De overwinning van Trump is een grote catastrofe voor de volkeren in de regio en voegt zich bij de grote catastrofe die al gaande is sinds de 'Al-Aqsa zondvloed'.

Benjamin Netanyahu hoopte vurig op deze overwinning en deed er alles aan om bij te dragen aan de verwezenlijking ervan, of het nu was door zijn bondgenoten ter rechterzijde in de VS op te hitsen of door te weigeren Joe Biden en de presidentscampagne van de Democratische Partij de wapenstilstand in Gaza te gunnen die ze hem smeekten te aanvaarden om hen een broodnodig electoraal argument te verschaffen. Wat staat ons te wachten nu de terugkeer van Trump in het Witte Huis is bevestigd?

Gebaseerd op Trumps gedrag tijdens zijn eerste presidentiële termijn, de standpunten die hij innam tijdens zijn laatste campagne en de lekken uit zijn kringen, wijzen alle beschikbare gegevens erop dat hij er op gebrand is om over te komen als een man die 'vrede' tot stand brengt, in tegenstelling tot zijn beeld van Biden als een man die oorlogen in stand houdt en niet in staat is om ze op te lossen. Terwijl Trump oorlogen wil beëindigen die volgens hem niet in het belang van Amerika zijn, wil hij graag zijn doelen bereiken in gevallen waarin hij wel een duidelijk belang ziet.

Terwijl hij tijdens zijn vorige ambtstermijn onderhandelde met de Taliban ter voorbereiding van de terugtrekking van Amerikaanse troepen uit Afghanistan, en op verzoek van de Turkse president Erdogan de militaire dekking van de VS voor de Koerden in Syrië wilde intrekken, was hij er voorstander van om troepen in Irak te houden, waarmee hij schaamteloos zijn interesse in de olierijkdom van dat land liet blijken.

Terwijl hij zijn ambitie uitsprak voor een 'deal van de eeuw' over de Palestijnse kwestie, was de 'vrede' die hij voorstelde zo oneerlijk dat Mahmoud Abbas die afwees, terwijl Netanyahu hem verwelkomde, wetend dat geen enkele Palestijnse partij bereid zou zijn om de voorwaarden van die 'deal' te accepteren en hopend dat de Palestijnse afwijzing van dat 'genereuze' aanbod de voortdurende annexatie van Palestijns land ten westen van de Jordaan door de zionistische staat zou legitimeren.

Van zijn officiële aanvaarding van de annexatie van de bezette Syrische Golan tot zijn verplaatsing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem en zijn sluiting van het Amerikaanse consulaat in de in 1967 bezette gebieden, heeft Trump de grondbeginselen van het officiële Amerikaanse beleid inzake het regionale conflict met voeten getreden ten gunste van Israël, wat allemaal duidt op Trumps steun voor de zionistische expansiedoelen. Om nog maar te zwijgen van zijn overname van het Israëlische standpunt ten aanzien van Iran, zijn verscheuring van de nucleaire deal die de regering van zijn voorganger Barack Obama na lange en moeizame onderhandelingen met Teheran sloot, en zijn escalatie van de militaire provocatie van Iran door de commandant van de Quds Force van de Iraanse Revolutionaire Garde, Qassem Soleimani, te vermoorden, enzovoort.

Terwijl Trump geen interesse heeft om Oekraïne te steunen, is hij voorstander van een overeenkomst met Vladimir Poetin die deze laatste tevreden stelt. Zijn bewondering voor Poetins reactionaire persoonlijkheid is vermengd met zijn gretigheid om in zijn land te investeren, en hij heeft geen interesse in een alliantie met Europese landen tenzij ze meer economische concessies doen aan Amerika en hun militaire inspanningen verdubbelen om in toenemende mate de confrontatie aan te gaan met China, dat Trump ziet als de belangrijkste concurrent van Amerika (waarbij vijandigheid tegenover China een fundamentele pijler is van de ideologie van het Amerikaanse imperialistische rechts dat hij leidt).

Het is geen geheim dat Trump de olie en het oliegeld van de Arabische Golfstaten ziet als een groot Amerikaans belang en de zionistische staat als een waardevolle bondgenoot voor zijn rol in het bewaken van dat grote belang. Het belang in zijn ruwe betekenis, waarin persoonlijk en familiaal opportunisme alle andere overwegingen overtreft en de perceptie van 'het belang van Amerika' wordt beheerst door een bekrompen en kortzichtig begrip dat onlosmakelijk verbonden is met het verlangen om de meest primitieve instincten van het publiek te kietelen (gedrag dat vaak 'populistisch' of 'demagogisch' wordt genoemd); het is dat belang dat het gedrag van Donald Trump beheerst, niet iets anders.

Er wordt verwacht dat hij het standpunt van de regering Biden over Libanon zal overnemen, waarbij hij streeft naar een einde van de lopende oorlog in Libanon onder voorwaarden die Israël tevredenstellen, gebaseerd op de terugtrekking van de Hezbollah-troepen naar het noorden van het gebied dat is vastgelegd in resolutie 1701 van de VN-Veiligheidsraad van 2006, en de geleidelijke vervanging van Hezbollah en de bezettingstroepen die zijn ingezet in de grensstrook door het reguliere Libanese leger, op voorwaarde dat er garanties zijn, onder toezicht van de VS, dat Hezbollah niet zal terugkeren naar het genoemde gebied en zijn arsenaal raketten die vanuit Iran via de Syrische gebieden worden gestuurd, niet zal vernieuwen.

Dat zou gepaard gaan met een versterking van het Libanese leger, zodat de machtsverhouding in Libanon zou veranderen en de door de VS gedomineerde staat de door Iran gedomineerde Hezbollah zou kunnen verslaan. Natuurlijk hangt het bereiken van die overeenkomst af van de goedkeuring van Iran, die tot nu toe nog steeds ontbreekt, omdat Teheran Hezbollah liever in het strijdgewoel houdt dan dat de organisatie eruit stapt en buiten de komende confrontatie tussen Iran en de Amerikaans-Israëlische alliantie blijft.

Netanyahu heeft er vertrouwen in dat Trump meer bereid zal zijn om deze confrontatie aan te gaan dan Biden, en heeft een vertegenwoordiger gestuurd om met de gekozen president te onderhandelen over de volgende stappen ten opzichte van Iran. De berekeningen van Trump zullen ook rekening houden met de standpunten van zijn Arabische vrienden in de Golfstaten, die ondanks hun geflirt met Teheran en hun empathie met de mensen in Gaza, willen dat Iran een beslissende klap krijgt. Die standpunten zijn erop gericht om het Iraanse opbieden over Palestina af te slaan en te voorkomen dat Teheran oliefaciliteiten op hun grondgebied aanvalt, waarmee het heeft gedreigd als zijn nucleaire faciliteiten worden aangevallen. Met Trump in het Witte Huis is de kans op een gezamenlijke Amerikaans-Israëlische aanval op Iran erg groot, en hij zal proberen om de Amerikaanse hegemonie in de Golfregio die verzwakt was tijdens de presidentschappen van Obama en Biden te herbevestigen.

Wat de Palestijnse kwestie betreft, zal Trump waarschijnlijk de formele annexatie door Israël van een aanzienlijk deel van de Westelijke Jordaanoever en Gaza steunen (vooral de noordelijke Gazastrook, waar de 'etnische zuivering' door het zionistische leger doorgaat) om de bouw van nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever voort te zetten en te hervatten, met Israëlische controle over de strategische stroken die het mogelijk maken om de resterende Palestijnse bevolkingsconcentraties in de twee bezette gebieden te controleren. Zoals vermeld in de 'Deal van de Eeuw' opgesteld door Jared Kushner, de schoonzoon van Trump, en aangekondigd in het begin van 2020, zal de deal de Palestijnen 'compenseren' voor gebied dat van hen wordt afgenomen en formeel wordt geannexeerd door de staat Israël, door hen gebieden in de Negev-woestijn te geven.

Acht maanden geleden sprak Kushner zijn voorkeur uit voor de overname door Israël van het noordelijke deel van Gaza, de exploitatie van de kustlijn en de verplaatsing van de Palestijnse bevolking naar de Negev. Geen enkele geloofwaardige Palestijnse partij zal bereid zijn om deze 'deal' te accepteren terwijl Israël zich gesteund zal voelen om die unilateraal met geweld op te leggen terwijl zionistisch extreemrechts zijn druk zal blijven opvoeren door al het Palestijnse land tussen de rivier en de zee te annexeren en de meeste inwoners ervan te ontwortelen.

Dit artikel stond op Al-Quds al-Arabi. Nederlandse vertaling redactie Grenzeloos.