Een 'Derde Intifada'?, vragen de media zich af. Die vraag lijkt me niet belangrijk: maar wat zeker is, is dat we getuige zijn van het einde van een lange periode van relatieve rust in de bezette Oostelijke Jordaanoeveren vooral in Jeruzalem en zijn omvangrijke voorsteden. Die relatieve rust was verbonden aan mogelijke resultaten van de diplomatieke initiatieven die Mahmoud Abbas onder de druk, en met de goede raad, van de Verenigde Staten en de Europese Unie ondernam. Alles lijkt erop te wijzen dat het lange uitstel dat de Palestijnse president van zijn eigen bevolking kreeg op zijn einde loopt.

Abou Mazen heeft niets binnengehaald, zelfs niet op symbolische vlak. Integendeel, hij heeft een vernederende klap om de oren gekregen van de Israëlische regering die weigert zelfs maar te doen alsof ze meespeelt in het tragikomische stuk dat 'vredesproces' wordt genoemd.

De laatste provocaties op het Plein van de Moskeeën, de meest gevoelige plek voor de Palestijnen (en voor meer dan 1,5 miljard moslims wereldwijd) kwamen in de vorm van gespierde parades door meerdere rechtse ministers en afgevaardigden en de ontheiliging van de al-Aqsa moskee door de Israëlische politiemacht. Als men de huidige gebeurtenissen 'intifada' blijft noemen, dan zal het  waarschijnlijk de 'intifada van de messen' worden. Het gaat om een lange reeks individuele initiatieven van mannen en van vrouwen, voornamelijk jongeren, die soldaten of Israëlische burgers met een mes, een stanleymes of zelfs met een schroevendraaier aanvallen. De Palestijnse aanvallers weten dat ze hun leven riskeren, temeer omdat Netanyahu en zijn companen Israëli's hebben opgeroepen zich te bewapenen en te schieten om te doden. Zoals Gideon Levi schreef vindt er op het moment een reeks standrechtelijke executies plaats in  Israël - onder instemmende gejuich van de massa's. Zo wordt elke Palestijnse actie een zelfmoordactie.

Het is belangrijk te onderstrepen dat deze zelfmoordacties niet worden uitgevoerd door georganiseerde activisten of gepland worden door een of andere nationale Palestijnse beweging. Dat verklaart waarom de inlichtingendiensten de aanvallen niet kunnen voorkomen: een jonge vrouw staat ’s morgens op, neemt een schroevendraaier en valt een Israëli, al dan niet in uniform, aan in het volle besef dat ze alle kans loopt om haar leven te verliezen. Dat toont de wanhoop van een Palestijnse bevolking die elke illusie heeft verloren in het 'vredesproces'.

Het bewijst ook dat Mahmoud Abbas steeds meer geïsoleerd staat ten opzichte van zijn bevolking. Hij beperkt zich tot steriele diplomatieke gebaren terwijl hij geen partner heeft - of beter gezegd; terwijl hij geconfronteerd wordt met een regering die, door haar onverzettelijkheid en provocerend gedrag, dit soort gebaren belachelijk maakt.

En de zogenaamde internationale gemeenschap doet een schandalige oproep 'tot het beëindigen van het geweld aan beide kanten' maar ze is wel zo voorzichtig de middelen waarover ze beschikt om de koloniale Staat Israël te dwingen de resoluties die ze regelmatig aanneemtniet te gebruiken. De internationale gemeenschap blijft Israël behandelen als een betrouwbare bondgenoot waar men ook goed zaken mee kan doen.

Michel Warschawki isverbonden aan het in Jeruzalem gevestigde Alternative Information Center AIC. Dit artikel verscheen oorspronkelijk op 11 oktober op de site van het AIC. Vertaling redactie Grenzeloos.