Fred Leplat en Liz Lawrence verkennen de situatie in Oekraïne nu en de belangrijkste solidariteitstaken in de komende maanden.
De huidige fase van de oorlog in Oekraïne begon op 24 februari 2022, drie jaar geleden. Rusland viel in 2014 de Krim binnen en annexeerde die, en probeerde vervolgens acht jaar lang de Donbas te annexeren. Toen Poetin in februari 2022 het bevel gaf voor de grootschalige imperialistische invasie om Oekraïne te 'demilitariseren' en 'denazificeren', geloofde hij dat de regering Zelensky binnen een paar dagen zou vallen en dat de Russische troepen verwelkomd zouden worden. Maar de Russische troepen werden teruggedrongen en drie jaar later is de overwinning van Poetin, of in ieder geval het bereiken van zijn oorlogsdoelen, nog lang niet in zicht.
Voor de Oekraïners blijft de motivatie om de oorlog voort te zetten dezelfde: de bevrijding van hun land van de bezetting en het herstel van zelfbeschikking. Hun verzet tegen imperialistische agressie en voor onafhankelijkheid is volkomen legitiem, net als het verkrijgen van wapens van waar ze maar kunnen. Bezetting en annexatie zijn misdaden, of ze nu in Oekraïne of Palestina plaatsvinden. De Oekraïners stemden in 1991 (ten tijde van het einde van de Sovjet-Unie) in het referendum resoluut voor onafhankelijkheid: 92 procent stemde voor, bij een opkomst van 84 procent.
Het aantal slachtoffers aan beide kanten was de afgelopen drie jaar extreem hoog. De Russen hebben mogelijk meer dan 200.000 doden en 600.000 gewonden verloren, terwijl Oekraïne meer dan 80.000 doden en 400.000 gewonden heeft. Daarnaast zijn er meer dan 12.000 Oekraïense burgers omgekomen en 30.000 gewond geraakt. Ondanks de uitputting van de oorlog willen 4 op de 10 Oekraïners nog steeds dat de oorlog doorgaat tot de overwinning, terwijl begrijpelijkerwijs, de helft wil dat de oorlog zo snel mogelijk eindigt. Oekraïne is een natie met een lange geschiedenis, met een eigen taal en cultuur. Net als voor Palestijnen en andere onderdrukte volkeren, gaat het gevoel voor onafhankelijkheid, nationale soevereiniteit en zelfbeschikking ver terug.
Na drie jaar oorlog bevindt Oekraïne zich in een moeilijke positie. Rusland heeft zijn bombardementen op burgergebieden en infrastructuur opgevoerd en boekt langzaam maar zeker militaire vooruitgang. De westerse sancties tegen Rusland hebben de economie niet noemenswaardig getroffen en de export van vloeibaar aardgas heeft een recordhoogte bereikt. De Russische economie komt nu echter onder druk te staan als gevolg van de oorlog. Na een periode waarin de oorlog Rusland economisch voordeel leek op te leveren (zogenaamd 'militair keynesianisme'), heeft het land nu te maken met ernstige beperkingen van de hulpbronnen en toenemende inflatie. Als er in Rusland grote economische problemen ontstaan, zou dat de Oekraïense positie in eventuele onderhandelingen versterken.
De financiële druk van Trump is gevaarlijk voor Oekraïne. Biden heeft de VS vóór zijn vertrek 5,9 miljard dollar aan militaire en begrotingshulp toegezegd, maar Trump zal dit mogelijk alleen als lening verlengen als Oekraïne instemt met onderhandelingen met Rusland waarin het concessies doet. Na de wapenleveranties een paar dagen te hebben onderbroken, heeft Trump gesuggereerd dat de hulp kan worden voortgezet in ruil voor de levering van zeldzame aardmetalen door Oekraïne aan de VS. Trump's pauze in USAID zal Oekraïne ook hard treffen: sinds februari 2022 heeft het land 7,6 miljard dollar aan humanitaire hulp ontvangen van de VS.
In Oekraïne wordt de oorlogsinspanning getroffen door oorlogsmoeheid, meer moeite met rekruteren en de toename van deserties. Maar belangrijker is dat de regering geen 'oorlogseconomie' heeft opgezet met beslissende staatsinterventie in kritieke sectoren, van wapenproductie tot gezondheidszorg en huisvesting. In plaats daarvan heeft ze het neoliberalisme omarmd met privatiseringen en aanvallen op arbeidsrechten. De laatste aanval op vakbonds- en arbeidsrechten is teruggedraaid, maar de dreiging blijft. Zelensky wil zijn neoliberale geloofsbrieven bewijzen, vooral met zijn weigering om op te roepen tot kwijtschelding van de schuld van Oekraïne. Hij wil een betrouwbare partner zijn voor particuliere investeerders en banken. Kwijtschelding van de schuld is cruciaal om een sociaal rechtvaardige wederopbouw mogelijk te maken. Privatiseringen hebben de verrijking van enkelen mogelijk gemaakt en corruptie verspreid, wat op zijn beurt het moreel en het vertrouwen heeft geschaad.
Poetin gelooft duidelijk dat Oekraïne gedwongen zal worden om een opgelegde 'vredesregeling' te accepteren die achter de rug van de Oekraïners om met Trump is onderhandeld. Als teken dat Poetin de oorlog voorlopig niet kan winnen, zijn de oorspronkelijke oorlogsdoelen afgezwakt. Naast de annexatie van de Donbas wil Poetin dat Oekraïne zijn leger met 80 procent inkrimpt en uit de EU en NAVO blijft. Ondanks dat Zelensky heeft toegegeven rechtstreeks met Poetin te willen onderhandelen, is dat afgewezen door Poetin, die beweert dat Zelensky niet legitiem is omdat zijn termijn is verstreken en er geen nieuwe verkiezingen zijn gehouden tijdens oorlogstijd. De Oekraïners hebben dus weinig andere keuze dan door te vechten en zich zo goed mogelijk te verzetten tegen de Russische invasie, die tot doel heeft van hun land een satelliet van Rusland te maken.
De oorlog sleept zich voort omdat Oekraïne niet snel genoeg wapens heeft gekregen om zichzelf te verdedigen. Het westerse imperialisme is altijd ambivalent geweest in zijn steun aan Oekraïne. Sommige landen willen de oorlog zo snel mogelijk beëindigd zien zodat de 'normale' zaken met Rusland hervat kunnen worden, terwijl andere landen de oorlog zo lang mogelijk willen laten aanslepen om het Russische imperialisme te verzwakken. Het Westen steunde Oekraïne met tegenzin in naam van de 'verdediging van de democratie'. Dat had het voordeel dat het de NAVO en de westerse imperialistische landen een nieuw likje verf gaf nadat hun 20-jarige 'oorlog tegen het terrorisme' in Afghanistan en Irak op een nederlaag was uitgelopen. Hun lauwe steun voor Oekraïne staat in schril contrast met hun steun voor de genocidale acties van Israël in Gaza en de wrede dictatuur van het Huis van Saoed, die beiden van een onbeperkte wapenvoorraad worden voorzien. Oekraïne is van beperkt geostrategisch belang voor het Westen in vergelijking met Israël en Saoedi-Arabië.
Labourleider Keir Starmer heeft de voorzichtige steun van de Tory-regering aan Oekraïne voortgezet, waarbij hij zorgvuldig vermijdt om zijn oorlogsdoelen – de bevrijding van het land – te steunen. Hij zegt alleen dat Oekraïne de komende maanden 'in de sterkst mogelijke positie' moet staan, zodat een vredesakkoord om de oorlog met Oekraïne te beëindigen 'door kracht kan worden bereikt'. Terwijl hij verklaart dat Groot-Brittannië 'Oekraïne bijstaat', treuzelt hij met het leveren van wapens, maar belooft Groot-Brittannië wel meer militaire uitgaven. Terwijl ze Oekraïne steunen, hebben sommige linkse partijen zich aan de nieuwe missie van de NAVO vastgeklampt in hun overtuiging dat het Russische imperialisme het grootste gevaar is waar de westerse democratieën mee te maken hebben. Maar het Westen kan Oekraïne geven wat het nodig heeft zonder de uitgaven te verhogen.
De Oekraïners moeten gesteund worden in hun verzet tegen de Russische imperialistische invasie, ondanks de neoliberale regering van Zelensky. Ze moeten ook gesteund worden ondanks de pogingen van het Westerse imperialisme om de oorlogsdoelen en de toekomst van Oekraïne te beïnvloeden. Het Westen gebruikt de oorlog om een rivaliserend imperialistisch land, Rusland, te verzwakken en te zorgen voor een neoliberale wederopbouw. Voor het Westen is dat belangrijker dan de bevrijding van Oekraïne.
De neoliberale koers van de regering Zelensky moet worden veroordeeld en de Oekraïners moeten hun illusies in de Europese Unie wegnemen. De 'structurele aanpassing ' die de EU en de Europese Centrale Bank in 2015 toepasten op Griekenland voor een 'reddingsoperatie' van zijn schuld is een les voor Oekraïne. Er was toen een alternatief en er is nu een alternatief in Oekraïne voor extreem neoliberalisme. Het zal komen van links, de vakbonden en progressieve krachten in Oekraïne, met internationale solidariteit, strijdend voor kwijtschelding van de schuld van het land en voor een wederopbouw gebaseerd op sociale, economische en klimaatrechtvaardigheid.
Internationaal moeten de aanhangers van Oekraïne doorgaan met solidariteitswerk. Dat omvat ook voorlichting over de onderdrukking waaronder Oekraïners lijden in gebied dat door Rusland wordt bezet. We moeten elke opvatting aanvechten dat het lijden van de Oekraïners zal ophouden als ze gedwongen worden om te stoppen met vechten en zich over te geven. De plannen van Trump om Poetin toe te staan om ongeveer 20 procent van Oekraïne te annexeren, zullen niet de basis vormen voor een langetermijnoplossing voor de oorlog. Ze kunnen de basis leggen voor een verdere invasie en annexatie. Naast het eisen van de terugtrekking van Russische troepen uit Oekraïne, moeten we eisen stellen voor de terugkeer van alle Oekraïense krijgsgevangenen en Oekraïense burgers die met geweld zijn afgevoerd naar Russisch grondgebied. We moeten ons verzetten tegen vredesbesprekingen die worden gehouden zonder Oekraïense aanwezigheid en tegen het opleggen van een regeling tegen de wil van het Oekraïense volk.
Dit artikel stond op Anti Capitalist Resistance. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.
Wat te denken over de…
Wat te denken over de laatste ontwikkelingen rond Oekraïne: Trump die met Poetin gaat onderhandelen, en alvast laat weten dat Oekraïne niet moet hopen het door Rusland bezette gedeelte terug te krijgen.
Vast staat: het lot van de mensen in Oekraïne (en in Rusland) doet er niet toe. Trump en Poetin mogen dan op elkaars schouders uithuilen over de talrijke doden en gewonden, dat is voor de bühne. De mensen in Oekraïne zijn echt niet belangrijker dan die in Gaza.
Waar het om gaat zijn de mondiale belangen van de VS, en hoe die omgaan met Rusland en China. Hoe dat gaat lopen? Dat staat natuurlijk nog niet vast: het ontbreekt niet aan tegengestelde belangen, persoonlijkheden zoals Trump spelen een rol, en een imperialistische mogendheid kan ook in eigen voet schieten (veel Democratische kritieken op Trump komen erop neer dat zij beter weten hoe de belangen van het Amerikaans imperialisme te dienen).
Wil Donald Trump de relaties met Rusland normaliseren? Om zich beter te kunnen richten tegen China, zoals de haviken in zijn regering bepleiten? Dat valt te bezien. Rusland is immers meer dan ooit een bondgenoot van China, dus hoe verzwakt een deal met Rusland China? Valt Rusland nog los te weken van China?
Op zich lijkt een deal met Rusland best slim. Rusland is verzwakt, onder druk van de sancties, en zit allicht niet te wachten om tot een junior partner van China te degraderen. De Russische elites willen misschien ook weer een normaal leven, als ze maar een plekje onder de kapitalistische zon krijgen. Dus geef Poetin een stukje Oekraïne, zodat hij de baas blijft in zijn eigen achtertuin (ook de mensen in Wit-Rusland en dergelijke doen er niet toe), dan kunnen vast deals gesloten worden over al dan niet zeldzame grondstoffen (in Oekraïne, Groenland, en natuurlijk Rusland zelf), en het blussen van sociale brandjes die het leegroven van de planeet alleen maar in de weg staan.
Trump wil overigens misschien ook een deal met China. De opkomst van China is dan wel een bedreiging voor de dominantie van de VS in de wereld, maar de VS blijven vooralsnog de baas, en China is niet alleen een tegenstander maar vooral ook een onderdeel van het door de VS gedomineerde mondiaal kapitalistisch wereldsysteem. De VS kunnen China niet wegdenken, en dat willen ze ook niet, alleen moet China haar plaats kennen. Misschien een deal dus.
Europa moet volgens Trump meer uitgeven aan bewapening. Dat wordt lastiger als een deal wordt gesloten met Poetin. Landen die in Poetins achtertuin liggen mogen zich zorgen maken, maar dat Poetin vroeg of laat Nederland of België gaat binnenvallen gelooft niemand. Het wordt dan lastig, eenmaal de kanonnen in de Donbas zwijgen, mensen hier te overtuigen dat het in hun eigen belang is de kas van de (Amerikaanse) defensie-industrie te spekken, zeker als Trump de Europeanen ook nog eens als kleuters blijft behandelen. Rutte heeft Hegseth al gezegd dat dit laatste niet slim is.
Dat wordt in de Europese Unie een heikel debat, best lastig voor links. ‘Strategische autonomie’? Militair blijven de VS sowieso in de afzienbare toekomst de baas, en het Atlantisch bondgenootschap wordt gestut door sterk vervlochten economieën. De EU gaat geen zoete broodjes bakken met China om zo sterker te staan tegenover de VS. Zo werkt dat niet. Het Europees regime kan dus meer dan ooit geconfronteerd worden met haar oer-probleem: haar gebrek aan legitimiteit. Waar dient Brussel eigenlijk voor? Het gaat niet helpen als er sociaal bezuinigd moet worden om meer (Amerikaanse) wapens te kopen.
Pleiten voor meer Europese autonomie? Allemaal samen met Macron? Dat is een doodlopend straatje, ook al wordt die autonomie propagandistisch links ingevuld, impliciet in naam van een of andere Europese morele superioriteit. ‘Realisme’ in tijden van imperialisme is een slechte raadgever. Dan toch liever de utopie van het internationalisme. Het kan niet zijn dat internationalisme overgelaten wordt aan iemand als Elon Musk die er wel in slaagt een wereldwijd netwerk uit te bouwen (toegegeven, in zijn geval van Teslafabrieken en satellieten).
Wereldwijd internationalisme klinkt moeilijk. Maar Oekraïne ligt met de auto op een dagje van Brussel. Wie de afgelopen jaren niet in gesprek is gegaan met de vakbonden en sociale bewegingen in Oekraïne moet nu niet afkomen met een hol pleidooi voor een eigen koers van Europa.
Eenzijdig beeld van de…
Eenzijdig beeld van de oorlog. Het is goed om na drie jaar oorlog een balans op te maken en de actuele situatie te beschrijven. Het artikel van Fred Leplat en Liz Lawrence schetst echter een eenzijdig beeld van de oorlog in Oekraïne en de geopolitieke context waarin deze plaatsvindt. Er zijn enkele feitelijke onjuistheden en ontbrekende perspectieven die het waard zijn om te benoemen.
De oorzaak van de oorlog en de rol van het Westen
Het artikel presenteert de Russische invasie van 2022 als een geïsoleerde daad van imperialistische agressie, zonder de bredere historische context te erkennen. De NAVO-expansie richting het oosten en de westerse inmenging in Oekraïense binnenlandse politiek (zoals de rol van de VS in de Maidan-opstand van 2014) worden volledig genegeerd. Dit draagt bij aan een simplistisch beeld waarin Rusland de enige agressor is en Oekraïne louter een slachtoffer.
Zelfbeschikking en de rol van Oekraïne
Het artikel stelt dat Oekraïne vecht voor zelfbeschikking, maar negeert dat er binnen Oekraïne zelf een grote diversiteit aan meningen bestaat. De Russische minderheid in Oekraïne, met name in de Donbas en op de Krim, heeft zich lange tijd uitgesproken tegen de Oekraïense nationalistische koers en de NAVO-integratie. Het feit dat de Krim in 2014 een referendum hield waarbij een meerderheid voor aansluiting bij Rusland stemde, wordt hier weggelaten.
De militaire situatie en slachtoffers
De schattingen van slachtoffers in het artikel lijken speculatief en bevooroordeeld, waarbij het aantal Russische verliezen wordt overdreven en Oekraïense verliezen worden geminimaliseerd. Onafhankelijke militaire analyses geven aan dat Oekraïne enorme verliezen lijdt en kampt met een ernstig tekort aan manschappen, munitie en moreel. Daarnaast is de situatie op het slagveld voor Rusland gunstiger dan het artikel suggereert.
Hoe vrede bereikt kan worden
De suggestie dat Oekraïne door moet vechten tot "overwinning" is niet realistisch en alleen gericht op militaire escalatie. Vrede kan niet bereikt worden door eindeloze wapenleveranties en het uitsluiten van diplomatie. Een realistische weg naar vrede zou moeten bestaan uit:
Positief aan het artikel is dat Fred Leplat en Liz Lawrence oproepen voor steun voor Oekraïense zelfbeschikking en voor internationale solidariteit voor sociale en economische hulp; erkenning van de humanitaire tol aan beide kanten; pleidooi voor kwijtschelding van Oekraïense schulden en de noodzaak van een sociaal rechtvaardige wederopbouw, in plaats van een economische overheersing door het Westen; kritiek op de neoliberale politiek van de Oekraïense regering,zoals privatiseringen en aanvallen op arbeidsrechten; en de vergelijking met Palestina en de kritiek op de westerse steun aan Israël en Saoedi-Arabië. Dank daarvoor.
Maar als we echt vrede in Oekraïne willen, moeten we stoppen met het schetsen van een eenzijdig beeld en erkennen dat deze oorlog alleen via onderhandelingen en compromissen opgelost kan worden.
Beste Jet, in je kritiek op…
Beste Jet, in je kritiek op het artikel heb je het over het over een ‘eenzijdig beeld’, ‘enkele feitelijke onjuistheden’ en ‘ontbrekende perspectieven’. Maar die kritiek wordt in je reactie niet onderbouwd.
Je schrijft onder andere: “De NAVO-expansie richting het oosten en de westerse inmenging in Oekraïense binnenlandse politiek (zoals de rol van de VS in de Maidan-opstand van 2014) worden volledig genegeerd.” Vind je echt dat de NAVO uitbreiding naar het oosten een legitieme reden, of ook maar een schim van een rechtvaardiging vormt voor het binnenvallen van Oekraïne? En wat bedoel je met “de rol van de VS in de Maidan-opstand van 2014”? Betekent dat dat je de (pro) Russische lezing dat Maidan geen opstand tegen president Viktor Janoekovytsj was (met alle contradicties van een dergelijke brede beweging) maar een fascistische coup onderschrijft? En zo niet waarom is het dan een eenzijdig beeld, als de schrijvers van het artikel daar niet op ingaan?
Je schrijft ook dat “De Russische minderheid in Oekraïne, met name in de Donbas en op de Krim, heeft zich lange tijd uitgesproken tegen de Oekraïense nationalistische koers en de NAVO-integratie.” Maar waar baseer je dat op? En wat betekent dat ‘uitgesproken tegen de Oekraïense nationalistische koers en de NAVO-integratie’? Betekent dat dat ze voor aansluiting bij de Russische federatie waren of zijn?
En je vervolgt met: “Het feit dat de Krim in 2014 een referendum hield waarbij een meerderheid voor aansluiting bij Rusland stemde, wordt hier weggelaten.” Geloof je echt dat er in 2014 op de Krim, terwijl het gebied door Russische militairen was bezet, van een eerlijk referendum sprake was waarbij een meerderheid van ruim 97%, bij een opkomst van 83%, voor aansluiting bij Rusland stemde, zoals wordt geclaimd? Terwijl ook daar in 1991 een grote meerderheid voor de Oekraïense onafhankelijkheid stemde.
Je schrijft: “Russische verliezen wordt overdreven en Oekraïense verliezen worden geminimaliseerd. Onafhankelijke militaire analyses geven aan dat Oekraïne enorme verliezen lijdt en kampt met een ernstig tekort aan manschappen, munitie en moreel. Daarnaast is de situatie op het slagveld voor Rusland gunstiger dan het artikel suggereert.” Maar naar welke onafhankelijke analyses je verwijst, en welke cijfers die dan geven vermeld je niet, en evenmin waarom die cijfers tot een andere politieke beoordeling moeten leiden.
Je eindigt je bijdrage met: “Maar als we echt vrede in Oekraïne willen, moeten we stoppen met het schetsen van een eenzijdig beeld en erkennen dat deze oorlog alleen via onderhandelingen en compromissen opgelost kan worden.” Je lijkt daarmee te suggereren dat de schrijvers van het artikel niet “echt vrede” willen en tegen onderhandelingen en compromissen zijn. Dat is natuurlijk onzin. De vraag is wie moeten er onderhandelen, en compromissen sluiten. Wat er nu dreigt is dat de VS en Rusland, (Trump en Poetin) gaan onderhandelen en Oekraïne verdelen, waarbij Poetin de Krim en de Donbas krijgt en Trump de delfstoffen van de rest van Oekraine. Tja, als je dat vrede wil noemen?
Onderbouwing. Dank voor je…
Onderbouwing. Dank voor je reactie en kritische vragen. Ik zal het toelichten.
Kampisme
Dit conflict wordt vaak in zwart-wit termen besproken, waarbij elke kritische noot over de ene partij meteen wordt geïnterpreteerd als steun voor de andere. Wie pleit voor een genuanceerde kijk en oog heeft voor de bredere context, wordt al snel weggezet als behorend tot ‘het andere kamp’. Terwijl juist een kritische, onafhankelijke benadering nodig is om tot een realistische en duurzame oplossing te komen. Ik probeerde daaraan bij te dragen.
Eenzijdigheid
Mijn kritiek op het eenzijdige beeld in het artikel is niet bedoeld om de Russische inval goed te praten. Deze inval is een schending van het internationaal recht en is op geen enkele wijze te rechtvaardigen. Wel mis ik een bredere analyse van de context waarin deze oorlog ontstond. De NAVO-expansie naar het oosten is geen rechtvaardiging voor de invasie, maar het is wél degelijk een factor in de geopolitieke spanningen die daaraan voorafgingen. Veel diplomaten en analisten zoals George Kennan (1997) en Henry Kissinger (2014), waarschuwden dat NAVO-uitbreiding tot confrontatie met Rusland kon leiden. Maar dat wil niet zeggen dat Rusland daarmee een recht op agressie krijgt. Ik bedoelde dat het weglaten van deze bredere context de analyse onvolledig maakt.
Amerikaanse invloed
Mijn verwijzing naar de VS in de Maidan-opstand betekent niet dat ik de Russische lezing als een "fascistische coup" onderschrijf. De Maidan-opstand was een breed gedragen volksprotest tegen de corrupte regering van Janoekovytsj, maar het is geen complottheorie om te stellen dat de VS er invloed op heeft uitgeoefend. Amerikaanse functionarissen, zoals Victoria Nuland, hebben zelf openlijk erkend dat ze betrokken waren bij de politieke ontwikkelingen in Oekraïne, onder andere door het steunen van bepaalde oppositiekrachten. De rol van de VS hierin is niet te negeren in een complete analyse.
Russische minderheid
Dat delen van de bevolking in Oost-Oekraïne en de Krim kritisch stonden tegenover de Oekraïense regering en NAVO-integratie, is goed gedocumenteerd. Ja het Krim-referendum vond plaats onder Russische militaire controle, wat de legitimiteit betwistbaar maakt. Maar er zijn ook opiniepeilingen gedaan, zowel voor als na 2014. Eén van deze onderzoeken is van vóór de annexatie, toen mensen waarschijnlijk vrijer konden praten (het onderzoek van het Kyiv International Institute of Sociology (KIIS) van februari 2014). Ook deze wees uit dat een aanzienlijk deel van de Krim-bevolking zich eerder op Rusland dan op Oekraïne oriënteerde. Na 2014 voerde Oekraïne taalwetten in die het Oekraïens als officiële taal versterkten. Dit leidde bij sommige Russischtaligen tot het gevoel dat ze werden gemarginaliseerd in Oekraïne. Moet je weten dat Russische vroeger wijdverbreid was in Oekraïne. Dit verdient wel aandacht in de discussie.
Militaire analyses
In verschillende analyses, zoals van The Economist en militaire experts zoals Douglas Macgregor, wordt aangeven dat Oekraïne zware verliezen lijdt en dat de militaire situatie zorgwekkend is. Dit betekent niet persé dat Rusland aan de winnende hand is. Maar het beeld dat Oekraïne alleen maar succesvol weerstand biedt, is niet volledig.
Overigens is een totale Oekraïense overwinning helaas niet realistisch, onder meer omdat Rusland over kernwapens beschikt. Hoe langer de oorlog duurt, hoe groter de risico’s voor Oekraïne en Europa. Daarom zijn onderhandelingen urgenter dan ooit.
Hoe kan vrede bereikt worden?
Ik beweer niet dat de auteurs van het artikel geen vrede willen. De vraag is hoe vrede bereikt kan worden. Vrede kan niet bereikt worden door oorlog te blijven voeren. Dat kan wel door middel van onderhandelingen en compromissen sluiten. Dat onderhandelingen nu grotendeels door Rusland en de VS dreigen te worden gedomineerd, is inderdaad een groot probleem. Vredesbesprekingen dienen te worden gehouden met Oekraïense aanwezigheid en in overeenstemming met de wil van het Oekraïense volk. Maar een volharding in militaire escalatie zonder diplomatiek perspectief biedt ook geen oplossing.
Als een vredesregeling zou neerkomen op een verdeling van Oekraïne waarbij Rusland de Krim en de Donbas krijgt en de VS de delfstoffen van de rest van het land opeist, zijn we het daar natuurlijk absoluut niet mee eens zijn. Een duurzame oplossing moet gebaseerd zijn op zelfbeschikking voor de Oekraïense bevolking, niet op geopolitieke deals tussen grootmachten.
Bloedvergieten stoppen
Ik hoop dat deze toelichting helpt om een goeie analyse te maken en om een einde te maken aan het bloedvergieten, dat nu al drie jaar voortduurt. Ook Nederland moet zich inzetten om dit bloedvergieten te stoppen.
Kom daarom aanstaande maandag 24 februari naar de maandelijkse vredesactie op het Spui in Amsterdam vanaf 18:00 uur.
Reactie toevoegen