Dit gevecht is op veel plaatsen al losgebarsten. De laatste paar maanden vielen de regeringen van IJsland en Letland en vonden verspreid over de wereld grootschalige protesten plaats – algemene stakingen in Frankrijk, Martinique en Guadeloupe, grote betogingen in Rusland, in Frankrijk gingen opnieuw zelfs miljoenen mensen de straat op, in Chicago en Dundee in Schotland werden fabrieken bezet. En hoewel de directe aanleiding voor de sociale explosie in Griekenland eind vorig jaar de dood van een tiener was, kan de heftigheid niet los gezien worden van de benarde positie van veel jongeren en de vrees voor bezuinigingen.

In Frankrijk beweegt opvallend veel. Sinds 1995 kent het land periodiek grote stakingen en protestbewegingen, maar traditioneel links blijft in gebreke: de eens zo machtige Parti Communiste takelt af en de Parti Socialiste is steeds verder richting sociaal-liberalisme à la New Labour in Engeland opgeschoven. Kort geleden werd op initiatief van de inmiddels opgeheven LCR en in samenwerking met duizenden andere activisten in Frankrijk de NPA – Nouveau Parti Anticapitaliste – opgericht. Deze nieuwe partij staat voor de moeilijke taak om activisten uit de verschillende bewegingen samen te brengen en hen een politieke stem te geven.

Maar in Nederland? Helaas staan de zaken er hier weinig rooskleurig voor. Er worden allerlei maatregelen geopperd, van het verhogen van de AOW-leeftijd tot versoepeling van het ontslagrecht. Opvallend is het voorstel om mensen met WW te verplichten elke aangeboden baan te accepteren. Zo creëer je dus een onderlaag van doodongelukkige werkende armen. De PvdA gaat er natuurlijk in mee.

Dit soort plannen heeft allemaal één ding gemeen: de mensen die het hardst geraakt worden door de crisis, het meest kwetsbaar zijn en er part nog deel aan hebben worden nog eens extra gepakt, terwijl de mensen die jarenlang gigantische bonussen konden opstrijken vrijuit gaan en blijven genieten van hun extra’s en hun bonussen.

Protest tegen dit soort asociale plannen is op het moment nog zwak. Vrees voor economische tegenslag vertaald zich niet automatisch in steun voor een links alternatief. In tegendeel, volgens peilingen zou de partij van Geert Wilders wel eens de grootste van het land kunnen worden. Een partij nota bene die een racistisch programma combineert met ultraliberale plannen. De PVV steunt de meest vergaande, asociale ‘maatregelen tegen de crisis’, zoals het plan om het begrip ‘passend werk’ helemaal af te schaffen en mensen te dwingen ieder baantje te accepteren. De PvdA verleent de PVV niet alleen geloofwaardigheid door mee te gaan in dit soort plannen; de partij verliest ook steeds meer haar eigen bestaansrecht. Een deel van de afkeer van zowel dit kabinet als van Wilders gaat inmiddels naar D66, een partij die het neoliberale project altijd heeft gesteund. Hopelijk kan de SP politiek uitdrukking geven aan protesten tegen de bezuinigingen en weet zij op die manier de trend naar beneden in de peilingen te keren. Een SP die zich opstelt als actiepartij van werknemers, werklozen, migranten, jongeren en studenten en milieu- en andere activisten, is nu nodig.

Kortom, het is de hoogste tijd om aan de slag te gaan en aanzetten tot verzet te versterken. In plaats van Wilders te laten slagen in het tegen elkaar uit spelen van zogenaamde allochtonen en autochtonen moeten we onze gemeenschappelijke belangen verdedigen. De vakbeweging heeft hierin in de komende periode een sleutelrol te spelen. Eerste actiemomenten zijn nu achter de rug maar er staat meer op stapel. Op naar het Museumplein!