Bij het verlaten van de Overground van Hackney naar Hoe Street in Walthamstow [Londen] was het duidelijk dat de demonstratie tegen extreemrechts op 7 augustus een enorme opkomst zou krijgen. De wagons vulden zich al met een soortgelijke menigte als die we hebben gezien bij de vele demonstraties voor Palestijnse solidariteit.

Jonge mensen, etnisch divers, samen met herkenbare oudere linkse activisten. negeerden alle 'officiële' adviezen van de politie, lokale moskeeleiders, het lokale parlementslid en de Labourpartij in het algemeen om weg te blijven. Laat dat maar aan Sir Kier en uw nieuwe regering van openbare diensten over. Strenge straffen, nieuwe anti-oproer politieteams en aanklachten van hersenloze misdadigheid zouden de situatie oplossen – loop door, hier is niets te zien.

Toen we uit de trein stapten en het einde van de hoofdstraat zagen, stonden er al drie of vier rijen mensen op de stoep. Tegen 19:15 uur stonden er al enkele duizenden mensen in Hoe Street voor de immigratieadvocaten die de fascisten beloofd hadden aan te vallen. Tegen 19:30 uur kon je het einde van de demonstratie niet meer zien – de hele straat was gevuld. Iemand zag de extreemrechtse opruier Calvin Robinson met een kleine entourage, maar het was al snel duidelijk dat rechts niet echt aanwezig kon zijn.

Linkse groepen zoals de Socialist Party, de Socialist Workers Party, de Revolutionary Communist Party en Anti-Capitalist Resistance waren aanwezig met hun spandoeken. Demonstranten hielden borden omhoog, maar de overgrote meerderheid bestond niet uit hun leden of zelfs hun aanhangers, maar uit Londenaren die ontzet waren over wat de fascisten vorige week hadden gedaan. Er waren groepen uit Zuid-Londen en uit naburige wijken gekomen. Er waren veel mensen uit lokale etnische minderheidsgemeenschappen aanwezig.

Zelfgemaakte kartonnen borden met originele slogans werden omhoog gehouden – altijd een teken dat dit een echte massamobilisatie was en niet alleen van radicaal links. Stand Up to Racism had hard gewerkt om de protesten te helpen coördineren. Sommige lokale vakbondsafdelingen hadden hun spandoeken. Op nationaal niveau waren er, in schril contrast met de Labour Party, oproepen geweest van sommige vakbondsleiders om antifascistische demonstraties te komen steunen.

Mensen scandeerden 'Refugees Welcome Here', 'Whose streets, Our streets', 'We are the people...', 'The people united will never be defeated'. Niemand reageerde op: Nee tegen hersenloos geweld, strengere straffen nu of meer oproereenheden van de politie.

Starmer had, na enige vertraging, eindelijk 'extreemrechts' toegevoegd aan het misdadige etiket tegen de tijd van de demonstraties van 7 augustus. Maar op geen enkel moment heeft de Labourpartij mensen opgeroepen om te demonstreren tegen de fascisten. Nog minder was er een woord ter verdediging van vluchtelingen of migranten, waarvan iedereen kon zien dat ze het belangrijkste doelwit van de fascisten waren.

Geen enkele woordvoerder van Labour vertelde de waarheid over wat de fascisten aan het doen waren in Rotherham, Tamworth of elders. Dat waren fascistische pogroms tegen migranten, asielzoekers, moslims en zwarte mensen. Het waren niet – zoals veel media het voorstelden – 'anti-immigranten protesten', alsof ze met borden stonden of folders uitdeelden. Nee, ze waren erop uit om hotels voor vluchtelingen in brand te steken, mensen te verwonden en te doden. Geïmproviseerde wegversperringen controleerden auto's om te zien of er witte of zwarte mensen in zaten. Berichten op sociale media riepen schaamteloos op tot dat geweld.

Zowel de Tories als Labour verzuimen om het verhaal van de fascisten over migranten en asielzoekers in twijfel te trekken. Ze zeggen dat de boten moeten stoppen, ze zeggen dat er te veel immigranten zijn en steunen de lokale racisten die de 'door de belastingbetaler gefinancierde' hotels willen sluiten. Labour is doodsbang om als zwak voor migranten te worden gezien. In plaats van te zorgen voor veilige en legale routes voor asielzoekers of te erkennen dat arbeidsmigranten essentieel zijn voor zowel de openbare diensten als de economie, praat Labour over nieuwe antiterrorisme-achtige teams om de boten tegen te houden en belooft de partij om het aantal migranten te verminderen.

De hele strategie van Labour bij de recente verkiezingen was om Tory-kiezers terug te winnen, vooral in de Red Wall-districten waar enkele van de ergste fascistische gewelddadigheden plaatsvonden. In plaats van vooroordelen aan te vechten en een grootscheepse campagne op te zetten met de echte feiten over migranten, passen ze zich aan hun reactionaire standpunten aan. Ja, ze wonnen de verkiezingen ruim, maar Farage's Reform UK won vier miljoen stemmen en we zien nu een nieuw leven ingeblazen bende straatfascisten.

7 augustus geeft wel enige hoop. Je kon de opwinding en het vertrouwen in de menigte voelen toen ze echt voelden hoe we de straten kunnen heroveren. Het nationale falen van de fascisten om de gewelddadige ordeverstoring van vorige week te herhalen, legde hun organisatorische grenzen bloot. Hoewel ze 15.000 mensen op Trafalgar Square kunnen krijgen voor een eenmalige mobilisatie, kunnen ze geen acties op 40 verschillende plaatsen organiseren en coördineren.

Extreemrechts is voor het overgrote deel afkomstig uit geatomiseerde lagen van de samenleving, soms geradicaliseerd door samenzweringen in de stijl van alt-right en QAnon die racisme en pseudo-cultuuroorlogzorgen over de gevaren van vaccins, immigratie en het transbestaan inboezemen. Ze worden tot die standpunten aangezet door zowel sociale media als door de zogenaamde mainstream, door opportunistische politici en journalisten die vooroordelen belijden om hun carrière op te bouwen.

Vervolgingen hebben aangetoond dat veel van hen eerder eigenaren van kleine bedrijven zijn dan vertegenwoordigers van een ingebeelde arbeidersklasse die bezorgd is over de erosie van vage nationalistische abstracties. Net als bij de aanval op het Amerikaanse Capitool op 6 januari waren de deelnemers vaak bevoorrechte maar precaire mensen die gevoelig waren voor de verdeeldheid zaaiende retoriek van de machtigen omdat dat hun vervreemde levens weerspiegelt. Maar bijna net zo verontrustend als degenen die kwamen opdagen om de kwetsbaren te terroriseren, zijn de vele anderen die slechts hun standpunten echoën en kritiekloos racistische en onverdraagzame ideeën herhalen.

Tegenover een goed georganiseerde massale antifascistische beweging werden de zwakheden van die formaties gelukkig blootgelegd. Er kwamen ook duizenden mensen opdagen, met name in Newcastle, Birmingham, Bristol, Liverpool, Finchley, Oxford, Sheffield en Brighton op een doordeweekse avond en op relatief korte termijn. De media en politici hebben het belang van sociale media overdreven om te bagatelliseren hoe het anti-migrantenverhaal en de bezuinigingen de fascisten hebben geholpen. Sociale media bestaan in een bredere sociale context en zijn tegenstrijdig. Op 7 augustus hoorden veel mensen over de mobilisaties via sociale media en door de inspanningen van gevestigde antiracistische organisaties.

Als we op 8 augustus naar de ontbijt-tv van alle zenders kijken, zien we dat de overwinningen veel nieuwgevonden ouders hebben. De media en het politieke establishment hadden mensen verteld weg te blijven van de protesten. Alle voorpagina's van de pers, inclusief de reactionaire Daily Mail en Daily Express, die vaak anti-migrantenverhalen plaatsen, waren opgetogen over de manier waarop het volk was opgestaan om fascistisch geweld tegen te gaan.

Ten minste één ex-politiechef op het BBC-ontbijtnieuws had de goedheid en eerlijkheid om te accepteren dat de massamobilisatie op 7 augustus de beslissende factor was en niet de capaciteit van de politie of alleen de afschrikking van harde straffen. Het lokale parlementslid uit Walthamstow, Stella Creasy, die vóór 7 augustus mensen had opgeroepen om weg te blijven, prees in de nasleep op hypocriete wijze de mobilisatie.

Wat niet in het openbaar wordt gezegd, is een belangrijke politieke realiteit. Stromingen buiten de Labour Party hebben nu een zeker vermogen om zelfstandig duizenden mensen te mobiliseren. We hebben dat gezien bij de solidariteitsbeweging met de Palestijnen; we zien het nu bij de antifascistische beweging. Er zijn nu een aantal onafhankelijke parlementsleden die dergelijke bewegingen kunnen steunen – Jeremy Corbyn en de vier onafhankelijke 'Gaza'-parlementsleden hebben een verklaring uitgegeven waarin ze de tegenmobilisaties steunen. Als radicaal links op een niet-sektarische, verenigde manier kan werken, kunnen we aanzienlijke vooruitgang boeken.

We moeten werken binnen de sociale bewegingen die zijn ontstaan tegen racisme, in solidariteit met Palestina, tegen de op hol geslagen opwarming van de aarde, maar ook met onafhankelijke parlementsleden, het kleine aantal linkse Labour-parlementsleden dat Starmer trotseert en bovenal binnen de vakbonden om te blijven bouwen aan een strijdbaar alternatief voor een regering die alles inzet op een partnerschap met het kapitaal. Het beleid van Labour zal niet de radicale structurele verandering teweegbrengen die de ongelijkheid kan verminderen en de fascisten, die de woede van de mensen over de bezuinigingen en hun ontgoocheling over de politici uitbuiten, de pas afsnijden.

7 augustus was een gewonnen strijd en zoals Socialist Worker het treffend verwoordde: angst wisselt van kant. Maar de fascistische dreiging blijft en het ecosysteem dat het voedt – Reform UK en de mainstream politieke consensus die migranten als het 'probleem' definiëren – betekent dat ze niet snel zullen verdwijnen. Onze website en groepen als Stand up to Racism zullen je op de hoogte houden van de komende protesten.

Dit artikel stond op AntiCapitalistResistance. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.