dat de hele planeet bedreigt, wordt vergeten) en waar de rijksten een plan B hebben om te proberen er onderuit te komen… is de dreiging van totale uitroeiing reëel!
De film wordt beschreven als een komisch drama, maar de overeenkomsten met de huidige realiteit (decennia van ontkenning van het gevaar van klimaatverandering en de huidige catastrofale aanpak van de Covid 19-pandemie) maken de film eerder dramatisch dan komisch. Zowel de regie als het acteerwerk zijn uitstekend, en de film zou kunnen helpen de ogen van de mensen te openen voor de huidige ontkenning door de bezittende klasse en de regeringen.
Eén spijtige zaak: bij alles wat de film aan de kaak stelt, hadden wij graag gezien dat hij ook eens perspectieven had geboden. Het is niet langer voldoende om aan te klagen, maar het is ook nodig om te laten zien dat er hoop is. Zoals onze kameraad Daniel Tanuro zei, is het ‘te laat om pessimistisch te zijn’. Wij hebben een cultuur nodig die niet langer beperkt blijft tot het louter vaststellen van zaken of het aan de kaak stellen van regeringen. Wij moeten een populaire cultuur creëren, die voor iedereen toegankelijk is en die zijn rol speelt zonder bang te zijn na te denken over het opnieuw veroveren van de collectieve macht door de werkende klasse, voor onze gemeenschappelijke belangen, het leven en onze planeet.
Zonder stelling te durven nemen voor een radicale verandering van de maatschappij om een catastrofe te voorkomen, lijkt de film uiteindelijk op wat hij bekritiseert over de artiesten die concerten organiseren.
Don’t Look Up is momenteel te zien op Netflix.
Deze bespreking is overgenomen van de site van SAP antikapitalisten
Reactie toevoegen