Trien was de vrouw van Theo Wiering en decennia lang was zij op allerlei manieren bij de activiteiten van onze organisatie betrokken. In de zestiger en zeventiger jaren was het huis van Theo en Trien aan de Tugelaweg in Amsterdam het centrum van de trotskistische beweging in Nederland. Daar werden de teksten voor het blad ‘de internationale’ uitgetypt, spandoeken gemaakt, scholingen gegeven en vooral heel veel vergaderd en gediscussieerd.
Als je aan de huiskamertafel aanschoof kreeg je al snel van Trien een kop koffie of thee voor je neus en als je maar lang genoeg bleef zitten een bord eten. Later, toen we een eigen ruimte hadden, nam Trien onder andere de leiding van het vouwen en verzenden van onze maandelijkse - en een tijd zelfs veertiendaagse - ‘krant’ op zich. Tijdens die werkzaamheden in de keuken van het kantoor in de Jacobsstraat is het mij gelukt om Trien kwaad te krijgen. Niet dat ‘t mijn bedoeling was. Ik had alleen opgemerkt dat ik het wel vreemd vond dat Trien, die al zo lang zo veel deed voor de organisatie, daar geen lid van was. ‘Nee, dat wil ik niet, en ik voldoe ook niet aan de eisen’, was haar korzelige reactie. Dat ik toen opmerkte dat wij als leden ook niet aan die hooggestemde eisen voldeden, maakte het er niet beter op. ‘Des te erger’, was haar korte antwoord.
De volgende keer dat ik haar weer tegenkwam zei ze stralend: ‘Ik ben niet boos meer op je hoor.’ En daarmee was het onderwerp afgehandeld. Als er een ding was waar Trien niet van hield dan was het koude drukte. Op de uitnodiging voor haar crematiestond dan ook: ‘geen bloemen, geen toespraken’. Ook dit stukje zou ze absoluut niet gewild hebben.
De afgelopen jaren werd Trien door de ene na de andere ziekte en kwaal getroffen. Meer dan eens liet ze merken dat het voor haar niet meer hoefde. Uiteindelijk is ze rustig overleden. We missen Trien, haar warmte, hartelijkheid en brede belangstelling. We wensen Theo en haar kinderen, klein- en achterkleinkinderen sterkte met het verlies van deze bijzondere vrouw.