Arabieren zijn eraan gewend om van antisemitisme beschuldigd te worden telkens als zionisten en hun aanhangers hun kritiek op de staat Israël en zijn onderdrukkende koloniale gedrag niet kunnen weerleggen. Ook Joodse critici van het zionisme worden aan dezelfde laster blootgesteld. Maar dan dubbel zo hard: de zionisten beschouwen hen als 'verraders' of 'zelfhaters', volgens de racistische logica die dicteert dat elke Jood een zionist zou moeten zijn, dezelfde logica die zegt dat anti-zionisme een doorzichtige dekmantel is voor racistische vijandigheid tegenover alle Joden.

Nieuw in de afgelopen jaren is dat het aantal mensen dat beschuldigd wordt van antisemitisme uitgebreid wordt naar een breed spectrum van linkse critici van de staat Israël. Hun kritische standpunt heeft een lange geschiedenis. Ze zijn ervan overtuigd geraakt, gedurende decennia waarin ze Israëlische regeringen de schuld gaven van koloniale racistische daden tegenover de Palestijnen, dat ze dat standpunt deelden met linkse Israëlische Joden. Die uitbreiding ging samen met de toenemende verschuiving wereldwijd richting rechts en extreemrechts.

In meer dan één opzicht is de zionist Netanyahu een pionier van extreemrechts wereldwijd. Hij speelde die rol met name na zijn terugkeer aan de macht in 2009 en zijn volharding in de regering. Hierbij vestigde hij het Israëlische record: tot 2021 was hij meer dan twaalf jaar premier, vervolgens opnieuw eind 2022. In al die jaren was Netanyahu een rolmodel voor extreemrechts wereldwijd. Een schaamteloze opportunist, een schaamteloze leugenaar, zonder aarzelen de smerigste politieke methoden gebruikend tegen zijn Israëlische tegenstanders, iedereen overtroevend in zionistische excommunicatie van tegenstanders, zijn ideologische wapen bij uitstek.

Netanyahu is de lieveling geworden van extreemrechts wereldwijd. Niet alleen als hun rolmodel, maar ook vanwege zijn onvermoeibare pogingen om zijn kornuiten wereldwijd te zuiveren van de beschuldiging van antisemitisme en dat te koppelen aan hun tegenstanders. Dat kwam heel goed overeen met het samenvallen van de internationale opkomst van extreemrechts en de opkomst van islamofobie, racistische vijandigheid tegenover immigranten uit landen met een moslimmeerderheid combinerend met de ideologie van de 'War on Terror', gestimuleerd door de misdadige aanslagen van Al Qaida en ISIS in het wereldwijde noorden.

In zijn poging om de beschuldiging van antisemitisme te ontdoen van de bronnen van het traditionele extreemrechtse antisemitisme en dit in de schoenen te schuiven van iedereen die kritiek heeft op het zionisme, ging Netanyahu zelfs zo ver dat hij probeerde om Adolf Hitler gedeeltelijk vrij te pleiten van verantwoordelijkheid voor het plegen van de genocide op de Europese Joden. Hij gaf Amin al-Husseini de schuld ervan, op een manier die leidde tot protesten van alle historici van de Holocaust.

Netanyahu wilde niet alleen de racistische vijandigheid jegens Arabieren en moslims versterken via de figuur van Al-Husseini – al meer dan tachtig jaar het favoriete argument van de zionistische propaganda vanwege de schade die hij de Palestijnse zaak berokkende door in de Tweede Wereldoorlog samen te werken met het Duitse nazisme en het Italiaanse fascisme. Het was ook Netanyahu's bedoeling om antisemitisch extreemrechts in Europa vrij te pleiten.

Zo werd Netanyahu het favoriete voorwendsel voor de leiders van extreemrechts wereldwijd om hun antisemitisme te verdoezelen, zelfs als het flagrant was. Viktor Orban, de Hongaarse premier wiens Jodenhaat geen geheim is. Donald Trump, die gelooft dat het de plicht is van Amerikaanse Joden om onvoorwaardelijk loyaal te zijn aan de staat Israël en zijn regering. Vladimir Poetin, een ander rolmodel voor extreemrechts wereldwijd. Marine Le Pen die graag het antisemitisme verbergt, historisch inherent aan haar beweging. Een lange rij extreemrechtse figuren wereldwijd zijn de beste vrienden geworden van Netanyahu en zijn zionistische extreemrechtse regering die zo op hen lijkt. Ze overbieden iedereen om hen te steunen omdat het een goedkope manier is om hun antisemitische verleden en heden te verbergen, vooral omdat het aantal Europese Joden sinds de genocide door de nazi's heel beperkt is geworden, terwijl immigranten uit het Zuiden de nieuwe favoriete zondebok van extreemrechts in het Noorden zijn geworden.

Veelzeggend in dit verband is de aankondiging van Amichai Chikli, een van Netanyahu's ministers en lid van zijn Likoedpartij, dat de hele Israëlische regering blij was met de overwinning van de partij van Le Pen in de eerste ronde van de Franse parlementsverkiezingen op 30 juni. Chikli heeft een ministeriële portefeuille gespecialiseerd in 'Diaspora Zaken en Bestrijding van Antisemitisme'! Erger nog is dat de 'centrum'-partijen hebben besloten te profiteren van de beschuldiging van antisemitisme in hun strijd tegen hun linkse tegenstanders. Bijvoorbeeld in de afschuwelijke campagne in Groot-Brittannië door conservatief rechts en rechts in de Labour Party ('het centrum'). om Jeremy Corbyn politiek te elimineren. En ook in een soortgelijke campagne in Frankrijk tegen Jean-Luc Mélenchon door 'centrumrechts' onder leiding van de huidige president Macron, en 'centrumlinks'.

Door deelname aan deze lastercampagnes zonder tegelijkertijd hun vuur te richten op extreemrechts en zijn hypocrisie over het onderwerp antisemitisme, droegen de 'centristische' krachten bij aan het geloofwaardig maken van de bewering dat extreemrechts onschuldig is aan antisemitisme. Ze gaven hier dus voorrang aan, niet aan de veroordeling van anti-zwart en anti-moslim racisme en xenofobie in het algemeen. Hierop zijn ze eerder trots en gebruiken dat als een centraal ideologisch argument in hun activiteiten. Zo nam het 'centristische' politieke spectrum, van rechts tot links, uiteindelijk deel aan gezamenlijke demonstraties tegen antisemitisme met antisemitisch extreemrechts, zoals gebeurde in Frankrijk na de operatie van Hamas in de Gazastrook.

Waar het op neerkomt is dat de beschuldiging van antisemitisme tot een absoluut kwaad wordt gemaakt. Daarbij worden alle andere aspecten van racisme gebagatelliseerd, Geaccepteerd hierbij wordt dat 'de Joden' worden vertegenwoordigd door een zionistische regering, geleid door een partij van fascistische oorsprong, met 'neonazistische' ministers en Joodse religieuze fundamentalisten, een regering waarmee 'Joodse Staat' de wreedheid a la ‘Islamitische Staat' benadert. De 'centristische' krachten hebben zo in grote mate bijgedragen – en blijven bijdragen – aan de versterking van extreemrechts wereldwijd. Zoals die krachten dat ook doen door extreemrechts in andere zaken geen halt toe te roepen, met name wat betreft racistische vijandigheid tegenover immigranten.

Dit artikel stond op Al-Quds al-Arabi. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.