Het leed van de Marokkaanse arbeiders is toegenomen door een zware aardbeving, waarvan de omvang van de schade nog niet bekend is. De aardbeving trof het Atlasgebergte en veroorzaakte de verdwijning van hele dorpen in de buitenwijken en op het platteland rond Marrakech, Taroudant en Ouarzazate. De gemelde verliezen zijn beperkt in de steden, maar de ramp heeft vooral de dorpen getroffen en de feiten zullen met de tijd duidelijk worden...

Tot nu toe [11 september] staat het dodental op bijna 2.500, naast degenen die verwondingen hebben opgelopen, waarvan de meeste als ernstig worden omschreven. Natuurlijk heeft dat te maken met een natuurverschijnsel, maar de gevolgen ervan hebben vooral te maken met het soort samenleving waarin het zich voordoet. Het aantal slachtoffers, zowel doden als gewonden, houdt meer verband met sociale, economische en politieke factoren dan met de omvang en kracht van de aardbeving. Dat verklaart het hoge aantal slachtoffers van aardbevingen in afhankelijke en semikoloniale landen, terwijl het afneemt in grote geïndustrialiseerde landen. Het verschilt ook van het ene geïndustrialiseerde land tot het andere, afhankelijk van het soort beleid dat wordt gevoerd, de staat van de openbare diensten en de manier waarop in de basisbehoeften van mensen wordt voorzien.

De aardbeving trof de dorpen in de Hoge Atlas 's nachts en degenen die in leven bleven in de dorpen en kleine steden, konden zich redden met de eenvoudige middelen die ze tot hun beschikking hadden om de gewonden te redden. De staat en zijn diensten kwamen, zoals gewoonlijk, slechts traag in beweging. De staat is zich meer dan wie ook bewust van de ellende en ontberingen die het gevolg zijn van zijn beleid, waardoor de mensen weerloos zijn tegenover wat er met hen gebeurt. De belangrijkste actie is propaganda, om het imago van een capabele staat op de markt te brengen, maar het is een imago waarvan de realiteit door de aardbeving aan de wereld wordt getoond (een imago dat covid-19 al had blootgelegd).

Marokko is niet de welgestelde wijken in Rabat, Marrakech en Casablanca. Marrakech is niet de stad van internationale conferenties en extravagante festivals. Het prachtige Marrakech is geen echt Marrakech. Marokko en Marrakech zijn eerder wat we momenteel meemaken, een heel kwetsbaar land dat te kampen heeft met de tegenslagen van het kapitalisme en 'natuurrampen'. Een land uitgeput door despotisme, door zijn klassenpolitiek en decennia van rigoureus en verwoestend neoliberalisme.

De late aankomst van de reddingsteams, de zwakte van hun technische uitrusting en hun personeel, de afwezigheid van medische hulp, het transport van de gewonden en veldhospitalen en de moeilijkheid van de routes door historische verwaarlozing, etcetera, droegen sterk bij aan het hoge aantal doden, niet direct door de aardbeving, maar eerder door een beleid van sociale marginalisatie en armoede in een specifieke regio, zoals de Hoge Atlas.

We herinneren ons de aardbeving in Al Hoceima in 2004, de honderden slachtoffers en gewonden en de verwoesting van huizen, evenals de beloften en officiële propaganda die als vals werden ontmaskerd door de Hirak (volksprotestbeweging) van het Rifgebergte die uitbrak na het dooddrukken van de martelaar Mohcine Fikri in november 2016. Deze beweging dwong de staat om toe te geven dat het zijn beloften en plannen die het na de ramp had aangekondigd, niet was nagekomen, naast een heel sterke repressie en zware straffen die werden opgelegd aan de leiders van de beweging voor de misdaad van het onthullen van staatsgeheimen.

Wat benadrukt moet worden is dat natuurrampen, vandaag de dag gewelddadiger door de grote verwoesting die het kapitalisme heeft aangericht op het milieu, materiële en menselijke verliezen kunnen veroorzaken, maar ze zijn slechts een uiting van de realiteit van de economische en sociale verwoesting of van een klassenbeleid dat openbare diensten vernietigt, de basis van elke echte strategie bij grote rampen.

Het geweld van natuurrampen, zoals aardbevingen en andere rampen, droogtes, branden, overstromingen en virale pandemieën, is een extra gevaar geworden dat het tijdperk van kapitalisme in een extreme crisis kenmerkt. Hardnekkige en destructieve crises moeten worden begrepen in het licht van de voortzetting van het beleid van privatisering van openbare diensten en het ondergeschikt maken van het economisch beleid aan de belangen van het particuliere kapitaal. Dat heeft niets te maken met achterblijvende technische capaciteiten, kennis en expertise, maar eerder met het feit dat crises zelf een bron van winst zijn voor kapitalisten, die zich verrijken aan rampen. We zijn getuige geweest van het ontstellende falen van rijke kapitalistische landen bij massale branden, de covid-19 pandemie en hevige aardbevingen...

Kapitalistische instellingen zullen deze aardbeving aangrijpen, zoals ze dat ook met andere rampen hebben gedaan, om ernaar te streven om er weer een bron van winst van te maken. De imperialistische en reactionaire machten die het despotisme steunen, zullen ook proberen hun 'steun' aan te passen aan het in stand houden van het bestuur van het land vanuit hetzelfde perspectief dat het afhankelijk en achterlijk houdt en daarom kwetsbaar voor rampen, wat die ook mogen zijn, of het nu een economische of een 'natuurlijke' crisis is. De mondiale financiële instellingen zullen zich met al hun macht aan de zijde van hun lokale bondgenoot scharen om van de aardbeving een nieuw middel te maken om het toch al getroffen land in een val van schulden en afhankelijkheid te storten.

De volkssectoren in verschillende regio's van het land hebben het initiatief genomen om hun solidariteit te tonen met de slachtoffers van de aardbeving. Vanuit alle richtingen vertrekken humanitaire konvooien richting Al Haouz en Taroudant en dat is iets dat door elke arbeider en activist voor een betere toekomst gesteund moet worden. Maar die hulp en de materiële solidariteit van de bevolking zullen de vereiste politieke solidariteit niet compenseren.

We moeten vechten om het beleid af te breken dat ons land in deze staat van onvermogen en kwetsbaarheid heeft gebracht en om de overdracht van onze rijkdom te stoppen door te stoppen met het betalen van schulden als een mechanisme voor deze overdracht en ook een einde te maken aan onze onderwerping aan mondiale instellingen van plundering. Het is ook noodzakelijk om al het beleid te richten op de bevrediging van onze menselijke behoeften... Politieke solidariteit met de slachtoffers van de ramp is nu de belangrijkste plicht tegenover de onophoudelijke roep om een politieke consensus rond het despotisme, een consensus die al verschillende keren is geprobeerd en alleen maar tot de ondergang heeft geleid.

De aardbeving is een natuurramp! Ja, maar het onvermogen om te voldoen aan de behoeften van de bevolking is het resultaat van een bewust beleid dat heeft geleid tot de voortdurende isolatie van de slachtoffers gedurende tientallen jaren: geen wegen, geen ziekenhuizen, geen noodhulpteams... Omwille van onze veiligheid is er geen ontkomen aan een sociaal alternatief dat de strijd aangaat met de belangen van het kapitaal, omdat er alleen redding is door zijn macht en autoriteit uit te schakelen en de weg vrij te maken voor een samenleving die vrij is van uitbuiting en despotisme.

Al Mounadil-a (de strijder) is een Arabischtalige revolutionair socialistische krant en website, gevestigd in Marokko. De Engelse vertaling stond op Fourth International. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.