De uitslag voor uiterst links was ook voor de trotskisten zelf een verrassing. Met 11,4 procent haalden zij drie maal zo veel als de communistische partij PCF, en kwamen op enkele tiende procenten na gelijk aan de gezamenlijke score van de PCF, de groenen en de links radicalen, de drie bondgenoten van de Socialistische Partij.
Het trieste was natuurlijk dat deze bijna drie miljoen stemmen verdeeld waren over drie verschillende trotskistische kandidaten. Nog triester is het dat ook bij de komende parlementsverkiezingen uiterst links weer verdeeld optreedt.

LCR en LO
Voor de presidentsverkiezingen had de LCR (de Franse zusterpartij van de SAP) aan de belangrijkste andere trotskistische organisatie Lutte Ouvrière (LO) voorgesteld om net als bij de laatste verkiezingen voor het Europese parlement met een gezamenlijke lijst te komen. Gezien de grote bekendheid van LO leidster Arlette Laguiller was de LCR bereid om haar als kandidaat op te laten treden.
Dat voorstel werd door LO afgewezen waarna de LCR besloot dan maar – voor de eerste keer sinds 1974 – met een eigen kandidaat deel te nemen. Dat werd de 27 jarige postbode Olivier Besancenot. In eerste instantie leek deze kandidatuur uit noodzaak vooral van symbolische waarde. In de peilingen haalde Besancenot niet meer dan één procent van de stemmen. Maar de laatste twee weken voor de verkiezingen kwam zijn campagne goed opgang en bleek de LCR kandidaat vooral onder jongeren aan te slaan.
Met 4,3 procent haalde Besancenot meer stemmen dan de kandidaat van de PCF, terwijl Laguiller met 5,7 procent iets beter scoorde dan in 1995 toen ze tot 5,3 procent kwam. Daarnaast haalde de derde trotskistische kandidaat Daniel Gluckstein nog een half procent.

Radicalisatie
Volgens de LCR blijkt uit deze uitslag zonneklaar dat de sociale strijd van de afgelopen jaren en de opkomst van globaliseringsbeweging - waar de dertigduizend leden van Attac Frankrijk een bepalende rol in spelen – geleid heeft tot een omvangrijke linkse radicalisatie. En dat het onverantwoord zou zijn als organisaties als LO en de LCR niet de handen in een zouden slaan voor een gezamenlijke parlementscampagne en in ieder geval tot een akkoord zouden komen over wie in welk van 577 kiesdistricten een kandidaat zou stellen, zodat deze groeiende radicale beweging ook een effectieve politieke uitdrukking zou kunnen krijgen.
Helaas zag LO dit anders en weigerde zelfs maar met de LCR hier over te praten. Als argument hiervoor werd o.a. aangevoerd dat de LCR, door op te roepen in de tweede ronde tegen Le Pen te stemmen (door de naam van Chirac aan te kruisen), een verderfelijke volksfront politieke had bedreven.

Honderd procent links
Wederom zag de LCR zich genoodzaakt de verkiezingen in te gaan zonder een gezamenlijke uiterst linkse eenheidslijst. Wel nam ze het initiatief om op de door haar ingediende lijsten onder de naam honderd procent links (100% à Gauche) zo veel mogelijk onafhankelijke kandidaten op te nemen. In 400 van de 577 districten heeft ze eigen kandidaten gesteld, elders roept ze op om op andere uiterst linkse kandidaten te stemmen.
Al op de avond van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen werden er overal in Frankrijk demonstraties georganiseerd tegen Le Pen. De LCR was in vele gevallen een van de initiatiefnemers van deze mobilisaties. Deze beweging, die de strijd tegen Le Pen en rechts in het algemeen combineert met de strijd voor sociale eisen, bestaat vooral uit jongeren. De verkiezingscampagne ‘honderd procent links’ wil de uitdrukking zijn van deze verkiezingscampagne. Dat dat aanslaat blijkt uit het feit dat de LCR overspoeld wordt door verzoeken om informatie en mensen die mee willen helpen met deze campagne.