Toen ik mij in 1973 aansloot bij ‘Proletarisch Links’, was het Herman die al snel mijn mentor werd. Terwijl de in juli jongstleden overleden Theo Wiering mij schoolde in het marxisme en met name in de marxistische economie, was Herman degene die mij de praktische zaken van het opbouwen van een organisatie bijbracht. Hij was toen organisatiesecretaris van de club en als zodanig de praktische spil.

Van huis uit was Herman drukker en hij kwam uit een links nest. Zijn vader, Herman Vonk, was ook lid van Proletarisch Links. In de oorlog was Herman Vonk actief in het links- socialistische verzet, onder andere als drukker van het illegale blad ‘De Vonk’. Samen met zijn moeder runde Herman een kantoorboekhandel in de Van Woustraat in Amsterdam. Of eigenlijk runde zijn moeder die, want Herman was organisatiesecretaris. Hij zat een groot deel van de dag in een klein uitbouwtje aan de winkel zaken voor Proletarisch Links te regelen. Als het heel druk was in de winkel riep zijn moeder ‘Herman!’, en dan moest hij even bijspringen en klanten helpen. Hij was ook degene die de vertegenwoordigers te woord stond, terwijl zijn moeder de klanten hielp.

Het duurde niet lang of ook ik zat een paar dagdelen per week in die uitbouw om allerlei zaken voor de organisatie te regelen. Herman deed de opmaak van het blad Proletarisch Links en ook daarbij ging ik hem assisteren. Dat gebeurde niet in de winkel maar even verderop in de Carillionstraat, waar hij woonde. Ook dat ging schaamteloos ten koste van de winkel. Daar werden de materialen weggehaald waarmee ‘de krant’ in elkaar werd gezet. Rollen kastpapier die we doorzaagden en waar, op een toen heel moderne IBM-typmachine, de teksten werden getypt; plakstiften waarmee de stroken tekst op een moedervel werden geplakt en alles wat er verder nodig was. Het kwam allemaal uit de winkel. Het waren lange en gezellige weekenden waarin die kranten werden gemaakt en soms was het al weer licht voor ik, met letters dansend voor mijn ogen, naar huis fietste. Maandagochtend bracht een van ons de opgemaakte vellen naar Frits, de drukker in Den Haag en dook daarna meestal weer in zijn bed om de gemiste slaap in te halen.

Naast iemand met een warm en links hart was Herman ook een levensgenieter, een Bourgondiër, iemand die hield van lekker eten en drinken en gezelligheid. Tussen de middag haalde hij bij de slager ossenworst en filet americain, en als ik ’s avonds bleef eten, ging er al gauw een pakje roomboter en een hele kip in de braadslee.

Eind jaren zeventig, Proletarisch Links was toen al lang omgevormd tot de Internationale Kommunistenbond (IKB), zette Herman zich onder andere in voor illegale Marokkanen die een langdurige hongerstaking hielden in de kerk ‘de Duif ’. In de jaren tachtig ontstonden er steeds meer tegenstellingen binnen de IKB. De groei was er uit, links zat in het defensief en het was niet duidelijk hoe het verder moest. Herman werd een van de woordvoerders van een minderheidsstroming en verliet uiteindelijk de organisatie. Ik raakte hem uit het oog. Toen ik hem later weer eens tegenkwam, hoorde ik dat hij een eet- en drinkgelegenheid had aan de Reguliersgracht. Hij was herbergier, zei hij stralend. Ja, dacht ik, dat ben je eigenlijk altijd geweest. Een gulle, hartelijke, warme, vrolijke herbergier.

De laatste keer dat ik Herman zag was in juli bij de crematie van Theo Wiering. Hij was even stralend en jongensachtig als vroeger. We hadden het over vroeger en over nu. Ik moest eens langskomen in zijn zaak. Natuurlijk, zei ik, dat doe ik. Maar het is er niet van gekomen.

Op 29 november om 12.00 uur is er in de Duif, Prinsengracht 756, een afscheidsbijeenkomst. Iedereen wordt gevraagd één rode bloem mee te nemen. Na de bijeenkomst wordt Herman in kleine kring gecremeerd.