Er was nog geen uur verstreken nadat ik mijn artikel van een week geleden schreef ('Libanon en de Israëlische intimidatiestrategie') toen de Israëlische inlichtingendiensten een massale terreuroperatie in Libanon lanceerden door in twee opeenvolgende golven in twee dagen tijd individuele communicatieapparaten op te blazen, waarbij meer dan 40 mensen omkwamen en meer dan 3.500 mensen gewond raakten.

Die twee golven van massaterreur werden gevolgd door een escalatie in de beschietingen met granaten over de grens, tussen Hezbollah en de Israëlische Agressie Strijdkrachten (IDF), voorafgaand aan het intense gewelddadige bombardement dat op 23 september neerkwam op Zuid-Libanon en andere gebieden waar Hezbollah aanwezig is, waarbij bijna 500 mensen omkwamen en meer dan 1.600 mensen gewond raakten. Het bombardement duurt terwijl deze regels worden geschreven nog steeds voort.

De vraag die zich aan iedereen opdringt, te beginnen bij de doelwitten in Libanon, is of die plotselinge escalatie in wat we de 'Israëlische intimidatiestrategie' noemden, de weg vrijmaakt voor een grootschalige agressie tegen Libanon die willekeurige zware bombardementen zal omvatten op alle gebieden waar Hezbollah aanwezig is, inclusief de dichtbevolkte zuidelijke voorstad van Beiroet, met als doel om het 'op Gaza te laten lijken', in de woorden van een van Benjamin Netanyahu's naaste medewerkers.

Er wordt inderdaad gevreesd dat de zionistische staat een brute agressie zal uitvoeren op delen van Libanon, vergelijkbaar met de agressie die gericht was tegen de hele Gazastrook, in lijn met wat een van de architekten van de Israëlische aanval op Libanon in 2006 de 'Dahiya doctrine' noemde (een verwijzing naar de zuidelijke voorstad van Beiroet, het Arabische woord dahiya betekent 'voorstad'). Die doctrine is gericht op het afschrikken van iedereen die de intentie heeft om de confrontatie met Israël aan te gaan, door te dreigen met veel geweld in gebieden die bewoond worden door de burgerbevolking waartoe degenen behoren die die intentie koesteren, zoals wat er gebeurde met de zuidelijke buitenwijk van Beiroet in 2006, het gebied waar de volksbasis van Hezbollah is geconcentreerd.

Het is een feit dat de agressie in 2006, die volgde op een operatie van Hezbollah-strijders over de zuidelijke Libanese grens tegen Israëlische soldaten, waarbij acht van hen werden gedood en twee gevangen genomen, een afschrikkend effect had, wat werd erkend door de secretaris-generaal van Hezbollah, Hassan Nasrallah, toen hij zijn spijt betuigde, toen hij in de nasleep van die oorlog op televisie de beroemde uitspraak deed:

Als ik voor één procent had geweten dat deze ontvoeringsoperatie zou leiden tot een oorlog van deze omvang, dan hadden we het zeker niet gedaan om humanitaire, morele, militaire, sociale, veiligheids- en politieke redenen.

Wat de Westerse media, die oorlogsmisdaden snel veroordelen als ze gepleegd worden door vijanden van het Westen, zoals het Russische regime in Oekraïne, niet zeggen, is dat de 'Dahiya doctrine' geen voorbeeld is van militaire genialiteit en een doctrine die het waard is om onderwezen te worden in de militaire opleidingen van beschaafde landen, maar eerder een flagrante schending van het oorlogsrecht, die bestaat uit de praktijk van oorlogsmisdaden op grote schaal, tot een genocidaal niveau in Gaza, door een expliciete intentie om burgers als doelwit te nemen om strijders af te schrikken. Het is, met andere woorden, een terroristische strategie geformuleerd door een terroristische staat bij uitstek, wat een sterke bevestiging is dat staatsterrorisme veel gevaarlijker is dan het terrorisme van niet-statelijke groeperingen, omdat het dezelfde logica toepast, namelijk het doden van burgers voor een politiek doel, maar met een onmetelijk groter potentieel voor dood en vernietiging.

Hezbollah heeft twee lessen geleerd van de 33 Daagse Oorlog in 2006. De eerste vertaalt zich in het feit dat het sindsdien rekening houdt met wat het ziet als een rode lijn die, als die wordt overschreden, de zionistische staat een nieuw voorwendsel zou geven om Libanese burgers aan te vallen. Om in de eerste plaats haar volksbasis af te schermen, voerde Hezbollah geen gedurfde operatie uit zoals die welke de oorlog van 2006 ontketende – of die welke Hamas ongeveer een jaar geleden uitvoerde en die de oorlog ontketende om Gaza te vernietigen en de bevolking ervan uit te roeien. De tweede les leidde ertoe dat Hezbollah een enorm arsenaal aan raketten verwierf die een tegenafschrikking vormden door civiele gebieden binnen de Zionistische staat te bedreigen en zo te bereiken wat in het vocabulaire van nucleaire afschrikking een 'balans van terreur' wordt genoemd.

Deze vergelijking verklaart het initiatief van Hezbollah om een beperkte uitputtingsslag te beginnen met de Zionistische staat op de dag na Operatie 'Al-Aqsa Vloed' (7 oktober 2023), in antwoord op de oproep van Hamas om zich aan te sluiten bij wat zij had geïnitieerd. Die oproep kwam in een boodschap van de militaire leider van de Islamitische beweging in de Gazastrook, Muhammad al-Deif, die aan het begin van de operatie werd uitgezonden:

Oh onze broeders van het Islamitisch verzet, in Libanon, Iran, Jemen, Irak en Syrië, dit is de dag waarop jullie verzet zal samensmelten met jullie volk in Palestina, zodat deze verschrikkelijke bezetter zal begrijpen dat de tijd waarin hij tekeergaat en wetenschappers en leiders vermoordt, voorbij is. De tijd van het plunderen van jullie rijkdommen is voorbij. De bijna dagelijkse bombardementen in Syrië en Irak zijn voorbij. De tijd van het verdelen van de natie en het verspreiden van haar troepen in interne conflicten is voorbij. De tijd is gekomen dat alle Arabische en islamitische krachten zich verenigen om deze bezetting van onze heilige plaatsen en ons land weg te vagen.

Hezbollah was echter slimmer dan te geloven dat de dag van de overwinning op Israël en de bevrijding van Palestina was aangebroken. Het besloot daarom om de strijd in te gaan als een supporter in plaats van een volledige deelnemer, een beslissing die zich vertaalde in de beperkte uitputtingsslag. De partij wilde haar solidariteit betuigen met het volk van Gaza, maar zonder haar volksbasis bloot te stellen aan een lot dat vergelijkbaar is met dat van de inwoners van de Gazasstrook. Die berekening heeft nu echter een averechtse uitwerking op Hezbollah, omdat het zionistische aanvalsleger, na het beëindigen van zijn intensieve grootschalige operaties in Gaza, zich nu richt op zijn noordelijke front, met wat wij de 'intimidatiestrategie' hebben genoemd, wat een geleidelijke escalatie in aanvallen is met het dreigement om over te schakelen op het implementeren van de 'Dahiya doctrine'.

Dat Israëlische gedrag demonstreert de effectiviteit van Hezbollah's tegen-afschrikking, omdat de zionistische regering gedwongen wordt om voorzichtig te zijn met het ontketenen van een grootschalige oorlog waarvan ze weet dat die de Israëlische samenleving veel zal kosten, ook al zullen de kosten voor Hezbollah's basis veel hoger zijn gezien de grote superioriteit van de Israëlische militaire capaciteit. De zionistische regering nam daarom eerst haar toevlucht tot escalatie door middel van 'asymmetrische oorlogsvoering', een term die meestal de acties beschrijft van een ongeregelde strijdkracht tegen een regulier leger.

Hier is het de zionistische staat die Hezbollah en zijn burgerbevolking een slinkse en pijnlijke slag toebrengt door communicatieapparatuur op te blazen. Dat werd gevolgd door een escalatie van de conventionele oorlog die op 23 september begon en die een gevaarlijke escalatie van de druk op Hezbollah vormt om haar te dwingen zich over te geven en de voorwaarden te accepteren die door Washington zijn gesteld met de goedkeuring van de zionistische regering, waarvan de belangrijkste is de terugtrekking van de troepen van de partij ten noorden van de Litani rivier.

Geconfronteerd met deze escalerende druk zit de partij gevangen in wederzijdse, maar ongelijke, afschrikking. Ze beschikt niet over de capaciteiten om 'asymmetrische oorlogsvoering' diep in Israël te voeren en kan daar niet toeslaan op een manier die honderden doden zou veroorzaken, zoals het zionistische leger maandag in Libanon deed, uit angst dat de reactie overweldigend zal zijn, wetende dat Israël in staat is om op een veel hoger niveau te reageren. De zionistische regering is zich volledig bewust van deze situatie. Hoewel ze de afschrikkingscapaciteit van Hezbollah wil ontmantelen, kan ze geen alomvattende oorlog beginnen zonder ervoor te zorgen dat de VS er volledig aan deelneemt, vergelijkbaar met de deelname van Washington aan de oorlog tegen Gaza gedurende meerdere maanden, de meest dodelijke en destructieve maanden, tot het punt waarop alle oproepen voor een staakt-het-vuren werden tegengewerkt.

De zionistische regering heeft die volledige medeplichtigheid van de VS nodig in het geval van een grootschalige aanval op Libanon, waarvoor de politieke voorwaarden nog niet zijn vervuld. Ze werkt er echter wel aan om die te bereiken en het is goed mogelijk dat ze daarvoor een waarschuwing met een beperkte deadline aan Hezbollah geeft, zoals we een week geleden al vermeldden.

Uit dit alles blijkt dat Netanyahu is gaan vrezen dat zijn vriend Donald Trump wel eens zou kunnen verliezen bij de komende Amerikaanse presidentsverkiezingen over ongeveer anderhalve maand. Het lijkt erop dat hij daarom heeft besloten om de zaken te laten escaleren, gebruikmakend van de laatste maanden van aanwezigheid van zijn andere vriend, de 'trotse Iers-Amerikaanse zionist' Joe Biden, in het Witte Huis. De vraag is nu: zal Biden Netanyahu stevig genoeg onder druk zetten om een oorlog te voorkomen die waarschijnlijk een negatieve invloed zal hebben op de campagne van de kandidaat van zijn partij, Kamala Harris, of zal hij opnieuw meegaan in de criminele onderneming van zijn vriend, zelfs als dat gepaard gaat met een uiting van spijt en wrok bedoeld om de schuld af te schuiven op de gebruikelijke hypocriete manier van hem en zijn minister van Buitenlandse Zaken Blinken?

Dit artikel stond op Al-Quds al-Arabi. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.