De toestand van de Palestijnen is verslechterd tot erger dan alles wat ze hebben gekend in meer dan 75 jaar lijden en onderdrukking, sinds de zionistische beweging het grootste deel van het land van Palestina tussen de rivier en de zee in beslag nam en haar bezetting van wat overbleef minder dan twintig jaar later voltooide.

In het aangezicht van de huidige catastrofe die de Nakba van 1948 overtreft in afschuwelijkheid, wreedheid, dodelijkheid, vernietiging en ontheemding, is de 'Palestijnse Autoriteit' (PA) vanuit Ramallah gekomen met een initiatief dat geacht wordt het lijden dat het volk van Palestina heeft doorstaan te compenseren, namelijk een hernieuwde aanvraag bij de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties om de PA van Ramallah te erkennen als een lidstaat van de internationale organisatie op dezelfde voet als andere lidstaten.

Kop op, volk van Palestina. Jullie enorme ontberingen zijn niet voor niets geweest. Integendeel, er staat een grote stap te gebeuren op weg naar een 'oplossing' van jullie zaak, diezelfde 'oplossing' (hier in de betekenis van liquidatie) waarover Joe Biden – de partner van de zionistische regering in de genocidale oorlog die momenteel wordt gevoerd in Palestina – beweerde, vanaf de allereerste dagen van de uitzinnige campagne die meer dan zes maanden geleden van start ging, dat het dringend noodzakelijk is geworden om de Palestijnse vulkaan te doven die onvermijdelijk en met tussenpozen, maar in een versnellend tempo steeds is uitgebarsten in de afgelopen jaren.

In werkelijkheid zocht Biden, bij zijn terugkeer als president in het Witte Huis, in de eerste plaats naar een gemakkelijke 'prestatie' in de Midden-Oosten politiek door te proberen het Saoedische koninkrijk op de trein van de 'normalisering met Israël' te krijgen, die zijn voorganger, Donald Trump, op een nieuw spoor had gezet met de Abrahamakkoorden die met de medeplichtigheid van de Verenigde Arabische Emiraten tot stand waren gekomen.

Biden besefte dat een poging om de zogenaamde 'tweestatenoplossing' te bevorderen tot een confrontatie met zijn 'goede vriend' Benjamin Netanyahu zou leiden. Hij koos ervoor om dat te vermijden om opportunistische redenen en vanwege zijn passie voor het zionisme, waaraan hij ooit openlijk zijn persoonlijke toewijding heeft verklaard. De inspanningen van zijn regering concentreerden zich dus op het 'normalisatie'-spoor, waarbij het 'oplossings'-spoor werd verwaarloosd, totdat de vulkaan opnieuw explodeerde met de operatie die door Hamas werd gelanceerd en de daaropvolgende vernietigingsoorlog van Israël, die in waanzin en intensiteit van vernietiging zijn weerga niet kent in minstens een halve eeuw, niet alleen in het Midden-Oosten, maar in de hele wereld.

De 'oplossing' (liquidatie) kwam dus weer op tafel en de Amerikaanse president riep op tot het 'nieuw leven inblazen' van de PA in Ramallah. De PA voldeed al snel en interpreteerde het verzoek zoals het haar uitkwam, niet als een vervanging via democratische verkiezingen van haar ouder wordende leider, die elke legitimiteit ontbeert, maar eerder als een vervanging van haar premier door een andere met minder politieke ambitie, op een manier die niemand voor de gek hield.

De PA werd zo aangemoedigd om officieel te eisen dat haar een zetel als gewoon lid bij de VN zou worden toegekend, in plaats van de enige beslissing te nemen die haar voor de geschiedenis had kunnen verlossen, namelijk het afkondigen van burgerlijke ongehoorzaamheid aan Israël van hun 'autoriteit', die geen autoriteit heeft behalve dan in het dienen van de doelen van de bezetting en die hulpeloos toekijkt hoe niet alleen Gaza wordt vernietigd, maar ook hoe de Westelijke Jordaanoever zelf getuige is van een sluipende genocide. Als ze niet in staat waren geweest om hun relaties met de zionistische staat te beëindigen, dan hadden ze beter de ontbinding van hun 'autoriteit' kunnen aankondigen in plaats van te blijven deelnemen aan de liquidatie van de zaak van hun volk.

Want als ze nu dichter bij het verkrijgen van de gewenste zetel zijn dan ooit tevoren, dan is dat niet vanwege hun diplomatieke dapperheid, maar alleen omdat het toekennen van een volwaardig lidmaatschap van de 'Staat Palestina' bij de VN de goedkoopste manier is geworden voor Westerse regeringen om te doen alsof ze hun onvoorwaardelijke steun aan de voortdurende genocidale oorlog, die al te lang heeft geduurd en in lelijkheid is verergerd, tot aan de huidige hongersnoodoorlog enigszins compenseren.

Groot-Brittannië kondigde, via zijn minister van Buitenlandse Zaken en voormalig premier, zijn bereidheid aan om te overwegen de 'staat' van de PA te erkennen, terwijl andere Europese landen, waaronder Spanje gevolgd door Frankrijk, zich zijn gaan voorbereiden op een soortgelijke erkenning. Het is de moeite waard om op te merken dat dezelfde Britse regering die haar openheid voor deze erkenning uit, de oproep van officiële en onofficiële Britse juridische experts verwerpt om te stoppen met het leveren van wapens aan de staat Israël, omdat dat een schending van het internationaal recht inhoudt door het delen van de verantwoordelijkheid voor een oorlog die de meest elementaire regels van dat recht met betrekking tot het voeren van oorlogen schendt. Het is dus zeker dat het streven om de PA een reguliere zetel in de VN te geven niet zal worden geblokkeerd door een Frans of Brits veto, zodat de enige overgebleven vraag is wat de Amerikaanse regering zal doen.

De Amerikaanse regering was de eerste die opriep tot de oprichting van een 'Palestijnse staat', maar ze wil haar relatie met Netanyahu niet volledig verbreken, of met het grootste deel van het zionistische establishment, dat tegen een dergelijke stap is. Ze vreest ook dat haar houding Netanyahu's positie kan versterken door hem te laten zien als een koppige verdediger van het zionistische belang tegenover alle druk, inclusief die van de grote broer en partner in crime. De regering Biden zou dus wel eens opnieuw haar toevlucht kunnen nemen tot onthouding onder een of ander voorwendsel, met totale lafheid.

Wat de uitkomst betreft, die zal zijn als de berg die een muis baarde, want het toekennen van een gewone zetel aan 'Palestina' (dat is ongeveer tien procent van zijn historische grondgebied) bij de VN is echt maar een muis, vergeleken met de enorme berg beproevingen die het volk van Palestina heeft doorstaan en nog steeds doorstaat. Wat voor waarde heeft een staatje dat gebaseerd is op gefragmenteerde gebieden onder de volledige controle van de zionistische staat, zodat de vermeende soevereiniteit van dien aard zou zijn dat het jaloers zou zijn op de Bantustans die in het verleden zijn gecreëerd door het apartheidsregime in Zuid-Afrika?

De enige vooruitgang die geboekt zou kunnen worden door een internationale erkenning van de staat Palestina is als de eerste verklaring van die staat na zijn erkenning een eis zou bevatten tot onmiddellijke beëindiging van de voortdurende agressie, een oproep tot het opleggen van herstelbetalingen aan de zionistische staat voor de misdaden die hij heeft begaan, een eis dat alle Palestijnse gevangenen worden vrijgelaten en dat alle zionistische strijdkrachten en kolonisten worden teruggetrokken uit alle gebieden die in 1967 werden bezet, inclusief het Arabische Jeruzalem.

Dat zou gecombineerd moeten worden met een oproep aan de internationale gemeenschap om de terugkeer van alle Palestijnse vluchtelingen die willen terugkeren mogelijk te maken, en hun huisvesting in de nederzettingen na de evacuatie van de zionistische kolonisten, net zoals de zionistische pioniers zich vestigden in de Palestijnse steden en dorpen die ze in beslag namen na de Nakba van 1948 nadat ze die hadden ontdaan van hun oorspronkelijke bewoners. Alleen een dergelijk standpunt zou van een internationale erkenning van de staat Palestina een mijlpaal kunnen maken in de langdurige strijd tegen het zionisme, in plaats van een stap in de richting van de liquidatie van de Palestijnse zaak.

Vertaald uit het Arabische origineel gepubliceerd in Al-Quds al-Arabi op 9 april 2024. De Engelse vertaling stond op Gilbert Achcar.net. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.