'Zo veel en zo snel mogelijk': Israëlische kolonisten hebben hun oog laten vallen op land in Syrië en Libanon

Israëlische kolonisten bij de onlangs bezette Syrische stad Hader.

Nu het Israëlische leger na de val van Assad Syrië is binnengedrongen, richt een groep die nederzettingen promoot in Libanon zijn blik naar het oosten.

Binnen enkele uren na de val van het regime van Assad drongen Israëlische troepen al Syrisch grondgebied binnen en veroverden de Syrische kant van de berg Hermon/Jabal A-Shaykh en de bufferzone tussen Syrië en de door Israël bezette Golanhoogten die al meer dan een halve eeuw bestaat. Maar niet alleen het leger reageerde snel, ook de Israëlische kolonistenbeweging.

'We moeten veroveren en vernietigen. Zoveel mogelijk, en zo snel mogelijk,' schreef een lid van Uri Tsafon – een groep die eerder dit jaar is opgericht om de Israëlische kolonisatie van Zuid-Libanon te bevorderen – in de WhatsApp-groep van de organisatie. 'We moeten volgens de nieuwe wetten in Syrië controleren of Israëli's mogen investeren in onroerend goed en daar land mogen gaan kopen,' schreef een ander lid. In een andere kolonisten WhatsApp-groep deelden leden kaarten van Syrië en probeerden ze potentiële gebieden voor nederzettingen te identificeren.

De Nachala-beweging – geleid door Daniella Weiss, die de afgelopen maanden het voortouw heeft genomen bij pogingen om in Gaza te hervestigen – uitte een soortgelijk sentiment in een bericht op Facebook:

Wie nog steeds denkt dat het mogelijk is om ons lot in de handen van een buitenlandse actor te laten – laat de veiligheid van Israël in de steek!, stond er. Joodse nederzettingen zijn het enige dat regionale stabiliteit en veiligheid zal brengen voor de staat Israël, samen met een stabiele economie, nationale veerkracht en afschrikking. In Gaza, in Libanon, in de hele Golan Hoogvlakte, inclusief het Syrische Plateau, en op de hele berg Hermon, voegde ze eraan toe – waarbij een bijbelse kaart met de titel ‘Abrahams grenzen’ werd bijgevoegd, waarop het grondgebied van Israël het hele Libanon omvat, evenals het grootste deel van Syrië en Irak.

Dat betekent niet alleen maar praten; deze groepen menen het. Nachala heeft al in kaart gebracht waar het van plan is om nieuwe Joodse nederzettingen te bouwen in de Gazastrook en beweert dat meer dan 700 gezinnen hebben toegezegd om te verhuizen als de gelegenheid zich voordoet (Daniella Weiss is zelf al met een militair escorte naar Gaza geweest om potentiële locaties te verkennen). En vorige week deed Uri Tsafon, dat het afgelopen jaar zijn tijd heeft afgewacht, zijn eerste poging tot landroof in Zuid-Libanon – waar Israëlische soldaten nog steeds aanwezig zijn na de wapenstilstandsovereenkomst.

Kaart met de geschatte locaties van de militaire uitbreiding van Israël in Libanon en Syrië, waarbij donkerblauw de meest recente opmars aangeeft, gemaakt met behulp van gegevens van satellietbeelden, geolocatie en Israëlische militaire verklaringen. (Ahmad Baydoun)

Op 5 december stak de oprichter van de groep, Amos Azaria, professor computerwetenschappen aan de Ariel Universiteit op de bezette Westelijke Jordaanoever, samen met zes gezinnen de grens over naar Libanon in een poging een buitenpost te vestigen. Ze bereikten het gebied van Maroun A-Ras, ongeveer twee kilometer op Libanees grondgebied, en plantten cederbomen ter nagedachtenis aan een Israëlische soldaat die twee maanden geleden sneuvelde in de strijd in Libanon. Er gingen enkele uren voorbij voordat het Israëlische leger hen eruit zette en hen terug naar Israël dwong. (In antwoord op het verzoek van The Hottest Place in Hell om commentaar op dit incident, zei de Israëlische politie dat er volgens het leger geen Israëlische burgers Libanon waren binnengekomen).

Zelfs in juni, op de 'Eerste Libanon Conferentie' van Uri Tsafon, die op Zoom werd gehouden, spraken de leden al over de vestiging van Syrië. Dr. Hagi Ben Artzi, de zwager van Benjamin Netanyahu en lid van de groep, vertelde de aanwezigen dat de grenzen van Israël de grenzen zouden moeten zijn die in Bijbelse tijden aan het Joodse volk waren beloofd: 'We willen zelfs geen meter voorbij de rivier de Eufraat. We zijn nederig. [Maar] wat ons beloofd is, moeten we veroveren.'

En met de val van het Assad-regime en de opmars van Israëlische troepen naar Syrisch grondgebied, grepen ze graag de kans. 'We riepen de regering op om zoveel mogelijk van wat Syrisch grondgebied was te veroveren,' vertelde Azaria aan het Israëlische tijdschrift The Hottest Place in Hell. 'De rebellen zijn precies [hetzelfde als] Hamas. Misschien maken ze nu mooie geluiden, maar uiteindelijk zijn het soennieten die de gemeenschappelijke vijand zullen vinden, en dat zijn wij. We moeten nu zoveel mogelijk doen, nu het nog kan.'

Op 11 december beweerde een kleine groep Israëlische kolonisten dat ze een gebied in Syrië waren binnengedrongen dat nu onder Israëlische militaire controle staat, waar ze zichzelf al biddend filmden. Toen er naar het incident werd gevraagd, zei het Israëlische leger dat het 'niet bekend is dat de mensen in kwestie de grens zijn overgestoken,' en dat de video 'wordt onderzocht door de relevante autoriteiten.'

'Het belangrijkste is om aan de andere kant van het hek te staan'

Uri Tsafon ontleent zijn naam aan een bijbels vers dat oproept tot 'Ontwaak, o noorden.' De website beschrijft Libanon als 'een staat die niet echt bestaat of functioneert,' en beweert dat de ware uitgestrektheid van Israëls noordelijke Galilea zich uitstrekt tot het noorden van de Libanese rivier de Litani – die Israëlische troepen hadden bereikt net toen het recente staakt-het-vuren van kracht werd, nadat ze tienduizenden inwoners van Zuid-Libanese dorpen met geweld uit hun huizen hadden verdreven.

'We [begonnen] met rustigere activiteiten,' vertelde Azaria aan The Hottest Place in Hell. 'We riepen de regering en het leger op om ten strijde te trekken in het noorden ... [en] we reden naar de berg Meron onder de luchtmachtbasis en deden verkenningen in de richting van Libanon.'

Maar de poging van vorige week om een buitenpost op te zetten in Zuid-Libanon markeerde de intrede van de groep in een nieuwe fase van activiteiten die tot doel hebben de regering tot de orde te roepen. 'Het doel was en is nog steeds om een nederzetting in Libanon te vestigen,' zei Azaria. 'We wachten niet tot de staat ons zegt: 'Kom' – we werken eraan om het te laten gebeuren.'

Volgens Azaria heeft de beweging al duizenden leden 'die heel gretig en geïnteresseerd zijn' in haar activiteiten. De actie van vorige week was niet van tevoren aangekondigd, omdat '[het leger] ons zou hebben tegengehouden en ons niet zou hebben toegelaten.' En veel weerstand ondervonden ze zeker niet: 'De poort stond open en we reden gewoon naar binnen,' zei hij.

Azaria maakt zich geen zorgen over het feit dat het niet gelukt is; in feite ziet hij hun uitzetting als de eerste stap in een actieplan voor de langere termijn dat de kolonistenbeweging kenmerkt sinds haar ontstaan meer dan een halve eeuw geleden.

'De eerste keer dat we worden uitgezet, gaan we,' legt hij uit. 'De tweede keer blijven we langer. De [derde] keer blijven we overnachten. Zo gaan we door totdat er een regeling is. Eerst sloopt [het leger] de nederzetting, en dan bereiken ze een overeenkomst dat er één nederzetting komt, en dat is het. Ondertussen beginnen we te werken aan de volgende nederzetting. Het is misschien niet realistisch dat de staat [uit eigen beweging] een nederzetting zal bouwen, maar dat betekent niet dat de staat een gemeenschap die wij hebben gebouwd, moet afbreken.

'In de eerste fase vestigen we ons waar we kunnen,' vervolgde hij. 'Er is geen interesse in een specifieke locatie; het belangrijkste is om aan de andere kant van het hek te staan. We moeten het taboe bestrijden van de grens die 100 jaar geleden door Frankrijk en Engeland is vastgesteld. We zullen aan de Libanese grens gaan wonen, als God het wil, en als we daar zijn, zal de grens naar het noorden opschuiven en zal het leger hem bewaken.

'Net zoals het leger vecht in zowel Gaza als het noorden, is dat hetzelfde met nederzettingen: we moeten ons overal vestigen,' ging Azaria verder. 'In Gaza is er Nachala en verschillende andere instanties [die nederzettingen promoten]. In het noorden zijn wij de enige beweging die zich hier nu echt mee bezighoudt. Nachala doet het meer met vergunningen. Wij opereren meer op een 'speerpunt' manier.'

En Azaria heeft er vertrouwen in dat er steun zal komen van het politieke echelon. 'Toen ik [Uri Tsafon] oprichtte, spraken de mensen helemaal niet over vestiging in Zuid-Libanon,' legt hij uit. 'We veranderen het discours. We hebben contact met leden van de Knesset. Ik neem aan dat, net zoals het tijd kostte voordat ze ermee instemden om over nederzettingen in Gaza te praten, het ook tijd zal kosten om over nederzettingen in Libanon te gaan praten. Likud-lid van de Knesset Ariel Kallner zei er iets over. Net als Otzma Yehudit-lid van de Knesset Limor Son Har-Melech. Langzaamaan durven steeds meer mensen erover te praten.'

Dit artikel stond op +972 Magazine. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.

Dossier

Reactie toevoegen

Plain text

  • Toegelaten HTML-tags: <a href hreflang> <em> <strong> <cite> <blockquote cite> <code> <ul type> <ol start type> <li> <dl> <dt> <dd>
  • Web- en e-mailadressen worden automatisch naar links omgezet.
  • Regels en alinea's worden automatisch gesplitst.
Uw reactie zal niet meteen verschijnen, deze wordt eerst goedgekeurd door de beheerder.
pagetoptoptop