Voormalige Labourleider Jeremy Corbyn’s lidmaatschap van de Labour Party werd gisteren opgeschort door het partijapparaat onder de nieuwe voorzitter Keir Starmer. De linkse hond moest geslagen worden, en de stok lag sinds lang klaar: antisemitisme.

Nu zou het al te surrealistisch zijn de uitgesproken antiracist en voorvechter van mensenrechten Corbyn persoonlijk van antisemitisme te beschuldigen; de beschuldiging die de voorbije jaren ook door veel media werd gepropageerd tegen de linkse sociaaldemocraat was dat Labour onder zijn voorzitterschap te weinig deed tegen het (buiten proporties opgeblazen) antisemitisme in de partij. Deze week verscheen een rapport van de Britse Equality and Human Rights Commission (EHRC), een overheidsorgaan dat moet waken over discriminatie en dat een onderzoek had ingesteld naar aanleiding van klachten over antisemitisme in de partij. Die klachten kwamen onder andere uit de rechter-, anti-Corbynvleugel van de partij, en Joodse pro-Israëlische pressiegroepen als Campaign Against Antisemitism (CAA) die zich ook verzetten tegen acties aan Britse universiteiten tegen de Israëlische apartheidspolitiek. Ook over de onpartijdigheid van EHRC bestaan twijfels, omdat klachten vanuit de Muslim Council of Britain er geen gevolg gekregen.

Het EHRC-rapport bevat geen elementen die erop zouden duiden dat Labour onder Corbyn een antisemitische toer nam, noch dat er in die partij een specifiek probleem was in vergelijking met andere partijen. Maar de nieuwe partijtop vond toch een stok. In een reactie op dit rapport had Corbyn niet ontkend dat er gevallen van antisemitisme waren binnen Labour, en dat elk geval er een te veel is, maar dat “de ernst van het probleem door onze tegenstanders dramatisch vergroot werd om politieke redenen”.

Dat was genoeg voor Corbyn’s opvolger Keir Starmer om meteen te verklaren dat “degenen die beweren dat het antisemitisme overdreven is of partijpolitiek gedreven, een deel van het probleem zijn”, en binnen de kortste keren werd het lidmaatschap van de ex-voorzitter opgeschort.

Of deze poging om elke linkse stroming binnen Labour de kop in te drukken zal lukken is niet zeker; de verontwaardiging aan de linkerzijde is immers groot. Maar dat consequente reformistische socialisten het moeilijk hebben binnen hun eigen partijen is niet tot Groot-Brittannië beperkt.

Uitgebreidere commentaar op Jacobin  en op De Wereld Morgen