Bensaïd was sinds de jaren zestig actief in revolutionair links en gedurende de laatste jaren van zijn leven doceerde hij filosofie aan de Universiteit van Parijs VII. Zijn grootvader vocht voor de Parijse Commune, zijn vader was een joodse bokser uit Algerije en bracht de oorlog door in een interneringskamp. Na de oorlog runden zijn ouders een café in Toulouse waar links volk van alle slag bij elkaar kwam, van Spaanse antifacistische ballingen tot communistische postbodes. In 1965 werd Bensaïd wegens zijn radicale opvattingen uit de Franse Communistische Partij gezet. Daarna was hij een van de oprichters van de Jeunesse Communiste Révolutionnaire, een organisatie van jongeren geïnspireerd door Che Guevara, Leon Trotsky en de droom van bevrijding. In deze voorloper van de Ligue Communiste Révolutionaire speelde Bensaïd een belangrijke rol in de mei opstand van 1968. In tegenstelling tot zoveel van zijn generatiegenoten sloot hij nooit vrede met de heersende wantoestanden. Van militant antifacisme tot solidariteit met Latijns Amerikaans links en de Franse stakingsbeweging van winter 1995, 'de commune in de sneeuw': Bensaïd was erbij betrokken. Hij was een zeldzaam voorbeeld van een intellectueel die activisme verbond met diepgaande studie. Hij was een geliefd spreker op scholingsbijeenkomsten van de Vierde Internationale en schreef een indrukwekkende reeks boeken en artikelen over de relevantie van marxisme en socialistische strategie. Een rode draad in zijn leven en werk, zo onlosmakelijk met elkaar verbonden, was de toewijding aan de strijd voor een betere wereld. Nog maar kort geleden beschreef hij het opgaan van de LCR in de Nouveau Parti Anticapitaliste als het omslaan van een bladzijde, aan de vooravond van nieuwe uitdagingen. De nieuwe bladzijdes zullen we zonder zijn intelligentie en warmte moeten schrijven. We zullen hem missen.

Daniel Bensaïd, 1946, 12 januari 2010
Enkele Nederlandstalige artikelen kun je hier vinden.

En hier in het Engels.