21 augustus 1968. De tanks van het Warschaupact rollen Tsjechoslowakije binnen om een eind te maken aan een experiment met democratische hervormingen. Diezelfde middag stonden twintig leden van de Socialistische Jeugd op de Dam met protestborden, vlaggen en een spandoek. Diezelfde avond op de voorpagina van Het Parool een foto met onder andere Arend van de Poel.

Op 4 januari 2023 kreeg ik het bericht dat Arend was overleden. Ik was er al bang voor, hij lag sinds enige tijd in coma in het ziekenhuis. De laatste keer dat ik hem sprak was op 15 december op een boekpresentatie op het IIRE. Het was de laatste tijd kwakkelen met zijn voet, maar hij had goede moed, het ging weer een beetje.

De eerste keer dat ik Arend sprak was op een bijeenkomst van de SJ eind 1966. Hij was net als ik lid geworden van de SJ, de onafhankelijke links-socialistische jeugdorganisatie van toen. Daarna zagen we elkaar steeds vaker. Hij woonde ook in Amsterdam West, en samen kwamen we in het afdelingsbestuur. Arend kwam uit een dissident communistisch nest, met banden met de Bruggroep, later de SWP. In de herfst van 1968 verscheen in Esjee, het blad van de SJ, een artikel van Arend over de Scholieren Kern Groep. Veel van die scholieren afkomstig van zijn middelbare school zouden lid worden van afdeling West. Toen het SJ bestuur af wilde van de koers naar een nieuwe revolutionair socialistische partij ontstond een oppositie, waar Arend deel van was. We werden in september 1969 op een chaotisch congres uit de SJ gezet. Samen met anderen vormden we Revolte, eerst als federatie, later met als titel revolutionair communistische jongerenorganisatie. Arend was actief in de afdeling Amsterdam en in de dagelijkse leiding. De snelheid waarmee hij door Amsterdam fietste was legendarisch.

Arend was ook degene die de meeste boeken las van ons allemaal en zeker over een breder scala van onderwerpen, van Noordse Sagen tot Ben Traven, van klassieke Russen tot moderne Engelsen. En van Luxemburg tot Mao. Niet verbazend was zijn partijnaam in de jaren zeventig Wieland.

Al langere tijd was Arend ook lid van de PSP. Bij de vorming van de actiegroep Proletaries Links sloot hij zich daar bij aan. Zowel via Revolte als via PL actief, droeg hij bij aan het tot stand komen van een nieuwe verenigde afdeling van de Vierde Internationale in 1972, de RCB. De RCB ging samen met PL bij de vorming van de IKB in 1974. In het vervolg schreef hij voor de bladen en had hij diverse functies in de Amsterdamse afdeling.

Arend van de Poel was vooral een oerdegelijke en betrouwbare partijganger. Niet van het hyperactivisme, integendeel. Als het hem te druk werd nam hij soms een time out. Daarna kwam hij altijd weer terug. Maar als er om begrijpelijke redenen wel eens weerstand was tegen ons hoge tempo, dan vond hij niet dat je er een andere politiek om moest maken.

De laatste jaren zag ik hem minder vaak. Arend bleef lid van Grenzeloos, ik niet. Hij werd de bibliothecaris van het IIRE. Daar spraken we elkaar nog regelmatig. Altijd met een ruime mate van overeenstemming als het om de bredere kijk op de wereld ging, Arend altijd even scherp en erudiet. Hij had een bijna Brits soort humor. We weten dat we die nu altijd moeten missen.