Palestina - Slijtage oorlog

De grote dagbladen in Israël hebben het eindelijk door: Sharon blijft de havik die hij altijd was. Het beeld van de ‘oude wijze’, dat door Sharons raadgevers deskundig is ontworpen en journalisten overtuigde – die wilden wel een ‘Israelische de Gaulle’ – kan verscheurd worden. Het pogramma van de regering van nationale eenheid is duidelijk: slaan, slaan en nog eens slaan. En de ministers van de Arbeiderspartij zijn geenszins de meest gematigde. De oorlogszuchtige minister van defensie, Ben Eliezer, is bijvoorbeeld een sociaal-democraat. Deze beruchte vechtersbaas was in 1967 commandant in een elite-eenheid van het Israëlische leger en heeft tientallen Egyptische krijgsgevangen laten doden.

Baas boven baas
De moorden op Palestijnse leiders gaan gewoon door en het aantal moordzuchige invallen in de bezette gebieden neemt toe. Bombardementen vinden op dagelijkse basis plaats. In tegenstelling tot officiële verklaringen is aan de belegering van Palestijnse steden en dorpen geen einde gekomen. Onder Barak was de regering tijdelijk gestopt met de voortdurende vernietiging van Palestijnse huizen, maar de huidige regering is hiermee weer begonnen. De burgemeester van Jeruzalem, Ulmert, wil niet vriendelijk overkomen, zo zei hij. Daarom kondigde hij de vernietiging van zeventien Palestijnse huizen in Jeruzalem aan.
Wat dit beleid mogelijk maakt is het bestaan van een brede consensus. Sharon stelde op veertien april, tijdens de slotceremonie van het joodse Pasen: ‘Het beleid van een Israelische regering heeft nooit zo’n brede basis gehad als nu.’ Protesten zijn zeldzaam en worden georganiseerd door het Vredesblok, de Alliantie van Vrouwen voor Vrede, het Comite tegen de Vernietiging van Huizen (zie kader, red.). Hun acties hebben een belangrijke symbolische en pedagogische functie, maar ze kunnen, na het verraad van de grote vredesbeweging, de geleden schade niet uitwissen.

Smoesjes
‘De Palestijnen krijgen wat ze verdienen.’ Zo rechtvaardigen de aanhangers van de vorige regering onder Barak hun steun aan de oorlogsmisdaden. In hun ogen is Arafat verantwoordelijk voor het mislukken van het onderhandelingsproces en de overwinning van Ariel Sharon. Het Palestijnse geweld - wat in geen verhouding staat tot het Israëlische staatsterrorisme – wordt door deze mensen misbruikt om alles te rechtvaardigen: de moorden; het in gijzeling nemen van bijna drie miljoen Palestijnse burgers. De eis voor het recht op terugkeer voor alle vluchtelingen, die de Israëlische pacifisten nooit hebben willen horen, wordt door hen als ‘synoniem met de holocaust’ gezien. Zo worden alle repressieve maatregelen goedgepraat. Ze worden gewoon als vormen van zelfverdediging gezien.
Je hebt het gevoel dat we dertig jaar terug in de tijd zijn gereisd, toen Golda Meir stelde: ‘Palestijnen? Die bestaan niet eens.’ Toen de liberale publieke opinie zelfvoldaan op ‘een goed geweten’ teerde. Er zijn echter twee belangrijke verschillen. Ten eerste zijn de Palestijnen er wel Ze wonen in hun eigen land –in ieder geval in een deel van dat land. Er is een begin van een eigen Palestijnse staat en ze hebben militaire middelen genoeg om een situatie van permanente onzekerheid te creëeren. Ten tweede, de Israëlische samenleving is haar uithoudingsvermogen kwijtgeraakt. Zoals een commentator van een belangrijke Israëlische krant duidelijk maakte: 'Er zal veel minder dan twintig jaar nodig zijn om de publieke opinie terug te brengen naar een meer gematigde en realistische visie.’

Palestijnen beschermen
Israël heeft een slijtageoorlog gecreërd. Het is niet altijd de sterkste die zo een slag wint. Israël is gewend geraakt aan een ongelofelijk gematigde en geduldige tegenstander en dat verzwakt het kamp van de Israelische staat. De prijs die betaald moet worden om deze oorlog te winnen kan heel erg hoog zijn. De internationale gemeenschap kan het zich niet veroorloven om aan de zijlijn te blijven staan en op een moordpartij te wachten. Voordat deze in de schijnwerpers staat moet de internationale gemeenschap ingrijpen. Het is hoog tijd dat de EU zijn officiële standpunten in de praktijk brengt en maatregelen neemt om de drie miljoen gegijzelden op de westelijke Jordaanoever en in Gaza te bevrijden. Meer dan ooit hebben de Palestijnen intenationale bescherming nodig. De Europese democratische opinie moet de spreekbuis worden voor deze eis.

Pasen in Jeruzalem
Minder dan vierhonder meter van elkaar verwijderd proberen twee groepen van demonstranten elkaar te ontmoeten. In het noordelijke gedeelte van Bethlehem probeert het leger bijna tweehonderd Palestijnen het Israelische leger tegen als ze proberen naar Jeruzalem te gaan. In het zuidelijk gedeelte van Jeruzalem worden evenveel Israeliers tegengehouden door de politie, waardoor ze niet naar Bethlehem kunnen. De demonstratie uit Bethlehem is te sterk voor de troepen. Het leger gedraagt zich namelijk in dit geval niet zo heel erg agressief. Na de gebruikelijke schermutselingen ontmoeten de twee groepen elkaar uiteindelijk tussen de versperringen. Ze omhelzen elkaar met tranen in de ogen. De aanwezigheid van buitenlandse delegaties, waar een groep van de LCR-Rennes, heeft zeker een rol gespeeld in de beslissing van de veiligheidsdienst om geen gebruik te maken van kogels en traangas, zoals ze meestal doen.

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop