Nader's programma is een mengeling van populisme en groen. Hij wil de kandidaat zijn van de Seattle-protesteerders, hij verklaart zich tegen de controle van het bedrijfsleven op de politiek, de pers en economische instellingen. Ook wil hij meer rechten voor werknemers. ‘Sinds 1920 is werknemers niet zo veel rechten ontnomen als nu. Terwijl bestaande vakbonden wankelen onder leiding van zielloze besturen en moedeloze leden, maken de arbeidswetten het vrijwel onmogelijk om nieuwe vakbonden op te richten. De organisatiegraad is lager dan in de afgelopen zestig jaar. De grote multinationals spelen landen tegen elkaar uit en weten zo onder de wetgeving van staten uit te komen. Onder deze omstandigheden, moet het recht van werknemers om zich te organiseren versterkt worden.’

Steun arbeidersbeweging
In zijn verkiezingscampagne heeft Nader ook laten zien gevoelig te zijn voor de basis in de arbeidersbeweging, bijvoorbeeld door zich te richten naar de Labor Party, een jonge partij die door maar kleinere vakbonden wordt gesteund en die dit jaar geen presidentskandidaat heeft. Bij een bijeenkomst in Detroit, weigerde hij een interview met de Detroit Free Press. Een krant waar uitgesloten stakers al jaren vechten om hun baan terug te krijgen. Een columnist van dat blad liet hij uit de bijeenkomst gooien.
Van de vakbonden staat alleen de verpleegstersvakbond in Californië zich volmondig achter Nader. Hij begrijpt ‘dat patiënten, artsen en verpleegkundigen zonder druk van het bedrijfsleven beslissingen moeten kunnen nemen over medicijngebruik.’ Waar hij weinig steun van te verwachten heeft is van andere, grote vakbonden, die al jaren trouw hun geld op de Democraten zetten. Wel is het zo dat sommige vakbondsleiders lovende dingen over Nader zeggen, maar dat is meer bedoeld om de Democraten onder druk te zetten.
Het is de tweede keer dat Nader zich voor de Groenen kandidaat stelt. In 1996 haalde hij zonder grote campagne 700.000 stemmen. Deze keer wil hij met een serieuze campagne meer dan de toen behaalde een procent binnen slepen.
Grote concurrent in Naders zoektocht naar boze arbeiders is de rechtse demagoog Patrick Buchanan, Republikeinse dissident en waarschijnlijk de kandidaat van de Reform Party. Buchanan probeert de witte arbeiders te mobiliseren tegen de verkeerde doelen. Tegen andere landen (vooral met een niet blanke bevolking), tegen immigranten, zwarten, vrouwen die zich beroepen op hun reproductieve rechten of op economische onafhankelijkheid. Tot nu toe ligt Buchanan achter Nader in de peilingen.

Ondertussen de grote jongens
Ondertussen gaan George W. Bush (Republikeinen) en Al Gore (Democraten) er flink tegenaan. Bush heeft 84 miljoen dollar verzameld voor de verkiezingen en Al Gore 74 miljoen. Naast de officiële bedragen die direct naar de campagnes gaan, zijn er ook gelden die niet rechtstreeks naar de kandidaten gaan. Beide kunnen rekenen op zo’n 500 tot 750 miljoen dollar.
Het lijkt misschien veel, maar vergeet niet dat de campagne een erg lange is en de twee partijen er vooral op gericht zijn om op de tv te komen. Het moet dus een beetje spectaculair. De Democratische Partij had vroeger minder geld nodig omdat ze de beschikking had over een partijstructuur in de steden. Nu hebben ze dat niet meer, wat extra kosten met zich mee brengt. Aangezien beide op dezelfde groep mikken, zijn de standpunten naar elkaar toe aan het schuiven. Hoewel beide tegen abortus zijn durven ze zich daar niet zo over uit te laten. Veel vrouwen hebben op Clinton gestemd omdat hij voor keuzevrijheid was. Bush heeft het hier wat moeilijker mee, hij wil ook nog graag de fundamentalistische christenen in zijn achterban houden. Bush die begon als de kampioen van de belastingverlaging, praat nu over geld uitgeven voor nieuw beleid.
Een cruciale issue voor beide grote partijen is de doodstraf. Bush heeft als gouverneur van Texas 131 executies laten doorgaan. Terwijl Al Gore zich als Law and Order-man probeert te presenteren is ook voor de doodstraf. Het komt beide dan ook slecht uit dat steeds meer onderzoek wijst op grote fouten bij terdoodveroordelingen.
Een ander probleem is het conflict dat ze gekregen hebben met de grote vakbonden over de handel met China. Vakbondsleiders waren tegen het herstel van de handel omdat in China de rechten van werknemers geschonden worden en ze ook wel een beetje bang zijn voor de concurrentie uit China. Het grote bedrijfsleven, waar Al Gore en Bush het geld vandaan moeten halen, was voor. En ook beide heren.

New York Times vindt het niet leuk
Dat het establishment de campagne van Nader niet echt leuk vindt is logisch. Het is wel zeker dat hij de verkiezingen niet kan winnen. Maar zijn resultaten in de opiniepeilingen vormen toch een bedreiging voor de grote jongens, vooral voor Al Gore. Het is dan ook geen wonder dat de New York Times een zeer zuur commentaar aan zijn kandidaatstelling wijdde. De New York Times, misschien de belangrijkste krant van de establishment, die meestal Democraten steunt en soms een nog niet uitgestorven ‘gematigde’ Republikein, legt haar lezers uit dat deze kandidaatstelling de discussie tussen de kandidaten vertroebelt en een discussie over principes onmogelijk maakt.