Het conflict tussen het dagelijks bestuur van de SP en de zogenaamde ‘zolderkamercommunisten’ escaleert verder. Afgelopen dinsdag kreeg jongerenafdeling ROOD te horen dat alle steun van de partij gestaakt wordt. Het is straf voor het verkiezen van de foute leiding; de nieuwe ROOD voorzitter en een nieuw verkozen lid van het algemeen bestuur behoren tot de groep onlangs geroyeerde leden.
De manier waarop deze royementen gerechtvaardigd worden is niet bepaald fris. Het dagelijks bestuur spreekt van ‘zolderkamercommunisten’, in een poging om de geroyeerde socialisten af te schilderen als wereldvreemde types die wegdromen bij verouderde theorietjes uit boeken die ze op een rommelzolder gevonden hebben. Dat terwijl het hier om actieve leden gaat die juist vanwege hun inzet verkozen werden. Het is niet alleen hun inzet die in twijfel wordt getrokken. Ze zouden ‘geradicaliseerd’ zijn, en ‘voorstanders van een gewapende strijd’ – blijkbaar liggen op die zolder ook nog een aantal schietijzers. Met dergelijke termen wordt bij veel mensen de associatie met terrorisme gewekt.
Artikelen die al lange tijd voor iedereen te lezen zijn worden nu aangevoerd als bewijs van ‘radicalisering’ en ‘extremisme’. Die artikelen, gewoon na te lezen op communisme.nu, gaan helemaal niet over het beginnen van een ‘gewapende strijd’. Het vervangen van het leger door ‘een volksmilitie onder democratische controle’ bijvoorbeeld is een socialistische klassieker. Het is een eis die voortkomt uit een afkeer van een professioneel leger van mensen voor wie doden hun beroep is, en uit wantrouwen tegenover de rol die een dergelijk leger kan spelen in de maatschappij. Een ander voorbeeld waarmee gewapperd wordt om zogenaamd ‘extremisme’ te bewijzen is de stelling dat een succesvolle socialistische beweging zichzelf zal moeten kunnen verdedigen.
Maar wantrouwen tegenover een beroepsleger en het verwachten van gewelddadige rechtse aanvallen zijn historisch geheel gerechtvaardigd. Ooit behoorden deze ideeën ook bij de SP tot het standaardgedachtegoed.
In 1973 verscheen in De Tribune een artikel onder de kop ‘Drie jaar politieke zelfmoord in Chili’. Daar was drie jaar eerder op democratische wijze een socialistische regering verkozen die onder leiding van president Salvador Allende probeerde de eigendomsverhoudingen in het land te veranderen. Door middel van nationalisaties werd geprobeerd de economie onder democratische controle te brengen en de ‘weg naar het socialisme’ op te gaan. Chileense kapitalisten, gesteund door de Verenigde Staten en hoge Chileense officieren, zagen dit niet zitten. In 1973 vond de militaire staatsgreep van Pinochet plaats. Het resultaat was 17 jaar dictatuur, en tienduizenden slachtoffers van foltering en moord door het leger. ‘Enkele dagen voor de militaire putsch demonstreerden 800.000 Chilenen vóór Allende’, luidt een foto-bijschrift bij het artikel over de coup, ‘maar ze mochten zich niet bewapenen.’ Vertrouwend op de ‘democratische gezindheid’ van het Chileense leger en uit angst voor ‘provocaties’, had de regering van Allende vermeden om ‘een volksmilitie onder democratische controle’ op te bouwen die als verdediging tegen de coup had kunnen dienen.
In Nederland anno 2020 klinkt dit allemaal nogal abstract. Maar recent zagen we bijvoorbeeld in Bolivia hoe rechts met dwang een linkse regering probeerde weg te krijgen. En als historische lessen slechts stoffige theorietjes zijn, waarom zouden ze dan aanleiding moeten geven tot royementen?
De door het dagelijks bestuur geuite beschuldigingen zijn ondergeschikt aan het doel; het lozen van mensen die verantwoordelijk worden gehouden voor een kritisch links geluid in de partij. Het conflict barstte los toen ROOD zich uitsprak tegen regeringsdeelname van de SP. De argumenten tegen regeringsdeelname zijn duidelijk; links is zwak, en er is economisch zwaar weer op komst. In een coalitie samen met partijen die allemaal voorstander zullen zijn van bezuinigingen, zal de SP verantwoordelijk gemaakt worden voor uitvoering van beleid dat tegen de belangen en wensen van de eigen achterban ingaat. We hebben bij de PvdA kunnen zien waar dit toe leidt. In dergelijke omstandigheden moet een linkse partij zich juist richten op het opbouwen en versterken van sociaal verzet. Daarvoor is ook nodig dat zo’n partij bondgenootschappen sluit en zoveel mogelijk actief deel uitmaakt van dit verzet. Vandaar dat er ook gepleit wordt voor actieve deelname van de SP aan de klimaatbeweging en de antiracisme beweging.
Het dagelijks bestuur van de SP wil daar niet aan, dat is duidelijk. In weldenkende kringen wordt de SP-achterban vaak op een hoop gegooid met die van een partij als de PVV; ‘populistisch’, ‘oude, boze, witte mannen’ die niet met de tijd mee kunnen gaan. SP-ers, zo denken allerlei politiek commentatoren te weten, dat zijn Wilder-stemmers die toevallig van tomatensoep houden. Het SP-bestuur lijkt die minachting voor de eigen achterban te delen, en te vrezen dat deze definitief zal kiezen voor de PVV (FvD lijkt nu even minder aantrekkelijk te zijn) indien de partij geassocieerd wordt met thema’s als antiracisme en klimaat. Allicht zou een activistische, antiracistische en ecologische koerswijziging een deel van de bestaande SP-achterban vervreemden. Maar hoeveel nieuwe aanhang zou het de partij op kunnen leveren?
Om een hypothetisch verlies te voorkomen, volhardt het SP-bestuur in een koers die tot daadwerkelijke leegloop leidt. Van een hoogtepunt van zo’n 50.000 leden tien jaar geleden zijn er nog 33.000 over. Electoraal gezien wist de partij niet te profiteren van de recente implosie van de PvdA. Het bestuur weigert deze moeilijkheden onder ogen te zien, en in plaats van kritische leden serieus te nemen, worden deze de partij uitgeknikkerd.
Dit stuk verscheen ls commentaar op Konfrontatie.
Het is opvallend hoe naïef
Het is opvallend hoe naïef grote delen van politiek links geworden zijn, in slaap gewiegd door decennia vreedzame ontwikkelingen in een land als Nederland. Alsof diezelfde multinationale ondernemingen die elders in de wereld voor geen enkele misdaad terugschrikken, zich in Nederland netjes zullen gedragen mocht hun heerschappij hier betwist worden.
Die naïviteit spat er onder meer af in de laatste aflevering van Spanning, het wetenschappelijk magazine van de SP. Dit magazine is dikwijls best interessant, en openbaar. Maar het laatste nummer over neoliberalisme suggereert dat de SP de maatschappelijke wind in de rug heeft, en enkele goed gerichte campagnes binnen afzienbare tijd komaf kunnen maken met het neoliberalisme, en het vervangen door een leukere versie van het kapitalisme, of misschien wel het socialisme.
Ruimte in de SP om een en ander te bediscussiëren, eerder dan ideeën in de band te slaan, is echt wel nodig.
In een eerdere reactie wees
In een eerdere reactie wees ik op de tegenstellingen binnen de SP. De stemming tegen de noodwet dat bijna verborgen moet worden om de idiote campagne van Lilian Marijnissen, trouwste ondersteuner van het regeringsbeleid rond corona, niet in de weg te zitten. Al eerder heb ik in een artikel aangegeven dat de coronacrisis vooral een crisis in de door jarenlange bezuinigingen geteisterde gezondheidszorg blootlegt. Terecht komt de SP op voor een salarisverhoging van het zorgpersoneel zoals ze ook een huurstop door de Tweede Kamer aangenomen kregen. Het Rutte-VVD/D66-regiem weigert deze moties uit te voeren. Dient dan niet een motie van wantrouwen ingediend te worden? Of is dat te veel van het goede? Of stemmen PvdA en Groenlinks daar niet mee in? Rutte lacht ondertussen, achter zijn mondkapje, zijn broek ten barsten!
Een andere tegenstelling is die tussen de uitstekende opstelling van SP-kamerlid Bart van Kent tegen het nieuwe overduidelijk neoliberale pensioenakkoord versus de verdediging daarvan door oud-Eerste Kamerlid SP Tuur Elzinga als vice-voorzitter van het FNV. Er wordt door de SP nauwelijks canpagne gevoerd tegen de jarenlange niet-indexatie van de pensioenen als gevolg van een idioot lage rekenrente, terwijl de pensioenpotten modder en moddervet zijn. Dit betreft MILJOENEN gepensioneerden, maar ook MILJOENEN werkenden die onheroepelijk in de toekomst een lager pensioen zullen krijgen. Nu wordt zelfs gedreigd met kortingen! De SP-bureaucraten van het hoofdkantoor kunnen het niet voor elkaar krijgen daar een fikse demonstratie en campagne voor te organiseren. Maar keren zich ook niet tegen de verdediging van dit neoliberale pensioenakkoord door hun partijlid Tuur Elzinga! Rutte lacht weer zijn broek ten barsten!
Nee, ze besluiten vier maanden voor de verkiezingen, waarvoor ze slecht in de peilingen staan, hun hele strijdbare jongerenvereniging buiten spel te zetten. De jongeren die ze hard nodig hebben om keihard campagne te voeren. Weer lacht Rutte onbedaarlijk!
Bovendien bestaan de platforms bestaan al een aantal jaren. Waarom ze nu aanpakken en waarom? Staan ze misschien een coalitie met Groenlinks en de PvdA in de weg? En denkt de SP-leiding nu echt dat ze een kans maken op een linkse meerderheid met deze twee in wezen 'links'-neoliberale partijen? Ik hoor de schaterlach van Rutte weer!
De hoofdvijand is het VVD-Rutte-regime met hun jarenlange sloop van de sociale voorzieningen in het bijzonder de gezondheidszorg. Alleen te bestrijden met een snoeihard anti-neoliberaal program dat iedereen verenigt. Maar de SP kiest vlak voor de verkiezingen voor een aanval op de linkse krachten binnen hun eigen partij. Feitelijk kiest ze voor nog vier jaar Rutte met Lilian Marijnissen als trouwste verdediger van het twijfelachtige coronabeleid van diezelfde Rutte die de gezondheidszorg gesloopt heeft. Rutte ligt nu rollend van het lachen op de grond en tussen de lachsalvo's door hoor je hem steeds maar roepen: "Met zulke sukkels blijf ik eeuwig aan het bewind!"
Zwak stuk. Vooral niet willen
Zwak stuk. Vooral niet willen deelnemen aan een regering. Dat is gewoon werkweigering. Een voetbalteam dat niet wil meedoen aan de competitie. Zo genant, maar zo superieur denken te zijn in het eigen denken/gelijk waardoor men dit niet eens meer ziet. Te triest voor woorden, maar toch heb ik ze opgeschreven. Mooi voorbeeld van opkomende jeugd die nog in fantasie-verhalen denken en utopische idealen na streven, maar zo ver van de realiteit zijn afgedreven dat de aarde niet meer in zicht is. Gelukkig zijn er op internet altijd medestanders te vinden en wordt er heerlijk geonaneerd in kringgesprekken in een echoput met bloemetjesbehang.
Drang: 9
Fantasie:9
Realiteitszin: 0,0
Groetjes
Henk
Reactie toevoegen