Sinds 6 maart zijn de aanvallen op de alawitische bevolking in Syrië geïntensiveerd, in de vorm van ware bloedbaden die honderden burgers het leven hebben gekost. Na een bloedige gewapende opstand door pro-Assad milities, hebben verschillende gewapende facties die gelieerd zijn aan Hayat Tahrir al-Cham (HTS), jihadistische groeperingen en andere gewapende groeperingen die gelieerd zijn aan het Syrische Nationale Leger, direct gelieerd aan de Turkse autoriteiten, die nu samen het nieuwe Syrische leger van de regering in Damascus vormen, een campagne van massa-executies gevoerd tegen de alawitische gemeenschap in de kustgebieden van het land.

Onder het voorwendsel van de strijd tegen de 'overblijfselen van het Assad-regime', is het vooral een logica van sektarische haat die de massamoorden domineert en een gevoel van 'wraak' door een valse gelijkstelling te maken tussen de Alawieten en het voormalige regime. Bepaalde jihadistische groeperingen van hun kant gebruiken een meer fundamentalistisch discours en verwijzen naar Alawieten als 'overtreders' om hun moorden te rechtvaardigen. Wat zich nu afspeelt in Syrië is niet alleen een oorlog tussen verschillende gewapende groepen, maar zijn vooral sektarische slachtpartijen.

Confessionalisme is een wapen in handen van de heersende klassen en reactionaire organisaties, dat wordt gebruikt om de uitgebuitenen te controleren en te verdelen, en om de volkswoede weg te leiden van de echte problemen: democratie, sociale rechtvaardigheid en gelijkheid. Sinds het aan de macht is, heeft het nieuwe Syrische regime onder leiding van Ahmad Al-Shara (vroeger bekend als Abu Mohammad al-Jolani) geen enkele bereidheid getoond om een democratische, sociale en inclusieve samenleving op te bouwen en gelijkheid voor de verschillende etnische en religieuze groepen te garanderen. Verre van te breken met de autoritaire logica van het verleden, heeft Al-Shara, de voormalige oprichter van de jihadistische groep Al-Nusra Front, een beleid van uitsluiting gehandhaafd dat verdeeldheid en sektarische spanningen heeft aangewakkerd, de belangen van reactionaire krachten heeft gediend en ook de deur heeft opengezet voor instrumentalisering door buitenlandse mogendheden, van Israël tot Iran en Turkije.

De moordpartijen op de alawitische bevolking in de kustgebieden zijn de verantwoordelijkheid van de nieuwe Syrische autoriteiten. Op geen enkel moment hebben ze deze uitbarsting van geweld en sektarische haat voorkomen. Integendeel, ze hebben eraan bijgedragen, zowel rechtstreeks als door het creëren van de politieke omstandigheden die tot deze bloedbaden hebben geleid. Ook heeft het nieuwe regime geen mechanisme ingesteld om een alomvattend en langdurig proces van overgangsrechtspraak te bevorderen, gericht op het straffen van alle individuen en groepen die betrokken waren bij oorlogsmisdaden. Dat had een cruciale rol kunnen spelen bij het voorkomen van wraakacties en de toename van sektarische spanningen. Maar Ahmed al-Shara en zijn bondgenoten aan de macht hebben er natuurlijk geen belang bij dat zo'n overgangsjustitiemechanisme er komt, uit angst dat ze zelf worden aangewezen en veroordeeld voor hun eigen misdaden en misbruiken tegen het Syrische volk.

Het recente memorandum van overeenstemming tussen de regering in Damascus en de autonome autoriteit in het noordoosten van Syrië, die wordt gedomineerd door de Koerdische strijdkrachten van de PYD, en de toenaderingspogingen met bepaalde sectoren van de Druzische bevolking in de regio Suwayda zijn het bewijs van de behoefte van het nieuwe regime om zijn legitimiteit – die ernstig is aangetast door de massa-executies – op nationaal, regionaal en internationaal niveau te versterken. Die stappen zijn echter grotendeels ontoereikend, fragiel en beperkt gezien de omvang van de problemen die op het spel staan.

Zelfbeschikking voor de volkeren van Syrië, vrijheid voor vrouwen en broederlijke coëxistentie tussen de verschillende religies en etnische groepen vereisen nu een politiek instrument, een democratisch en progressief blok dat in staat is een tegenmacht op te bouwen en weerstand te bieden tegen alle vormen van overheersing. We weten dat alleen de zelforganisatie van de arbeidersklasse die strijdt voor democratische en progressieve eisen de weg naar echte emancipatie zal openen. Alleen de zelfwerkzaamheid van arbeiders, vrouwen en jongeren uit alle gemeenschappen zal in staat zijn om de ketenen van onderdrukking te verbreken en een vrij, democratisch, pluralistisch en seculier Syrië op te bouwen.

Dit artikel stond op Fourth International. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.