Terwijl bij rechts, en in delen van links, al was geconcludeerd dat de 'Arabische Lente' voorbij was en de opstandige massa's het advies kregen om naar huis te gaan, hebben de afgelopen dagen ten overvloede laten zien dat het revolutionaire proces dat in Tunesië begon springlevend is. Het proces heeft zich zelfs vernieuwd en maakt een nieuwe opleving door – een opleving die in de komende jaren ongetwijfeld nog door andere gevolgd zal worden.

De revolutie gaat door, ondanks de pogingen om deze saboteren of af te leiden van haar progressieve en bevrijdende koers. Deze pogingen worden gesponsord door de Verenigde Staten – de beschermheer van de meeste getroffen regimes – en overzien door de bolwerken van reactie in de Arabische wereld, de oliestaatjes nabij de Perzische Golf. Deze proberen tevergeefs het revolutionaire vuur te doven met hun petrodollars. Hierin worden ze geholpen door de leiders van de Moslim Broeders, gesteund door de emir van Qatar, en de Salafistische groepen die op hun beurt weer steun krijgen van het Saudische koningshuis. De leiding van de Moslim Broeders en de Salafisten hopen in ruil voor hun diensten een deel van de macht toegeschoven te krijgen. Overal zet de revolutie door. In Jemen werd de dag van protest tegen het 'compromis' dat door een breed grijnzende president Salah ondertekend werd 'onze revolutie duurt voort' genoemd. Het Saudische koningshuis probeert dit compromis de Jemeni's op te leggen zodat het regime van Salah kan voortbestaan, zoals het regime van Moebarak zonder Moebarak zelf grotendeels intact bleef in Egypte. Saleh zou volgens deze opzet vanachter de schermen aan de touwtjes kunnen blijven trekken. Eventueel zou hij dat vanuit het Saudische koninkrijk kunnen doen – dit land fungeert als een veilig toevluchtsoord voor corrupte despoten; het verwelkomde Ben Ali, bood Moebarak asiel aan en behandelde de gewonde Salah. Overal gaat de revolutie door. In Egypte zijn de massa's opnieuw de straat opgegaan in een nieuwe opstand tegen het militaire regime. Zij realiseerden zich dat de militaire opperbevel, waarvan zij een tijd lang dachten dat het aan de kant van het volk stond, onlosmakelijk een deel – zelfs een pilaar – is van het regime dat zij wilden verjagen. De grootste en belangrijkste van de Arabische revoluties heeft nieuwe krachten opgedaan. De visie en volharding van de groepen die zich niet lieten afschrikken door tijdelijke isolatie maar de strijd voort zetten is terecht gebleken. Zij hadden vertrouwen dat de energie die 25 januari loskwam nog niet uitgeput was en hernieuwd leven zou geven aan de sociale en democratische strijd. De bewegingen voor sociale rechten en voor democratische rechten kunnen alleen succesvol zijn als ze samen optrekken. Dit gebeurde toen de potentaat omvergeworpen werd en zal opnieuw, en op een grotere schaal, moeten gebeuren als de arbeidersbeweging zich georganiseerd heeft. Overal gaat de revolutie door. In Tunesië gingen de massa's opnieuw de straat op in de mijnbouwstreek van Gafsa, waar in 2008 een opstand de prelude was van de revolutie twee jaar later in Sidi Bouzid. De oorspronkelijke eis van de revolutie, het recht op werk, is opnieuw opgenomen. Zij laten zich niet bedriegen door het spektakel van de 'ordelijke transitie', opgezet door de heersende maatschappelijke 'elite' die Ben Ali opofferde maar haar positie wil behouden. De 'elite' probeert nu de oppositie van gisteren voor haar karretje te spannen. Overal gaat de revolutie door. In Syrië verdiept de groeiende opstand zich, ondanks de gewelddadige en verschrikkelijke repressie. Steeds meer soldaten durven te deserteren om werkelijk hun plicht om het volk te kunnen verdedigen te kunnen vervullen. De oproepen tot buitenlandse militaire interventie van de rechtse vleugel van de oppositie vallen dood. Rechts hoopt dat buitenlandse interventie hen de staatsmacht op een zilveren schaaltje zal aanbieden, bang als ze is dat de volksopstand op eigen kracht het regime zal verslaan. Overal gaat de revolutie door. In Libië klinkt steeds luider protest tegen pogingen om het land te onderwerpen aan buitenlandse dictaten. De revolutionairen uit Amazigh, die zo'n grote rol speelden in de bevrijding van het land van de dictator, weigerden de nieuwe regering te erkennen omdat deze hun rechten niet waarborgde. Sociaaleconomische eisen klinken steeds luider, zowel in de regio's die het meest achter werden gesteld door het oude regime als in het hart van de hoofdstad. En dit in een context waarin de nieuwe regering geen monopolie heeft op het wapenbezit en niet in staat is de mensen die profiteerden van Gadaffi's regime te beschermen. Overal gaat de revolutie door. In Marokko boycotte een meerderheid de verkiezingen waarmee het koningshuis probeerde het protest in te kapselen in de hoop dat de 'loyale oppositie' de dreigende uitbarsting tegen zou kunnen houden. Maar de onrust duurt voort, de werkelijke oppositie blijft demonstreren. De ondraaglijke levensomstandigheden maken een uitbarsting onvermijdelijk. Overal gaat de revolutie door. Ook in het Saudische koningshuis waar in Qatif de bevolking zich niet liet afschrikken door de dodelijke repressie van het regime en in opstand kwam. Zij zullen doorzetten tot zij het hele Arabische schiereiland 'aansteken'. Het nieuwste ideologische wapen van het Saudische koningshuis is het langs sektarische scheidslijnen tegen elkaar opzetten van de bevolking. In deze pogingen worden ze gesteund door het obscurantistische Wahhabi establishment en de VS – maar zij zullen falen. Als het Saudische koningshuis valt, zal het belangrijkste bolwerk van reactie, ouder dan hun zionistische bondgenoot, in de Arabische wereld ook vallen. Die dag zal de hele structuur van uitbuiting en onderdrukking in de Arabische wereld in elkaar storten. Maar tot die dag moet de revolutie door gaan. Mislukkingen, tegenslagen, tragedies, valkuilen en gekonkel zijn onvermijdelijk. Zoals de belangrijkste leider van de Chinese revolutie eens zij; 'revolutie is geen dinerpartijtje, geen essay of schilderwerk noch een bordduurwerkje, zij kan niet langzaam en verfijnd voortschrijden...' De revolutie moet doorzetten, zich altijd bewust van een ander beroemd gezegde van een van de leiders van de Franse revolutie: 'zij die slechts halve revoluties maken, graven hun eigen graf. De creatie van een republiek is de vernietiging van alles wat haar pad blokkeert.'