Nu Trump terug is in het Witte Huis met een veel grotere arrogantie dan tijdens zijn eerste ambtstermijn, is de mogelijkheid dat de oorlog in Jemen opnieuw escaleert met directe betrokkenheid van de VS heel reëel geworden.

Onze natuurlijke reactie op elke aanval van de VS op een land in het Zuiden is om het te veroordelen, en dat is het juiste standpunt. De Amerikaanse aanvallen op Jemen zijn geen uitzondering, temeer daar ze gepaard gaan met het stopzetten van humanitaire hulp aan een groot deel van dit arme en geteisterde land. Dat is volledig in overeenstemming met de imperialistische koers die de Verenigde Staten met name in het Arabische Oosten varen en die sinds de lijdensweg van de Sovjet-Unie en de daaropvolgende ineenstorting sterk is geëscaleerd.

Sindsdien zijn we getuige geweest van een eerste oorlog tegen Irak, gevolgd door een oorlog met lage intensiteit samen met de wurging van het land door middel van een misdadig embargo, die vooral de burgerbevolking trof, en ten slotte de bezetting en de verschrikkelijke gevolgen daarvan, die Irak nog steeds te verduren heeft. Daarbij de bombardementen die Irak, Jemen en Syrië hebben veranderd in een schietbaan voor de Amerikaanse strijdkrachten, die met hun vliegtuigen, raketten en drones bombarderen wie ze maar willen, wanneer ze maar willen en hoe ze maar willen.

Al het bovenstaande ligt in de aard der zaak, want we hebben het over het gedrag van een imperialistische staat die de machtigste militaire macht ter wereld is. Om die reden moeten regimes die zich verzetten tegen die supermacht alles vermijden wat een voorwendsel zou kunnen zijn voor een militaire aanval, zelfs als ze het slachtoffer zijn van verschillende vormen van misbruik door die supermacht. Cuba is bijvoorbeeld al tientallen jaren onderworpen aan een misdadig embargo, maar zijn regering is te slim om acties te ondernemen die Washington een voorwendsel zouden geven voor een militaire aanval op het eiland, wat de economische crisis sterk zou verergeren. Stel je bijvoorbeeld voor dat Cuba zou besluiten om Amerikaanse schepen in zijn maritieme zone te bombarderen als reactie op de wurggreep van Washington. Dergelijk gedrag zou volstrekt legitiem zijn vanuit het oogpunt van het recht, maar heel roekeloos vanuit praktisch oogpunt, gezien de ellende die het onvermijdelijk over het eiland zou brengen.

Vanuit dat standpunt is het gedrag van de Houthi's bij het bombarderen van Amerikaanse schepen in de Rode Zee vergelijkbaar met de bovenstaande hypothese. Het is legitiem vanuit een moreel perspectief: solidariteit met de mensen in Gaza is niet alleen legitiem, maar zelfs een plicht. Maar het aanvallen van schepen van een supermacht in een internationale zeestraat is roekeloos gedrag wat betreft de mogelijke gevolgen. Het zal zeker onheil brengen voor de bevolking van Jemen, die daar zeker niet op zit te wachten, gezien alles wat ze hebben doorstaan tijdens de verwoestende oorlog die tien jaar geleden begon en nog steeds niet is afgelopen, en de bittere armoede en hongersnood die onder hen wijdverbreid zijn.

Terwijl de Verenigde Staten geen noemenswaardige schade hebben ondervonden van de acties van de Houthi's en Israël slechts geringe schade heeft geleden, is Egypte het grootste slachtoffer. De inkomsten uit de scheepvaart door het Suezkanaal zijn in 2024 met 60 procent gedaald ten opzichte van het jaar daarvoor, een verlies van 7 miljard dollar – een enorm verlies voor een land dat worstelt met een steeds erger wordende economische crisis. In feite kijkt een groot deel van de Jemenitische bevolking heel anders tegen de acties van de Houthi's aan dan degenen die hun acties vanuit het buitenland toejuichen alsof het heldendaden zijn. In de andere helft van Jemen zijn er mensen die het gedrag van de Houthi's zien als een politieke manoeuvre van de regering in Sana'a in haar sektarische en politieke conflict met hen, net zoals ze de gelegenheid aangrijpt om de gevoelens van de mensen in het noorden aan te wakkeren om haar grote economische falen te verdoezelen.

Maar het Houthi-regime, officieel bekend als 'Ansar Allah' (Partizanen van God), heeft een zeer reactionair sociaal en politiek karakter, doordrenkt van obscurantisme en het lijkt op de heerschappij van de Taliban in Afghanistan. Het is het resultaat van een reactionaire staatsgreep tegen de legitieme democratische regeling die voortkwam uit de volksopstand in 2011. Dat gebeurde door een kortstondige alliantie met de verdreven president Ali Abdullah Saleh, die niets met de Houthi's deelde behalve sektarische banden. Het Houthi-regime maakte gebruik van de sfeer van mobilisatie die ontstond door zijn acties in de Rode Zee om zijn repressieve greep op de samenleving te verstevigen, waarbij het zelfs hulporganisaties op een Taliban-achtige manier aanviel en meer dan 100 van hun leden arresteerde op een moment dat Jemen dringend behoefte heeft aan internationale hulp en bijstand.

De escalatie van Amerikaanse militaire aanvallen op gebieden die in handen zijn van de Houthi's lijkt er zelfs te zijn gekomen op aandringen van de heersers van de andere helft van Jemen. Washington heeft tot nu toe genoegen genomen met beperkte aanvallen, omdat de acties van de Houthi's geen significante bedreiging vormden. Alle aanvallen van de Houthi's op Amerikaanse oorlogsschepen met ballistische raketten en drones zijn verijdeld vanwege hun inferieure technologie (dat is eigenlijk een geluk, want als de Houthi's een van die schepen hadden geraakt en een deel van de bemanning hadden gedood, zou hun grondgebied aan een veel destructievere aanval zijn blootgesteld dan wat we tot nu toe hebben gezien).

Twee maanden geleden citeerde de Guardian Aidarous al-Zubaidi, de vice-premier van de internationaal erkende Jemenitische regering en hoofd van de Zuidelijke Overgangsraad, die de nieuwe Amerikaanse president opriep om de aanval op de Houthi’s op te voeren, terwijl hij de vorige regering bekritiseerde voor haar gebrek aan vastberadenheid in de confrontatie met hen. Al-Zubaidi riep ook op tot coördinatie tussen Amerikaanse aanvallen en grondaanvallen door Jemenitische regeringstroepen, iets waarvan we binnenkort getuige zouden kunnen zijn. Als dat zou gebeuren, zouden de acties van de Houthi's de weg hebben vrijgemaakt voor een hernieuwde oorlog in Jemen, dit keer met directe Amerikaanse militaire interventie. Dat zou in overeenstemming zijn met de vijandigheid van de regering Trump tegenover Iran, de sponsor van de Houthi's, een vijandigheid die veel groter is dan die van de regering Biden.

Toen Donald Trump voor het eerst president was, stemde een meerderheid van de Senaat in 2019 voor het beëindigen van de Amerikaanse steun aan de Saoedische interventie in Jemen. De resolutie was geïnitieerd door Bernie Sanders. Trump overrulede het met een presidentieel veto. Toen Joe Biden hem opvolgde in het Witte Huis, was een van zijn eerste beslissingen om de wapenverkoop aan het Saoedische koninkrijk en de Verenigde Arabische Emiraten te bevriezen (let op het verschil daartussen en Biden's houding tegenover de zionistische staat). Nu Trump is teruggekeerd in het Witte Huis met een veel grotere arrogantie dan tijdens zijn eerste termijn, is de mogelijkheid van vernieuwde escalatie van de oorlog in Jemen met directe betrokkenheid van de VS heel reëel geworden, als onderdeel van de Amerikaanse druk op Teheran en Trump's dreiging met directe militaire agressie tegen het eigen grondgebied van Iran.

Dit artikel stond op Al-Quds al-Arabi. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.