We vinden in Frankrijk dezelfde basisgegevens terug die we ook elders in Europa zien maar dan in een eigen specifiek nationaal kader.

In de huidige diepe economische crisis van het systeem, heeft de bourgeoisie op alle vlakken een echte sociale oorlog verklaard tegen de wereld van de arbeid. Dat noemt men dan soberheidsbeleid. De belangrijkste maatregel die recent aan bod kwam is het voorstel voor een hervorming van het pensioenstelsel met een verlenging van het aantal verplichte jaren (om een volledig pensioen te krijgen) van 41,5 tot 43 jaar in de periode 2020 tot 2035…

Iedereen schijnt vergeten te zijn dat dit een voorstel is van een linkse regering (sociaaldemocraten en groenen) die de ergste voorstellen verpakt in een “sociaal” taaltje en met een geleidelijke toepassing. Voor de bevolking is er geen verschil tussen de politiek van Sarkozy en van Hollande: inleveren, jacht op immigranten en met name de vervolging van de Roma, verder gaan met kernenergie, de militaire tussenkomst in Mali en misschien in Syrië. Kortom, de socialisten weigeren het systeem te bestrijden en zijn daardoor verplicht dezelfde politiek te voeren als rechts.

Bij de gewone mensen is de verwarring dus groot, verkiezingen brengen geen verandering en ook van schandalen is deze regering niet gespeend. En omdat de vakbondsleidingen de strijd nauwelijks organiseren, overheerst de indruk dat verzet onmogelijk is geworden. Een deel van de bevolking is op zoek naar onmiddellijke en eenvoudige oplossingen. Getuige hiervan is, in Frankrijk zoals elders, de gestage groei van populistische, racistische en nationalistische krachten, in Frankrijk het Front National. Helaas is ons ordewoord “verdeling van de beschikbare arbeid” voor velen minder geloofwaardig dan “stop immigratie”.

Er zijn hier en daar soms harde sociale conflicten, maar ze blijven lokaal en zonder onderlinge coördinatie, zo nu en dan roept de vakbondsleiding op tot een 24 uurs actie, zoals op 10 september, maar in feite weigeren die leidingen een echte confrontatie met de regering aan te gaan, ze voeren alleen schijngevechten. Het gevolg is, in deze voor velen moeilijke financiële tijden, een soort “staking van stakingen”. De werknemers zijn alleen maar bereid tot actie indien de beweging het zal volhouden en hun actie niet alleen maar zal leiden tot loonverlies om de persmededelingen van de vakbondsbureaucratie te voeden.

De PS is op politiek vlak meer en meer ongeloofwaardig, er is een “linkervleugel” ontstaan die zich wil onderscheiden ten opzichte van het gevoerde beleid maar zonder met de partij te breken. Vooral binnen het Links Front (Front de Gauche) worden de meest heftige discussies gevoerd. Dit front staat onder de leiding van de PCF ( de franse communistische partij) die 8000 gemeenteraadsleden heeft, en van de erg mediageile Jean-Luc Mélenchon, voorzitter van de Linkse Partij (Parti de Gauche) met enkele duizenden militanten en enkele tientallen raadsleden. We spreken dan niet over een reeks kleine groepen die meestal zijn afgesplitst van de LCR of de NPA. De politiek die door het Links Front wordt gevoerd is zuiver reformistisch, zoals hun slogan het zegt: “de revolutie via de stembus”. Maar er is wel een belangrijk debat over tactiek aan de gang in dit Links Front. De PCF wil tot een electoraal akkoord met de PS komen om hun aantal gemeenteraadsleden te behouden terwijl Mélenchon bij de eerste ronde van de gemeenteraadsverkiezingen voorstander is van onafhankelijke lijsten, om een antwoord te geven op de gevoelens van de linkse kiezers en vooral ook als voorbereiding op de Europese verkiezingen. Hij is voorstander van lijsten links van de PCF in de eerste ronde en een aansluiten bij de PS in de tweede ronde.

In tegenstelling tot al dit gekrakeel, komt de NPA naar voor als een organisatie die eenheid in de actie nastreeft ook met de PS op voorwaarde dat er een akkoord is rond een initiatief. De NPA heeft een urgentieplan ontwikkeld met eisen die een dynamiek van mobilisatie en van breuk met het systeem inhouden. De NPA staat open voor discussies maar behoudt haar onafhankelijkheid als partij in verkiezingen. Zij is open voor eenheidslijsten met alle krachten die radicaal oppositie tegen deze regering willen voeren, op voorwaarde dat zo’n lijst onafhankelijk is van de PS.

Na een crisis waarbij enkele honderden van haar leden tot het Links Front zijn toegetreden, begint de NPA aan een tweede fase in haar opbouw met een succesvolle zomerschool (700 aanwezigen) en de lancering van een financiële campagne voor één miljoen euro.